Ας υποκλιθούμε (επιτέλους) και στην Κροατία

Εθνική Κροατίας: Μια ομάδα που λίγοι συμπαθούν, αλλά όλοι παραδέχονται

Η Βραζιλία αποκλείστηκε από την συνέχεια του Μουντιάλ. Το μεγάλο φαβορί αποχαιρέτησε νωρίς την διοργάνωση. Έκπληξη; Ναι. Τεράστια έκπληξη; Όχι. Γιατί απέναντι της δεν ήταν μια ομάδα «πυροτέχνημα». Απέναντι της δεν στάθηκε ένας αντίπαλος που δεν είχαμε καταλάβει μέχρι χθες τι μπορεί να κάνει. Και ήρθε η ώρα πλέον να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την Κροατία μόνο ως την «ομάδα του Μόντριτς» και να αναγνωρίσουμε πως μόνο τυχαία δεν είναι η πορεία της ΚΑΙ σε αυτό το Μουντιάλ. 

Μοιάζει σαν, εσκεμμένα, να βάζουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η Εθνική Κροατίας είναι η φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σαν να ξεχνάμε σκοπίμως πως έχει προκριθεί έξι φορές στην τελική φάση της διοργάνωσης και δύο από αυτές έφτασε μέχρι τα προημιτελικά κι άλλες δύο μέχρι τα ημιτελικά. Πως τερμάτισε 1η στον 8ο όμιλο της Ευρωπαϊκής ζώνης, παίρνοντας έτσι το εισιτήριο για το Κατάρ, τη στιγμή που η Ιταλία ή η Ρωσία δεν τα κατάφερναν. 

Ήρθε λοιπόν, επιτέλους, η ώρα να παραδεχτούμε πως η Εθνική ομάδα της Κροατίας μπορεί απέναντι στην Βραζιλία ή στην Αργεντινή σε λίγες ημέρες να παίζει ως «αουτσάιντερ», αλλά το γεγονός πως απέκλεισε την «Σελεσάο» ούτε «σοκ», ούτε «θαύμα», δεν είναι. 

Γιατί μπορεί να μην είναι μια «ελκυστική» ομάδα (ίσως γι’ αυτό και βιαζόμαστε να την διαγράψουμε), όμως είναι μια ομάδα – πρότυπο. Μια ομάδα με τρομερή δύναμη, μια ομάδα με τακτική και σχέδιο, μια ομάδα με παίκτες που ξέρουν, στον απόλυτο βαθμό, τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο κι ακολουθούν το σχέδιο του προπονητή «μέχρι κεραίας». Χωρίς ωστόσο να στερούνται ταλέντου ή ικανοτήτων. 

Για τον Λούκα Μόντριτς δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ο «Ζαν Πολ Μπελμοντό» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο πιο διάσημος «άσχημος», αλλά υπερταλαντούχος ποδοσφαιριστής, που όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στα γήπεδα, δεν υπήρχε στιγμή που δεν απέδειξε την αξία και τις ικανότητες του. Παίζοντας πάντα σε κορυφαίο επίπεδο ο Μόντριτς είναι δεδομένο πως θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.

Δεν είναι όμως μόνος του σε αυτή την Εθνική Κροατίας. Υπάρχει και ο Λιβάκοβιτς, που μπορεί να μην έχει φύγει μέχρι τώρα από την πατρίδα του, όμως η αξία του αναγνωρίζεται στην Ευρώπη ακόμη και μέσα από τις συμμετοχές του στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ.

Είναι και οι εκπρόσωπος της νέας γενιάς, ο Γιόσκο Γκβάρντιολ, που αν και μόλις 20 ετών , αναγνωρίζεται ήδη ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της Ευρώπης. 

Είναι και ο Ιβάν Πέρισιτς, της Τότεναμ, που αποτελεί το «στήριγμα» του Μόντριτς στην μεσαία γραμμή, ο Μαρσέλο Μπρόζοβιτς και ο Ματέο Κόβατσιτς. Παίκτες με μεγάλες ικανότητες και εμπειρία.  

Ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε η Κροατία απέναντι στην Βραζιλία ήταν υποδειγματικός. Το πώς είχαν «διαβάσει» το παιχνίδι, μπορεί να αποτελεί μελλοντικά θέμα σεμιναρίου. Η «δύναμη ψυχής» που έδειξαν, ισοφαρίζοντας στο 120ο λεπτό το απίστευτο γκολ που είχε πετύχει νωρίτερα ο Νεϊμάρ, αξίζει το χειροκρότημα μας. Όσο κι αν χάλασε το «όνειρο» ενός ημιτελικού Βραζιλίας – Αργεντινής. 

Φυσικά και ελπίζω με όλη μου την καρδιά στις 13 του Δεκέμβρη, στον ημιτελικό με την Αργεντινή να μην τα καταφέρει η Κροατία. Άλλωστε είμαι απ’ αυτούς τους… γραφικούς που θεωρούν πως ο «Θεός του ποδοσφαίρου» χρωστάει ένα τρόπαιο Παγκοσμίου Κυπέλλου στον καλύτερο όλων των εποχών, τον Λιονέλ Μέσι. 

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το κείμενο αυτό το έγραψα με την ελπίδα ότι είναι ένα «farewell» στην Κροατία, σε μία εξαιρετική ομάδα και στον Μόντριτς, έναν μοναδικά θαυμάσιο παίκτη.