Ένα βήμα μπρος και δυο πίσω

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το άδοξο φινάλε που είχε το 2023 για τον Άρη μετά την ισοπαλία με την Λαμία κα τον τρόπο που ήρθε.

Τριάντα δευτερόλεπτα καθαρού μυαλού και διαχείρισης χρόνου χρειαζόταν ο Άρης για να κάνει μια δεύτερη συνεχόμενη νίκη που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια και ηρεμία στη διακοπή και στην επαναδιατύπωση των φετινών του στόχων. Μετά κόπων και βασάνων κατάφερε το τελευταίο διάστημα να… ισιώσει μια χρονιά που ξεκίνησε στραβά και χθες έριξε μια και έχυσε την καρδάρα με το γάλα.

Αντί να κάνει ένα σταθερό βήμα μπροστά και να κοιτάξει πιο ψηλά, απλώνοντας λίγο τα πόδια του πέρα από το πάπλωμα, έκανε δυο πίσω, επιστρέφοντας στην αμφισβήτηση και την καχυποψία που τον ακολουθούν από την αρχή της σεζόν. Κάτι λίγα δευτερόλεπτα ήθελε και πριν λίγα χρόνια για να πάει σε ένα τελικό ή να φύγει με ένα διπλό που άξιζε στην Τούμπα. Και ως γνωστόν σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι και σύμπτωση.

Η αλήθεια είναι ότι ο χθεσινός Άρης δεν άξιζε τέτοιο σαδιστικό φινάλε. Απλά η πίκρα της απώλειας μεγεθύνει και τα συναισθήματα και φυσικά την απογοήτευση. Ήταν συνολικά καλύτερη ομάδα. Αν και τα χρειάστηκε στο πρώτο ημίχρονο από την μαζική άμυνα της Λαμίας, στην επανάληψη, μπήκε με το πόδι… πατημένο στο γκάζι, κατάφερε να προηγηθεί δυο φορές, να κάνει πέντε ευκαιρίες για να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα το ματς, είχε δυο δοκάρια. Και βρήκε ένα τερματοφύλακα που… έπιανε και τα έξω. Όλα αυτά όμως είναι κομμάτια του παιχνιδιού και μπορώ να τα δεχθώ.

Αυτό που δεν μπορεί εύκολα να χωνέψει κάποιος είναι την αφέλεια στο τέλος. Να κατανοήσει την επιλογή του Σαμόρα να σουτάρει για να γράψει η στατιστική στο 94 και κάτι αντί να… καταπιεί την μπάλα, δίνοντας ένα ακόμη τελευταίο πυραυλάκι στη Λαμία. Να καταλάβει την απάθεια του Κάρλσον και του Οντουμπάτζο που άφησαν τον Αμαράλ να βγάλει ανενόχλητος τη σέντρα για να ακολουθήσει μια αλληλουχία λαθών που οδήγησαν στο γκολ-μαχαιριά. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο μικρές λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη διαφορά και διαχωρίζουν τον ικανό από τον πολύ ικανό.

Ο Άρης σπατάλησε μια σπουδαία ευκαιρία να ξεμπερδέψει μια και καλή με την 5η θέση και να προκαλέσει την τύχη του για το κάτι παραπάνω. Μένει πάλι να παλεύει με τα αν και τα γιατί και να τα βάζει με το κακό του ριζικό. Είναι πλέον προφανές ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βγάλει από πάνω του φέτος την ταμπέλα του 5ου. Για να έχει νόημα η παρουσία του στα πλέι οφ και φυσικά να έχει τύχει στα ματς με την ΑΕΚ στο κύπελλο που μοιάζουν τελικοί θα χρειαστεί μια ποιοτική ενίσχυση, μεγαλύτερο πλουραλισμό στην επίθεση και όχι τέτοια δώρα σαν το χθεσινό.

Πόσο κρίμα αλήθεια για αυτόν τον υπέροχο φορ, τον Μορόν που βάλθηκε πάλι να καθαρίσει μόνος του. Για τον Ζουλ που εξελίσσεται σε ένα πολύ σοβαρό αμυντικό χαφ που μόλις βγήκε μαζί με τον Νταρίντα χάθηκε η ισορροπία. Δεν φταίει όμως ούτε ο Καμερουνέζος αλλά ούτε και ο Μάντζιος που για να κερδίσει χρόνο, βάζοντας δυο φρέσκα πόδια στα χαφ για τις τελευταίες άμυνες, έγιναν όλα λάθος στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Αρης πάει στη διακοπή, γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει. Γιατί αν είχε μεγαλύτερη ευχέρεια στο σκοράρισμα, δεν θα έφτανε να παίζει κορώνα γράμματα τη νίκη με ΟΦΗ και Λαμία. Στο ένα ματς, δεν πλήρωσε την αστοχία του. Χθες πήρε ένα καλό μάθημα…