Τελικά αρκεί να επενδύεις μόνο στο ποδοσφαιρικό προϊόν;

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον δρόμο που έχει επιλέξει να…. περπατήσει ο Άρης κόντρα στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Προσωπικά όσοι με γνωρίζετε και έχει τύχει να με ακούσετε κιόλας αυτά τα χρόνια, μου είναι εξαιρετικά άβολο να αναφέρομαι σε διαιτησία και σε παράγοντες που κανονικά σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα θα έπρεπε να είναι μια απλή αναφορά μαζί με τις συνθέσεις. Προτιμώ να μιλάω για τους αληθινούς πρωταγωνιστές στο χορτάρι (δηλαδή τους ποδοσφαιριστές), τα πλάνα και τις κινήσεις των προπονητών- με γνώμονα πάντα ότι δεν διεκδικώ το αλάθητο Πάπα- να αναδεικνύω τη θετική πλευρά του αθλήματος που γοητεύει εκατομμύρια κόσμου στον πλανήτη.

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, αυτό δεν αρκεί γιατί οι Έλληνες διαιτητές επιδιώκουν, χρόνια τώρα, να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές, για τους λάθος όμως λόγους. Επηρεάζοντας και καθορίζοντας συχνά, την έκβαση μιας αθλητικής αναμέτρησης. Και προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχουν να ζηλέψουν σε ικανότητες κάτι από τους ξένους συναδέλφους τους. Άλλο είναι το πρόβλημα και το ξέρουμε όλοι.

Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λοιπόν, εύχομαι ο Κατσικογιάννης που ορίστηκε να διευθύνει την αναμέτρηση του Άρη στην Τρίπολη (ο διαιτητής που πέρσι στην Λαμία έδωσε 10 λεπτά καθυστερήσεις δίχως σοβαρό λόγο), να κάνει μια σεμιναριακή διαιτησία.

Ελπίζω επίσης, ο πρώτος βοηθός, ο Αθανάσιος Δέλλιος από την Πέλλα, που ήταν βοηθός στον πρόσφατο αγώνα του Άρη με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο και δεν… πήρε χαμπάρι το φάουλ πάνω στον Χουάνκαρ από τον Μαυρία και στην εξέλιξη της φάσης ο Παναιτωλικός έκανε το 2-1 και πήρε τη νίκη να έχει επισκεφτεί πρόσφατα τον οφθαλμίατρό του.

Για τους έχοντες ασθενή μνήμη μπορούν να ανατρέξουν στα social media της ΠΑΕ που ανέβηκε στο σχετικό βίντεο. Επειδή τέλος, πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τις κυρίες, εύχομαι η έτερη βοηθός, Γεωργία Κομισοπούλου από τα Χανιά να έχει φρεσκάρει τον κανονισμό του οφσάιντ γιατί πέρσι στο ίδιο ματς, είχε τέσσερις λανθασμένες υποδείξεις, όλως τυχαίως σε υποσχόμενες επιθέσεις του Άρη.

Με τα ευχολόγια μόνο προφανώς και δεν θα λυθεί το ζήτημα της ελληνικής διαιτησίας. Μέρες που είναι προσεύχομαι όμως ως πιστός και εγώ. Ή μήπως τελικά περισσότερο είμαι αιθεροβάμων; Και εύλογα θα ρωτήσει κάποιος, ποια είναι η άμυνα του Άρη απέναντι σε κάθε Τσιμεντερίδη, Ζαμπαλά, Σιδηρόπουλο, Φωτιά και πάει λέγοντας, για να μην είναι μόνιμα το θύμα; Να φωνάξει μήπως; Εδώ το κάνουν χωρίς αιδώ και οι μόνιμα ευνοημένοι. Κλαίνε οι χήρες, κλαίνε και οι παντρεμένες. Να παίξει με τους ίδιους κανόνες που λειτουργεί το σύστημα; Μα αφού δεν υπήρξε ποτέ γρανάζι του συστήματος.

Θα κάνει αυτό που κάνει χρόνια τώρα. Θα επενδύσει στο ίδιο το προϊόν. Θα προσπαθήσει να πάρει καλούς παίκτες που θα τον ανεβάσουν επίπεδο, όπως έκανε το περασμένο καλοκαίρι. Το ίδιο θα επιδιώξει να κάνει και τον Γενάρη. Θα πάρει καλούς προπονητές (διορθώνοντας λάθη του παρελθόντος τύπου, Ενινγκ, Μπούργος, Τερζή). Ο Μάντζιος και τώρα ο Ουζουνίδης είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα καλών προπονητών που όταν έχουν τα εφόδια μπορούν να κάνουν πράγματα. Θα προσπαθήσει σταδιακά να στελεχωθεί περαιτέρω σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο όπου υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης ακόμη. Κοντά σε όλα αυτά, πιστός συνοδοιπόρος και ο κόσμος του που είναι εκπαιδευμένος στα δύσκολα και όχι μόνο δεν λυγίζει αλλά στηρίζει πιο λυσσαλέα.

Αρκούν τα παραπάνω στον μικρόκοσμο της ελληνικής Σούπερ Λίγκ; Μήπως είναι πεταμένα λεφτά; Τζάμπα κόπος; Αξίζει τελικά να επιμένεις και να πορεύεσαι με τον ορθό-καθαρά ποδοσφαιρικό- τρόπο και να έχεις να απολογηθείς μονάχα για τις δικές σου επιλογές όταν από το καλοκαίρι με το νέο φορμάτ φάνηκε ποιος είναι ο αδύναμος κρίκος; Το κακό σπυρί; Αξίζει, γιατί υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι το κανονικό ποδόσφαιρο, κάποια στιγμή θα ανταμείψει όσους το υπηρετούν και ποντάρουν μόνο σε αυτό…

ΥΓ. Μετά από 15 αγωνιστικές έχουν καταλάβει όλοι ότι ο νέος νόμος που δίνει τη δυνατότητα στη ΔΕΑΒ να κλείνει τα γήπεδα με το παραμικρό που θα πέσει στον αγωνιστικό χώρο, είναι άδικος και δεν λύνει το πρόβλημα. Απλά τιμωρεί βάναυσα τις ΠΑΕ και τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι και είναι περισσότεροι από τους λίγους που δυστυχώς μένουν ατιμώρητοι.