Αυτή η ΑΕΚ είναι (και) για να ξορκίζει εφιάλτες

Ο Ελίασον που έβαλε το πρώτο του γκολ εκεί που πήγε να του κοπεί η μπάλα, ο Τσούμπερ που είναι πρώτος σκόρερ έναν χρόνο μετά την επέμβαση και η ΑΕΚ που διώχνει μακριά το κακό και στέλνει μήνυμα. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Όσοι τον ξέρουν καλά αυτό τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, ήταν σε θέση να καταλάβουν πως η συνθήκη του ματς με τον Αστέρα, μύριζε γκέλα από χιλιόμετρα. Και μην πάει το μυαλό σας κατευθείαν στα μεταφυσικά. Παρόλο που, μεταξύ μας, το λες και καταραμένο για την ΑΕΚ αυτό το γήπεδο στην Τρίπολη. Έχουν γίνει εκεί ουκ ολίγες στραβές είτε αγωνιστικές, είτε εξωαγωνιστικές, ήταν και τα δυο μαζί. Πέρυσι έφερε ισοπαλία και έχασε τον Ελίασον με σπασμένο πόδι.

Δεν ήταν όμως τόσο αυτό που φούντωνε προαίσθημα για γκέλα, όσο τα δεδομένα. Η ΑΕΚ δεν είχε στην Τρίπολη τους δυο βασικούς της σέντερ φορ, τον Πόνσε και τον Γκαρσία. Δεν είχε τον Γκατσίνοβιτς αλλά και τον Πισάρο. Ειδικά ο Γκάτσι, εξαιρετικά σημαντικός στο δημιουργικό κομμάτι. Ενώ ένας ακόμα πολύ σημαντικός για την δημιουργία, που είναι ο Πινέδα, ήταν μεν στην Τρίπολη, αλλά φυσικά με μόλις δυο προπονήσεις και τζετ λαγκ όχι έτοιμος για βασική ενδεκάδα. Και το πόσο σημαντικός είναι ο Μεξικανός, που έτσι κι αλλιώς είναι πασίγνωστο, φάνηκε και από το γκάζι που πάτησε η ΑΕΚ όταν μπήκε στο γήπεδο. 

Όλα αυτά τα ζόρικα ζητήματα, ο Αλμέιδα τα είχε σ’ ένα παιχνίδι που ήταν το πρώτο μετά την διακοπή του πρωταθλήματος. Του έλειπαν δηλαδή σημαντικοί του παίκτες για την δημιουργική και επιθετική λειτουργία, σ’ ένα ματς που η ΑΕΚ χρειαζόταν να βρει τον ρυθμό της και έπρεπε να βρει τρόπους να διασπάσει κλειστή άμυνα. Όχι, δεν μύριζε απλώς γκέλα, εφιάλτης φαινόταν να έρχεται. Διότι περί αυτού θα επρόκειτο, αν ερχόταν δεύτερη γκέλα σε δεύτερο συνεχόμενο εκτός έδρας ματς πρωταθλήματος. 

Ο εφιάλτης που ερχόταν και ο Στάνκοβιτς 

Και για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό ο εφιάλτης είχε αρχίσει να γίνεται πιο ορατός κάπου στα μισά του πρώτου ημιχρόνου, όταν όλα αυτά που φαινόντουσαν πως μπορούσαν να τον προκαλέσουν, έβγαιναν μέσα στο γήπεδο. Αλλά αυτή η ΑΕΚ, είναι φτιαγμένη από τον Αλμέιδα κυρίως για να τους ξορκίζει και όχι να του ζει τους εφιάλτες. Το έκανε πολλές φορές στην περυσινή σεζόν και ήταν από τους λόγους που έφτασε στο νταμπλ. Το έκανε και τώρα στην Τρίπολη και με πολύ εμφατικά.

Πρώτα ο Στάνκοβιτς ξανά φώναξε παρών όταν η ΑΕΚ τον χρειάστηκε. Μ’ εκείνη την απόκρουση με το πόδι στο τετ α τετ του Καλτσά, κράτησε το μηδέν σε μια στιγμή που η ΑΕΚ δεν πατούσε καθόλου γερά στο γήπεδο και δεν ήθελε πολύ να χάσει εντελώς τις ισορροπίες της και να τρέχει και να μην φτάνει. Ο Στάνκοβιτς έκανε αυτό που χρειάζεται από τον τερματοφύλακα της μια μεγάλη ομάδα. Όταν θα έρθει αυτή η μία δύσκολη στιγμή μέσα στο ματς, να την βγάλει καθαρή. Και δεν το έκανε φέτος για πρώτη φορά στην Τρίπολη.

Ο Στάνκοβιτς κράτησε το μηδέν σε κομβικό σημείο και μετά ήρθε ο Ελίασον να βρει δίχτυα σε ακόμα πιο κομβικό. Έβαλε γκολ, λίγο πριν ο Αστέρας πάει στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, έχοντας στο μυαλό του πως είχε βάλει την ΑΕΚ σε ζόρια και ίσως θα μπορούσε να την βάλει και σε μπελάδες. Και δεν ήταν καν ένα οποιοδήποτε γκολ. Ούτε καν ήταν απλώς το γκολ που έδειχνε να διώχνει μακριά τον κίνδυνο για μια δεύτερη συνεχόμενη γκέλα μακριά από τη Νέα Φιλαδέλφεια

Το ποδόσφαιρο το χρωστούσε στον Ελίασον 

Αυτό ήταν ένα γκολ που το ποδόσφαιρο το χρωστούσε στον Ελίασον. Για να ξορκίσει μια και καλή τον δικό του εφιάλτη. Πέρυσι σ’ αυτό το γήπεδο, ένα μαρκάρισμα πάνω στον αστράγαλο, άφησε τον Σουηδό για 3,5 μήνες εκτός δράσης, στην πιο φορμαρισμένη του περίοδο. Θα μπορούσε να του είχε κόψει ακόμα και την μπάλα. Ούτε το χαμόγελο του έκοψε, ούτε την δύναμη. Ο Νίκλας γύρισε στο ίδιο γήπεδο έβαλε το πρώτο του γκολ με την ΑΕΚ, έδωσε και μια ασίστ που τις έχει έτσι κι αλλιώς για πασατέμπο και τον δικό του εφιάλτη, τον ξόρκισε μια και καλή. Με το ίδιο χαμόγελο που είχε όταν έσπασε το πόδι, με το ίδιο έδιωξε και τον εφιάλτη του. Και αυτή είναι και η δύναμη του, που είναι τόσο μεγάλη, που δεν φαίνεται καν από την κοψιά του. 

Όπως και τον δικό του εφιάλτη ξορκίζει σταθερά και ο Τσούμπερ. Πέρυσι τέτοια εποχή έπαιρνε την μεγάλη απόφαση να θυσιάσει την παρουσία του στον παγκόσμιο κύπελλο, ίσως την τελευταία ευκαιρία της καριέρας του για κάτι τέτοιο, για να κάνει χειρουργείο και να απαλλαχθεί από το πρόβλημα στους κοιλιακούς. Έναν χρόνο μετά, οδηγεί την ΑΕΚ από την θέση του πρώτου σκόρερ της. Όπως ακριβώς περίμενε ο Αλμέιδα πως θα συμβεί, γι αυτό και από την πρώτη στιγμή στήριζε απόλυτη την επιλογή του Ελβετού.

Ένα γκολ και μια ασίστ από τον Τσούμπερ, ένα γκολ και μια ασίστ από τον Ελίασον. Τρεις βαθμοί για την ΑΕΚ εκεί που πέρυσι είχε πάρει μόλις έναν. Όσοι ενδεχομένως έφτιαχναν στο μυαλό τους βολικά σενάρια μετά την ήττα στο Ηράκλειο, προφανώς και θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Γιατί αυτή η ΑΕΚ μπορεί να παίζει σούπερ μπάλα, αλλά μπορεί να ξορκίζει και εφιάλτες. Οπότε δεν θα ξεμπερδέψεις κανείς εύκολα απ’ αυτήν, μέχρι και το τελευταίο λεπτό και του τελευταίο φετινού ματς, όπως πάντα λέει ο Αλμέιδα.

Αντί επιλόγου... 

Και κάτι τελευταίο περί καρτών καθότι το είδα να κυκλοφορεί ακόμα και σε… ανακοίνωση. Πέρυσι διαιτητής και VAR έκριναν πως το ματς μετά το τάκλιν που έστειλε στο χειρουργείο με σπασμένο αστράγαλο τον Ελίασον, έπρεπε να συνεχιστεί με… πλάγιο άουτ. Φέτος τον παρ’ολίγον αποκεφαλισμό του Αραούχο, διαιτητής και VAR έκριναν πως τιμωρείται μόνο με κίτρινη. Θα ήταν απλά ξεκαρδιστικά αστείο να γίνεται κουβέντα περί καρτών, αν δεν μιλούσε για την σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών.

Επίσης σε ανθρώπους που πλήρωσαν 20 ευρώ εισιτήριο, αλλά τους στοίβαξαν και τους αντιμετώπισαν σαν σφαχτάρια και που έφαγαν γκλοπιές από το πουθενά και στο τέλος στη μούρη χημικά, είναι κομματάκι χυδαίο να τους κουνάνε και το δάχτυλο. Τον κόσμο πρέπει να τον θέλουν, να τον καλούν στο γήπεδο και όχι να το διώχνουν. Σ’ όλα τα γήπεδα του πλανήτη, αλλά πολύ περισσότερο σ’ αυτά που δεν γεμίζουν ποτέ χωρίς οπαδούς των φιλοξενούμενων.

Φυσικά για όσα έγιναν στο ντέρμπι στο Φάληρο θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω τώρα και να μην έχω τελειώσει ούτε και μέσα στο αεροπλάνο για Μασσαλία την Τετάρτη. Όλοι είδαμε τι έγινε, όλοι ακούσαμε την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία, όλοι έχουμε μνήμη, έχουμε και κρίση. Απλώς μου ήρθε πάλι στο μυαλό αυτή η παροιμία που λέει πως η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρίζει στον αφέντη της. Ίσως χωρίς λόγο. Ίσως και όχι.