Άσχημος, αλλά και πανάξιος, Παναθηναϊκός!

Διαλέγοντας έναν τρόπο παιχνιδιού χωρίς καλολογικά στοιχεία οι «πράσινοι» παίρνουν αυτό που δικαιούνται αγωνιστικά και βαθμολογικά αδιαφορώντας, και πολύ καλά κάνουν, για την έξωθεν καλή μαρτυρία, αυτή βαθμούς δε δίνει!

Είναι η ομορφότερη στο μάτι ομάδα στο χορτάρι; Όχι! Συνιστά το πιο συναρπαστικό - συναισθηματικό project του ελληνικού ποδοσφαίρου! Όχι! Διαθέτει το ποιοτικότερο, σε επίπεδο ατομικών χαρακτηριστικών των παικτών, έμψυχο δυναμικό; Όχι! 

Πρόκειται για την πιο φρέσκια, νεανική, με πλούσιο ταλέντο αλλά και μεγάλη προοπτική αγωνιστική πρόταση! Και πάλι όχι! Είναι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας; Ναι! Δικαίως βρίσκεται εκεί! Εννοείται πως ναι, δίκαια, δικαιότατα, πιο δίκαια πεθαίνεις!

Θα κατακτήσει τον φετινό τίτλο; Αυτό προφανώς δεν μπορώ να το ξέρω, κανείς μας δεν μπορεί, σε περίπτωση όμως που τα καταφέρει είμαι πλέον, εδώ και αρκετό καιρό για να είμαι πιο ακριβής, απολύτως βέβαιος πως θα το αξίζει στο 100% ακόμη κι αν τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα δεν είναι απλά λογικοφανή αλλά ίσως και απολύτως λογικά!

Και αυτό, παραδόξως, απολύτως τίποτα δε στερεί από την ωραιότητα της προσπάθειας, κάθε άλλο παρά τυχαία η χρήση του ουσιαστικού, στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς δε γίνονται όλα απλά σωστά, γίνονται στην ώρα τους, με το χρόνο σύμμαχο και εργαλείο!

Κάπως έτσι μια ομάδα έως και αντιτουριστική σε επίπεδο διεκδίκησης τίτλου ή και εγκωμίων για την εικόνα της έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει! Με τα όπλα της, την τακτική της προσήλωση, την αγωνιστική της συνέπεια και συνέχεια, τη νηφαλιότητα στη διαχείριση της όποιας κρίσης!

Με μέταλλο που δεν προέκυψε εν μία νυκτί αλλά σφυρηλατείται δύο σεζόν τώρα, με τόνους χαμηλούς στην άκρη του πάγκου αλλά υψηλούς στο χορτάρι! Στο ντέρμπι της Κυριακής με την ΑΕΚ οι «πράσινοι» ήταν για μια ακόμη φορά, πέρα από το καθαρά ποδοσφαιρικό του πράγματος, γεμάτοι ένταση, ενέργεια έως και αυταπάρνηση, συντεταγμένοι και συντονισμένοι όλοι, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών, με κοινό έως και «ιερό» σκοπό!

Και ποιος είπε αλήθεια πως όλα τα παραπάνω δε χρειάζονται ή και δε φτάνουν ίσως για να θεωρηθεί μια ομάδα καλή με την κλασική έννοια του όρου, για να γίνει μια ομάδα πετυχημένη! Η ιστορία μας έχει διδάξει πως οι πρωταθλητές είναι φτιαγμένοι, αν όχι πάντα σίγουρα τις συντριπτικά περισσότερες φορές, για να διακρίνονται όχι τόσο για την εμφάνισή τους όσο για τη σκληράδα τους!

Κι αν ένα χαρακτηριστικό , όχι μόνο αλλά σίγουρα κυρίως, ξεχωρίζει το φετινό Παναθηναϊκό είναι αυτή ακριβώς η αντοχή των υλικών, με πατέρα Πολιτικό Μηχανικό σας διαβεβαιώ πως πρόκειται για το σημαντικότερο μάθημα στην Επιστήμη των Κατασκευών!

Και ομολογώ πως είχα πάρα πολλά χρόνια να δω τόσο ανθεκτικό «τριφύλλι», χωρίς να μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω ανόμοιες, παντελώς ασυμβίβαστες μεταξύ τους εποχές, πολλοί από τους παλιότερους φαντάζομαι θα συμφωνήσουν! Η σημερινή νοοτροπία, προσέγγιση, επιμονή και φυσιογνωμία της ομάδας μου θυμίζει την έκδοση του 1996 που πήρε τίτλο φτάνοντας παράλληλα στους «4» της Ευρώπης!

Δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα να αναλύσω ή να θυμίσω την όποια κουβέντα περί ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης γινόταν, όχι απαραίτητα δίχως λόγο κι αφορμή, και τότε! Ούτε προφανώς και μπορεί να σταθεί οποιαδήποτε σύγκριση εκείνου του ρόστερ με το σημερινό!

Πηγαίνω όμως τόσο πίσω και όχι στο 2004 ή και το 2010 γιατί ακόμη κι αν δεν πρόκειται για μια ομάδα, όπως και πριν από 27 χρόνια, η ανωτερότητα της οποίας είναι κοινά αποδεκτή πρόκειται για μια ομάδα η αποδοτικότητά της οποίας από κανέναν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί!

Και σε έναν ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο που πολλές φορές, όπως θέλει και ο τίτλος του αντιπολεμικού αριστουργήματος του Σέρτζαν Ντραγκόγιεβιτς, «Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται!» δε θα είχα, ομολογώ, κανένα απολύτως πρόβλημα ως οπαδός αν η ομάδα μου διάλεγε να γίνει ένα όχι και τόσο όμορφο, αλλά άθικτο, ζωντανό κι ευτυχισμένο χωριό!

Γιατί προφανώς και θα είναι τέτοιο ο Παναθηναϊκός αν στο τέλος της ημέρας, της σεζόν, σηκώσει την κούπα! Και τότε τα υπόλοιπα, όπως λέει κι ένας πολύ καλός φίλος, ας τα βρει η υπηρεσία!