Τελικά… ΤΕΛΙΚΟΣ

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την πρόκριση του Άρη σε ένα τελικό μετά από 14 χρόνια.

Όσοι περίμεναν ότι ο Άρης δεν θα έκανε ένα υγιεινό περίπατο στον επαναληπτικό κόντρα στον Παναιτωλικό, δικαιώθηκαν απόλυτα. Όχι απαραιτήτως γιατί η ομάδα από το Αγρίνιο είναι καλύτερη από τον Άρη (αυτό αποτυπώνεται και στον βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος) αλλά γιατί ο Άρης δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να διαχειριστεί μια αποτυχία χθες. Όλοι ανεξαιρέτως, εντός και εκτός ομάδας, αντιλαμβάνονταν ότι ένα ακόμη… κάζο, θα ήταν απλά μη αποδεκτό και ότι αν συνέβαινε, δεν θα υπήρχε κάποιος την επόμενη μέρα να επιβάλει αυτοκυριαρχία και ηρεμία στο σύλλογο. Αυτή η ανατροφοδοτούμενη κατάσταση γενικευμένου άγχους ήταν ευδιάκριτη παντού. Την οσμιζόσουν στον αέρα, στις κινήσεις των παικτών στον αγωνιστικό χώρο, στους ανθρώπους που ήταν στον πάγκο, στις κερκίδες.

Αυτό που κυριαρχούσε, με εξαίρεση τα πρώτα δέκα λεπτά ήταν ο φόβος μη τυχόν συμβεί η στραβή και χυθεί η καρδάρα με το γάλα και ανασυρθούν ή όχι και τόσο μακρινές μνήμες των τριών οδυνηρών αποκλεισμών από ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Λαμία. Στις δυο τελευταίες, κοινός παρονομαστής ο Μάντζιος. Ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες δεν έπαιρναν περιττά ρίσκα μέσα στο ματς. Πήγαιναν σε όσο το δυνατόν πιο safe επιλογές. Να μην εκτεθεί κανείς, να μην γίνουν επ ουδενί ατομικά και ομαδικά λάθη που θα κόστιζαν. Μέτρησε η ουσία, η σκοπιμότητα, η διατήρηση των κεκτημένων. Θα πει κάποιος, ότι τόσο υπέρμετρο άγχος, τέτοιος ενδόμυχος φόβος, δεν δικαιολογούνταν από τον αντίπαλο. Ήταν περισσότερο μια εσωτερική αντίδραση όλου του οργανισμού. Να γίνει η δουλειά με τα μικρότερα ρίσκα, ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιαστεί το θέαμα και ο ρυθμός.

Σίγουρα ο κόσμος που γέμισε το Κλεάνθης Βικελίδης, θα περίμενε μια καλύτερη εμφάνιση. Καλύτερο ρυθμό, περισσότερες ευκαιρίες από την ομάδα του, να πανηγυρίσει ένα γκολ που θα λειτουργούσε ως βαλβίδα εκτόνωσης. Στο τέλος της ημέρας όμως, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτό που μετράει και… έγραψε, είναι ότι μετά από 14 χρόνια, ο Αρης θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα τρόπαιο που το θέλει σαν τρελός. Σίγουρα όμως, αν και υπάρχει ακόμη αρκετός χρόνος ως τον τελικό, και μέχρι τότε πολλά αλλάζουν, δεν γίνεται το γκρουπ να πάει στο παιχνίδι της 18ης Μάϊου, βουτηγμένο σε τόνους άγχους. Θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.

Τα 54 χρόνια που ο Άρης έχει μείνει μακριά από κάποιο τίτλο αφορούν τον σύλλογο και όχι τους ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν το φετινό ρόστερ, ούτε τον προπονητή. Και δεν έχει νόημα όλοι αυτοί να φορτώνονται με τις προγενέστερες αποτυχίες. Κίνητρο υπάρχει από μόνο του, αυθύπαρκτο. Ποιος από όσους αποτελούν το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν θέλει να μείνει στην ιστορία του συλλόγου, ως μέλος της ομάδας που διέκοψε την ανομβρία τίτλων; Άλλωστε η φετινή ομάδα, όταν παίζει με βάση τις δυνατότητές της, έχει αποδείξει ότι μπορεί να τους κερδίσει όλους. Επομένως και τον Παναθηναϊκό στον τελικό. Οι γύρω από την ομάδα είναι αυτοί που πρέπει να καθοδηγούνται από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Οι τελικοί παίζονται για να κερδίζονται. Όλα τα άλλα είναι δευτερευούσης σημασίας.

Το ματς νομίζω περνά σε δεύτερη μοίρα, άσε που δεν μας έδωσε και πολλές αφορμές να ασχοληθούμε. Ο Παναιτωλικός για 80΄ δεν παρέκκλινε του σφιχτού αμυντικού του πλάνου, θέλοντας να κρατήσει το παιχνίδι στο μηδέν και μόνο στο τέλος τα έπαιξε όλα για όλα. Ο Άρης αφού δεν βρήκε το γρήγορο γκολ που θα ξεκλείδωνε το παιχνίδι και τον αντίπαλο, το πήγε στο… σβηστό. Στον μοναδικό παίκτη που θα ήθελα να κάνω μνεία, είναι στον Βέλεθ. Από τους λίγους με προσωπικότητα, τσαγανό και γυαλισμένο μάτι. Ο Ισπανός έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι και το φωτεινό του παράδειγμα, οφείλουν να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι εν όψει τελικού.

ΥΓ. Ο Άκης Μάντζιος έχει στοχεύσει εδώ και μήνες στην προοπτική διάκρισης μέσω του κυπέλλου. Στην συμμετοχή καταρχάς στον τελικό και κατ΄ επέκταση στην κατάκτησή του. Ο στόχος αυτός που γιγαντώθηκε προϊόντος του χρόνου, τον βοήθησε να στρώσει μια ομάδα που στο ξεκίνημα της σεζόν, δεν σε προδιέθετε για το κάτι παραπάνω. Και η ψυχούλα του, το ξέρει πόση προσπάθεια χρειάστηκε για να φτάσει η φετινή… παρεξηγημένη ομάδα να διεκδικεί κάτι που ο οργανισμός Άρης το κυνηγάει λυσσαλέα!