Για να ξαναβρεί το χαμόγελό του θέλει ρεαλισμό, χρόνο που δεν υπάρχει και παίκτες σαν τον Νταρίντα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον παίκτη που φωτίζει τον δρόμο που πρέπει να διαβεί ο Αρης αλλά και τον ρεαλιστικό στόχο από εδώ και πέρα.

Για τον Άρη τα πράγματα ήταν απλά πριν το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, το ίδιο απλά αλλά με τον στόχο πλέον διαφοροποιημένο παραμένουν και μετά το τέλος του. Αν ο Άρης κέρδιζε θα μπορούσε να κυνηγήσει την 4η θέση μέχρι τέλους, έχοντας καλύτερες προϋποθέσεις αλλά και πάλι από μειονεκτική θέση.

Η ισοπαλία τον απομακρύνει νομίζω οριστικά από αυτό το στόχο και τον υποχρεώνει να δει την επόμενη μέρα με ρεαλισμό και πλήρη συναίσθηση της διαμορφωθείσας κατάστασης και του τι είναι σε θέση η φετινή ομάδα να διεκδικήσει και μέχρι που… φθάνει το πάπλωμα…

Με δυο νίκες και μια ισοπαλία στα τελευταία εννιά ματς έφτασε πλέον να έχει υποχωρήσει στην 6η θέση της βαθμολογίας και θα πρέπει να μοχθήσει πλέον για να εξασφαλίσει το μίνιμουμ που του έχει απομείνει, την 5η θέση, που υπό προυποθέσεις θα του δώσει το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Κυρίως πρέπει να βρει τη δύναμη, τις λύσεις, τα ψυχικά αποθέματα να βγει απο τα σκοινιά στα οποία είναι στριμωγμένος εδώ και δυο μήνες.

Η χθεσινή του εμφάνιση, μπορεί να μην… έβγαλε μάτια αλλά φανέρωσε μια βελτίωση σε κάποιους τομείς, ομαδικής πειθαρχίας και ατομικής βελτίωσης (ο Σιφουέντες πχ ξαναμπαίνει στην εξίσωση) αλλά και τις γνωστές αδυναμίες του. Όμως όποια κριτική γίνει θα πρέπει να  συνοδεύεται από ρεαλισμό και από το ελαφρυντικό των προβλημάτων που, ειδικά τον τελευταίο μήνα ταλανίζουν καθημερινά το γκρουπ.

Χθες, έπαιξε με δεξί μπακ ένα στόπερ (Φαμπιάνο), που είχε τέσσερα χρόνια να παίξει τη θέση και τα πήγε μια χαρά τηρουμένων των αναλογιών (η στατιστική έγραψε 46 στις 49 πάσες). Και αμυντικά κράτησε Τάισον και Μπάμπα μακριά από την περιοχή και επιθετικά τα είχε τα ανεβάσματά του. Αριστερά ο Φρίντεκ έπρεπε να σφίξει τα δόντια για να βγάλει το 90λεπτο, έχοντας μόλις μια προπόνηση όλη την εβδομάδα στα πόδια του και με σοβαρό κίνδυνο τραυματισμού. Επιτυχία και μόνο που τελείωσε το ματς. Έδειξε ότι το λέει η καρδιά του. Τίμιος. Αγωνίστηκε με ένα ουσιαστικά εξτρέμ, τον Σουλεϊμάνοφ που είχε εντολή να επιτηρεί τα ανεβάσματα του Μπάμπα και με τον Μάνου Γκαρθία σε ένα σύνθετο ρόλο ώστε να βγάλει τον έξτρα παίκτη στα χαφ. Για ένα 20λεπτο στο πρώτο ημίχρονο το πλάνο δούλεψε.

Το κυριότερο για μένα; Δίχως βάθος στον πάγκο και με περιορισμένες τις επιλογές να αλλάξει ο προπονητής πράγματα στην επανάληψη, παρεμβαίνοντας στο ματς. Έβαλε δυο (Σίστο και Σαμόρα), είχε τρεις που είναι υπ΄ ατμόν (Πάρντο, Ζουλ και Φατόρε), τον Κουάϊσον που ακόμη δεν δίνει το πάτημα ώστε να διεκδικήσει χρόνο στο ροτέισον και τον Φετφατζίδη που δεν ταίριαζε με τη μορφή που είχε το ματς.

Στα δικά μου μάτια είναι φανερό ότι ο Ουζουνίδης, προσπαθεί να φέρει σιγά-σιγά την ομάδα στα μέτρα του. Έχοντας ως ανασταλτικό παράγοντα όμως τα δεκάδες προβλήματα και ένα ρόστερ που ξέρει να παίζει ένα συγκριμένο στυλ παιχνιδιού και υποφέρει όταν είναι να κάνει άμυνα. Κι όμως, κόντρα στον ΠΑΟΚ, σε σετ επίθεση δεν κινδύνευσε. Τις φάσεις ο αντίπαλος τις έκανε από τα δικά του λάθη. Στην επίθεση, υπήρχαν στιγμές που προσπάθησε συνδυαστικά να βγει μπροστά, είχε και τις δικές του στιγμές με πιο κραυγαλέα την ευκαιρία του Νταρίντα, αλλά υστερεί πολύ σε δυο τομείς. Στην τελική επιλογή εντός και εκτός περιοχής και το αργό τέμπο, λόγω των χαρακτηριστικών που έχουν αρκετοί παίκτες.

Είναι φανερό ότι για να επιτευχθεί ο στόχος της κατάκτησης της 5ης θέσης, θα χρειαστούν δυο πράγματα. Καταρχάς να μπορέσει κάποια στιγμή ο προπονητής να δουλέψει με όλο το γκρουπ στη διάθεσή του και σε δεύτερη φάση να προστεθούν άλλοι τουλάχιστον 2-3 ποδοσφαιριστές ώστε να αυξηθούν οι επιλογές.

Για μένα όμως το… ζουμί της χθεσινής βραδιάς βρίσκεται αλλού γιατί το ίδιο το ποδόσφαιρο δίνει στο τέλος τις απαντήσεις. Και φωτίζει τον δρόμο στον οποίο πρέπει να βαδίσει το club. Βρίσκεται στην καταπληκτική εμφάνιση του Βλάντιμιρ Νταρίντα που οδεύει αισίως στα 35 αλλά μοιάζει σαν έφηβος. Τρέχει ακατάπαυστα, κόβει, μοιράζει, πατάει περιοχή, απειλεί. Ο Άρης αν θέλει να ξαναβρεί το δρόμο του και να γίνει ομάδα με το Α κεφαλαίο χρειάζεται ποδοσφαιριστές σαν τον Τσέχο.

Παίκτες που σέβονται τον εαυτό τους, τους συμπαίκτες του, την ίδια την ομάδα και φυσικά το άθλημα. Ένα respect από μένα το έχει. Ας παραδειγματιστούν όλοι από τον 35άρη Νταρίντα. Ακόμη και κάποιοι υπερεκτιμημένοι που αμείβονται με τα τριπλάσια χρήματα του έμπειρου μέσου και δεν προσφέρουν ούτε τα μισά…Να τον κλωνοποιήσει ο Άρης προφανώς δεν μπορεί. Έχει υποχρέωση όμως να βρει τους ποδοσφαιρικούς κλώνους του…