Ο χρόνος άλλαξε, τα κουσούρια παραμένουν

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τη νέα σφαλιάρα του Αρη, αυτή τη φορά στην Τρίπολη και κάνει κάποιες διαπιστώσεις.

Όπως έφυγε για τον Αρη το 2023, έτσι ήρθε και το νέο έτος. Εκεί που νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα από τη φετινή “ομάδα”, πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο να σε εκπλήξει δυσάρεστα. Εκεί που λες, με το γρήγορο 0-2 στο πρώτο μόλις τέταρτο, ότι ο Αρης θα έχει ένα εύκολο απόγευμα, έρχεται η συνέχεια να σε διαψεύσει οικτρά. Το καλό πρώτο τέταρτο, μάλλον λειτούργησε παραπλανητικά. Μια προσεκτική ματιά όμως, θα έβλεπε, ότι ακόμη και σε αυτό το θεωρητικά καλό διάστημα της ομάδας του Μάντζιου, μπορούσε να διακρίνει μια επιπολαιότητα και αβίαστα λάθη που απλά δεν κόστισαν.

Ακόμη και η επιλογή του έλληνα τεχνικού να παίξει με χαφ τους Πάρντο και Σαμόρα, μπροστά απο τον Ζουλ (αφού δεν είχε μαζί του Νταρίντα και Βερστράτε), ενώ αρχικά φάνηκε να αποθεώνεται με τον νεαρό Κοσταρικανό να κερδίζει το πέναλτι και να δίνει την ασιστ στο δεύτερο γκολ, στο τέλος εξελιχθηκε σε αχίλλειο πτέρνα αφού σταδιακά ο Αστέρας πάτησε την μπάλα και κυριάρχησε εύκολα στο χώρο του κέντρου. Ο Αρης, όπως συνηθίζει αντι να… σκοτώσει τον αντίπαλο, τον οποίο είχε ήδη στριμώξει στα σχοινιά με τα δυο γρήγορα γκολ, έδωσε μια και έχυσε την καρδάρα με το γάλα. Και να πεις ότι δεν του χαμογέλασε η τύχη στην απίστευτη ευκαιρία του Ρεγκίς στο 41΄; Αντί να τον αφυπνήσει όμως, της έριξε έριξε μια μεγαλοπρεπέστατη μούντζα και με την επιπολαιότητα του Μοντόγια, έβαλε ξανά στο ματς τους Αρκάδες.

Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη. Πλην του Φαμπιάνο, όλοι οι υπόλοποι… έμειναν στα αποδυτήρια, επιβεβαιώνοντας ότι εκτός απο θέμα ικανότητας και ποιότητας, υπάρχει ξεκάθαρα και ζήτημα νοοτροπίας. Πως να εξηγηθεί αυτό το κάζο, γιατί για κάζο πρόκειται. Τι να ειπωθεί, που δεν έχει ήδη ειπωθεί.

Προσωπικά τα έχω γράψει εδώ και καιρό, δίχως να επιζητώ δικαίωση. Μακριά απο μένα αυτά. Το ποδόσφαιρο στο τέλος θα σου συμπεριφερθεί, όπως του συμπεριφέρεσαι και εσύ. Θα σε πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Και είναι πλέον προφανές, ότι ο Αρης θα πληρώσει φέτος τα λάθη του ένα προς ένα. Μηδενός εξαιρουμένου. Εγκλημα και τιμωρία. Η χρονιά εξελίσσεται σε ένα επαναλαμβανόμενο σκοτσέζικο ντους. Κάποιες, σπασπωδικές, εκλάμψεις οπως η νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό και πολλές εμφανίσεις βουτηγμένες στη μετριότητα. Οπως μέτρια, να με συμπαθάτε, είναι η πλειονότητα των παικτών που αποκτήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, με εξαίρεση φυσικά τον Μορόν. Ουδείς, τουλάχιστον προσώρας ( και το δείγμα δεν το λες και μικρό) μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις περιστάσεις.

 Οταν προστίθενται και προβλήματα με τραυματισμούς και τιμωρίες, το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο για τον προπονητή, που προσπαθεί μάταια να συμμαζέψει την κατάσταση, αλλά αυτή η ομάδα φαίνεται να έχει ένα ταβάνι που δεν μπορεί να το σπάσει και ο ίδιος να εγκλωβίζεται σε λύσεις που αδυνατούν να του προσφέρουν το στήριγμα που έχει ανάγκη στο χορτάρι. Οπως ο Πάρντο που περιφερόταν επι 90΄ λεπτά στο γήπεδο, δίχως την παραμικρή συνεισφορά. Η ενίσχυση μοιάζει επιβεβλημένη και την έχει ζητήσει εδώ και πολλές εβδομάδες το τεχνικό τιμ. Σε συγκεκριμένες θέσεις και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν είμαι όμως και πολύ σίγουρος, ότι θα αλλάξει δραματικά η κατάσταση. Είναι σίγουρο όμως ότι το γκρουπ χρειάζεται ποιοτικές πινελιές.

Με τέτοιες εμφανίσεις, η συμμετοχή στα πλέι-οφ δεν θα προσφέρει και πολλά πράγματα, εκτός του πρεστίζ. Τα δυο ματς που έρχονται με την ΑΕΚ στο κύπελλο σε λίγες μέρες, ίσως είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μόνο μια πρόκριση θα τονώσει το μειωμένο ενδιαφέρον του κλονισμένου κόσμου και τα χαμηλά επίπεδα αυτοπεποίθησης στα αποδυτήρια.