Άρης: Μια ομάδα γεμάτη ποδοσφαιρική αφέλεια

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τα δείγματα ποδοσφαιρικής αφέλειας που έδειξε ο Άρης στον τελικό και τα μηνύματα που ποτέ δεν αποκωδικοποίησε.

Ο χαμένος τελικός του περασμένου Σαββάτου στο Πανθεσσαλικό κόντρα στον Παναθηναϊκό θα… στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμη τον οργανισμό του Άρη, αφού- και δικαιολογημένα- άπαντες συμφωνούν, ότι χάθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για την κατάκτηση ενός τροπαίου και φυσικά της εξασφάλισης και ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Η διαιτησία της Φραπάρ είναι σίγουρα ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο Άρης δεν διεκδίκησε με συνθήκες ισονομίας το κύπελλο. Τα είδαμε, τα αναλύσαμε… το ποτάμι όμως δεν γυρίζει πίσω και η ουσία είναι ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης, έφυγε από το Βόλο με άδεια χέρια, σκορπώντας την απογοήτευση στο κοινό του.

Και για αυτό δεν ευθύνεται μόνο η Γαλλίδα ρέφερι που αποδείχθηκε… λίγη για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Ευθύνες έχει και η ομάδα. Αρχικά οι ποδοσφαιριστές που επίσης αποδείχθηκαν, όχι όλοι τους φυσικά, ανεπαρκείς για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα. Τι εννοώ; Για να κερδίσεις ένα κύπελλο, εκτός από αγωνιστικές ικανότητες (προαπαιτούμενο ασφαλώς) χρειάζεται και ποδοσφαιρική ευφυία. Προσωπικότητα. Πνευματική διαύγεια και καθαρό μυαλό, ώστε να καταλάβεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται ο τελικός και να προσαρμοστείς σε αυτές, ώστε στο φινάλε να πάρεις αυτό που θέλεις.

Στοιχεία που δυστυχώς είχε σε επάρκεια ο Παναθηναϊκός και σε έλλειμα ο Άρης. Όχι μόνο οι παίκτες στο χορτάρι, αλλά και ο πάγκος. Όταν βλέπεις μια διαιτητή που σφυρίζει με το παραμικρό, δίνει εύκολα κάρτες, που επηρεάζεται από τις αντιδράσεις των παικτών που σε κάθε αμφιλεγόμενο σφύριγμα πέφτουν πάνω της και αυτή ενδίδει (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φάση της αποβολής του Νταρίντα με ανύπαρκτη δεύτερη κίτρινη), οφείλεις να λειτουργήσεις έξυπνα. Να επιστρατεύσεις το κλασσικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Και δεν αναφέρομαι μόνος στην παροιμιώδη αφέλεια που έδειξε ο Ζουλ στη φάση της αποβολής του, όταν μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα έχει στείλει το μήνυμα η Φραπάρ με την άδικη αποβολή του Νταρίντα. Υπάρχουν άλλες δυο χαρακτηριστικές στιγμές που όλος ο Αρης έδειξε ποδοσφαιρική αφέλεια. Πιο χαρακτηριστική η φάση με το χέρι του Αράο στο 92΄. Ουδείς το αντιλήφθηκε. Σχεδόν κανένας δεν το πήρε… χαμπάρι από τους παίκτες που ήταν στον αγωνιστικό χώρο αλλά και τους ανθρώπους του πάγκου, ώστε να διαμαρτυρηθούν, να αναγκάσουν τη Φραπάρ να πάει τη φάση στο VAR. Και ας μην άλλαζε απόφαση στο φινάλε. Δεν διεκδίκησαν όμως το δικαίωμα. Ομοίως και δυο λεπτά αργότερα σε μια κλοτσιά του Μπερνάρ στον Μορόν, λίγες στιγμές πριν τη φάση του γκολ που έκρινε τον τελικό. Καμία διαμαρτυρία, καμία αντίδραση, τη στιγμή που απομένει ένα λεπτό για να πάει το ματς στην παράταση και το γκρουπ να ανασυνταχθεί.

Είναι φανερό ότι ο Άρης εκτός από όλα τα άλλα θα χρειαστεί να αναζητήσει το καλοκαίρι και παίκτες με προσωπικότητα, με χαρακτήρα και ποδοσφαιρική καπατσοσύνη. Και να ενισχύσει το ποδοσφαιρικό τμήμα με ανθρώπους που να… νιώθουν, να αντιλαμβάνονται και να προλαμβάνουν…