Στον τελικό θα φτάσει έχοντας πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων του

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το πρώτο και εξόχως σημαντικό βήμα που έκανε ο Αρης στο Αγρίνιο ώστε να κλείσει θέση για τον τελικό του Μαϊου.

Κυνικά, απολύτως μακιαβελικά και με λίγη τύχη που πάντα χρειάζεται, ο Άρης είναι πλέον ένα 90λεπτο μακριά από την συμμετοχή του στον φετινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Έκανε, ως όφειλε τη μισή δουλειά στο Αγρίνιο και αυτό που μένει σε τρεις εβδομάδες στο φλεγόμενο Βικελίδης είναι απλά να την τελειώσει. Πιο ήρεμος από χθες, με καλύτερη ψυχολογία και τον χρόνο σύμμαχό του αρκεί να τον αξιοποιήσει με τον σωστό τρόπο ως τον Μάϊο που τον περιμένει, όπως όλα δείχνουν, ένα από τα πιο σπουδαία ραντεβού των τελευταίων χρόνων.

Δεν ξέρω αλλά η φετινή ομάδα που δεν είναι σίγουρα καλύτερη από άλλες που έφτασαν σε ένα τελικό το 2003, το 2008 και το 2010, μοιάζει να καθοδηγείται από ένα άστρο. Αν είναι ικανό να ξορκίσει την κακοδαιμονία που συνοδεύει τον Άρη κάθε φορά που έφτανε κοντά στην πηγή για να πιει νερό, θα φανεί. Προσωπικά προτιμώ την λογική της μετριοπάθειας με την οποία πορεύεται ο Μάντζιος και το γκρουπ που διαχειρίζεται, από την υπερφίαλη προσέγγιση των τριών χαμένων τελικών στα 00ς που κουβαλάει αναπόφευκτα στις πλάτες της και η σημερινή ομάδα. Μια ομάδα που ξέρει ότι εφόσον περάσει στον τελικό, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος, δεν θα είναι το φαβορί αλλά το αουτσάιντερ. Που γνωρίζει ποιες είναι οι αδυναμίες της και προσπαθεί να τις καμουφλάρει. Που την πάτησε τρεις φορές τα τελευταία πέντε χρόνια και φροντίζει να μην το ξαναζήσει το ίδιο έργο.

Ο Άρης ούτε στο Αγρίνιο μας έβγαλε τα μάτια με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Αρχίζω να πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό το σύνολο ποδοσφαιριστών, έτσι όπως είναι δομημένο το ρόστερ, δεν έχει και πολλά περιθώρια να μας παρουσιάσει κάτι πολύ καλύτερο. Για αυτό και ο προπονητής το… έχει γυρίσει στο ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα». Γιατί προφανώς θεωρεί ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος για να φτάσει ως τον τελικό (και βρίσκεται ενα 90λεπτο απο το να το πετύχει) αλλά και η μοναδική ελπίδα για να κατακτήσει και το τρόπαιο. Σε ένα παιχνίδι όλα μπορούν να συμβούν. Και σίγουρα να μην κερδίσει ο καλύτερος στα χαρτιά, αλλά ο πιο τυχερός, ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο κατασταλλαγμένος και ο έχων επίγνωση ποια αγωνιστικά μέσα πρέπει να διέρθει για να το πετύχει.

Χθες στον Άρη αρκούσαν 2-3 συγκεκριμένα πράγματα για να έχει αίσιο τέλος η αποστολή του. Ένας καλός τερματοφύλακας (Κουέστα) στη διπλή τεράστια φάση του Παναιτωλικού στο καλό διάστημα των γηπεδούχων, λίγη δόση τύχης στο πρώτο 25λεπτο που ο Άρης έμοιαζε να πελαγοδρομεί στον αγωνιστικό χώρο και θα μπορούσε να έχει βρεθεί πίσω στο σκορ, η σπάνια ποδοσφαιρική πάστα του Μάνου Γκαρθία και το… γυαλισμένο μάτι του αφιονισμένου (και σκόρερ φυσικά Βέλεθ).

Σε αυτά τα στοχεία οικοδόμησε την νίκη που τον κάνει φαβορί για την πρόκριση. Ο Μάντζιος είχε δυο φαεινές ιδέες για την ενδεκάδα του ημιτελικού και του βγήκαν αμφότερες. Να βάλει τον Μάνου Γκαρθία βασικό πίσω από τον Μορόν, ελευθερώνοντας ταυτόχρονα τον Νταρίντα ώστε να κάνει την χαμάλικη δουλειά που ξέρει άριστα να κάνει και να χρησιμοποιήσει τον Βέλεθ δίπλα στον Μπράμπετς. Τζακ ποτ, αφου οι δυο παίκτες ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι του χθεσινού Άρη. Από τα πόδια του κοντόσωμου Ισπανού, ξεκινούσε ότι φιλόδοξο επιθετικά είχε να παρουσιάσει η ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ο Σαβέριο δεν κατάφερε να τελειώσει τη φάση στην μαγική ασιστ του Μάνου Γκαρθία στο πρώτο ημίχρονο, το έκανε όμως ο Βέλεθ στη σέντρα πάρε-βάλε στο 65΄. Δυο στιγμές έμπνευσης από ένα παίκτη που ταλαιπωρήθηκε ένα χρόνο μέχρι να σταθεί στα πόδια του αλλά η χθεσινή βραδιά του έδειξε ότι άξιζε τον κόπο.

Ο Βέλεθ απο την άλλη μπορεί να μην έχει την ποιότητα του συμπατριώτη του, είχε όμως τη φλόγα. Το γυαλισμένο μάτι και την επίγνωση της κατάστασης και της δίψας στο club. Κι αυτός ταλαιπωρημένος απο τετράμηνη απουσία, έλαβε χθες το αναγκαίο οξυγόνο για να συνεχίσει στην ανηφόρα. Οφείλουμε εδώ να και μια παραδοχή. Ο Άρης μπορεί να μην κάλυψε τα κενά σε κάποιες άλλες θέσεις, φρόντισε όμως να φτιάξει μια εξαιρετική τετράδα στόπερ που δεν έχουν πολλές ομάδες.

Το πρώτο βήμα έγινε στο Αγρίνιο. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες το γκρουπ του Μάντζιου έχει τον χρόνο, να ετοιμαστεί για ένα δεύτερο τελικό, στο σπίτι του πλέον, με τον διψασμένο κόσμο στο πλευρό του. Με ηρεμία, περισσότερη αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που αρχίσει να θεμελιώνεται ότι αυτή η αγωνιστική συνταγή είναι η ενδεδειγμένη.