Οι τελικοί παίζονται για να κερδίζονται

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το τελευταίο ματς της χρονιάς που είναι και ο διακαής πόθος του Αρη.

Η σεζόν για τον Αρη κλείνει το Σάββατο με τη διεκδίκηση του τροπαίου του κυπέλλου Ελλάδας. Του πιο σημαντικού αγώνα της χρονιάς. Του αγώνα για τον οποίο το club προετοιμάζεται 2,5 περίπου μήνες και την κατάκτησή του περιμένει καρτερικά 54 χρόνια, έχοντας υποστεί ειρωνίες, χλεύη και υποτιμητικά σχόλια από φίκους και εχθρούς. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Ο Αρης θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμη και αν το Σάββατο το βράδυ, τα χρόνια της… τιτλικής ανομβρίας γίνουν 55. Εχει επιβιώσει από πολύ χειρότερες καταστάσεις, και είμαι σίγουρος ότι δεν θα τον κλονίσει ένας ου μη γένοιτο, ακόμη χαμένος τελικός. Επομένως στο ιερό δισκοπότηρο του κυπέλλου, δεν θα πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη αξία από αυτή που θα προσδώσει στον Αρη αλλά ούτε και να υποτιμάται φυσικά, ενδεχόμενη κατάκτησή του. Στη ζωή καλό είναι σε όλα να υπάρχει μια ισορροπία.

Στο πρώτο σενάριο, σε μια πιθανή κατάκτησή του, δεν πρόκειται την επόμενη μέρα, να αλλάξει αυτομάτως το επίπεδο του club. Δεν θα ξυπνήσει την Κυριακή ξαφνικά ο Αρης και θα έχει μετατραπεί σε… Μάντσεστερ Σιτι ή Ρεάλ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Στην εποχή του απόλυτου καπιταλισμού στον αθλητισμό, και ειδικά στο ποδόσφαιρο, για να περάσεις στην επόμενη πίστα και να ανοίξεις, κλειστά ως τώρα δωμάτια, κατακτώντας τίτλους και πετυχαίνοντας διακρίσεις που είναι πιο εύκολες για τις ομάδες του ανταγωνισμού στο ελληνικό πρωτάθλημα, χρειάζεται πρωτίστως κεφάλαια.

Αρκετά μάλιστα. Και μαζί με αυτά καλύτερη οργάνωση, στελέχωση, πλάνο και - για μένα ίσως το πιο σημαντικό- το όραμα ενός νέου γηπέδου. Προαπαιτούμενα που στην παρούσα φάση, ο Αρης δεν τα διαθέτει σε επάρκεια. Εχει κάνει βήματα προόδου, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερα που ενδεχομένως να γίνουν πιο εύκολα προσβάσιμα, όντας Κυπελλούχος Ελλάδας. Συνθήη που θα τον καταστήσει και πιο ελκυστικό…

Από την άλλη, σε καμία περίπτωση, η κατάκτηση του κυπέλλου δεν πρέπει να υποτιμάται. Το γιατί δεν θέλει και πολύ εξήγηση. Αρχικά γιατί θα αποτελέσει το βάλσαμο στις ταλαιπωρημένες ψυχές, μικρών και μεγάλων οπαδών του Αρη. Το είδαμε δυο μέρες διαδοχικά, στην ανοικτή προπόνηση της Τετάρτης αλλά και στο χθεσινό ξεπροβόδισμα της αποστολής για το Βόλο, πόσο πολύ το θέλει ο κόσμος.

Λίγο πιο πολύ έχω την αίσθηση για τους μικρότερους σε ηλικία φίλους του Αρη. Τους πιτσιρικάδες, γιατί θα βγουν στους δρόμους, φορώντας τα χρώματα της αγαπημένης τους ομάδας και θα πάνε τη Δευτέρα στο σχολείο, κοιτάζοντας με το στήθος φουσκωμένο απο περηφάνεια, στα μάτια τους συμμαθητές τους. Και των μεγαλύτερων σε ηλικία που έχουν βιώσει στο πετσί τους, τα δύσκολα χρόνια (όχι και πολύ παλιά) και ένας τίτλος, θα γλυκάνει την αναμονή τόσων δύσκολων χρόνων. Για το club, ασφαλώς, πιθανή κατάκτηση του τροπαίου, θα θέσει νέες αφετηρίες και τα θεμέλια της επόμενης μέρας.

Θα οπλίσει με περισσότερο πείσμα τον Θόδωρο Καρυπίδη (στο κλείσιμο της ένατης σεζόν του στον Αρη), ώστε να συνεχίσει να μεγαλώνει την ομάδα, αναζητώντας λύσεις που θα κάνουν τον Αρη, ισότιμο του ανταγωνισμού σε οικονομικά μεγέθη. Θα είναι επίσης μια δικαίωση και για τη μεθοδική δουλειά που κάνει για δεύτερη φορά, αναλαμβάνοντας τον Αρη, ο Ακης Μάντζιος.

Με λιγότερα εφόδια έναντι των υπολοίπων και σαφώς υποδεέστερο ρόστερ. Με όπλο όμως τη γνώση, τον ρεαλισμό, την προσαρμογή στις ανάγκες του club και την απόλυτη συνειδητοποίηση, ποιας ομάδας έχει την τύχη να είναι προπονητής. Αν ο Αρης στεφθεί κυπελλούχος το Σάββατο, ένα μεγάλο credit θα το πάρει ο έλληνας κόοουτς με τους συνεργάτες του.

Αντί επιλόγου, θα κλείσω με το εξής που οφείλουν να το έχουν κατά νου, άπαντες στην ομάδα του Αρη. Είναι σημαντικό που έφτασε ως το Πανθεσσαλικό, αλλά ακόμη πιο σημαντικό να μην μείνει μόνο ως ο φιναλιστ, γιατί οι τελικοί… παίζονται για να κερδίζονται.