«Το μόνο που κοιτάμε είναι το επόμενο παιχνίδι»… αλήθεια τώρα, εμάς βρήκατε;

Σε μια τόσο πρόωρη, και ευαίσθητη, περίσταση στη σεζόν ΑΕΚ και Ολυμπιακός πήραν όσα ρίσκα ήταν να πάρουν και μετά μαζεύτηκαν, στο τέλος της βραδιάς «πάλι καλά που δεν έπαθαν και τίποτα», τα δύσκολα έρχονται… και ξανάρχονται και ξανάρχονται! Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης.

Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο δεν είχαν… πολλά αλλά σίγουρα ΚΑΤΙ είχαν να χάσουν και οι δύο. Περισσότερο η ΑΕΚ που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μπει με το αριστερό σε τριάδα φωτιά. Λιγότερο ο Ολυμπιακός που δεν ήθελε να χάσει το μομέντουμ που έχτισε με σερί προκρίσεις στην Ευρώπη και απροβλημάτιστες εντός συνόρων νίκες. Κάπως έτσι ίσως να εξηγείται το ότι έπαιξαν ελεύθερα και τολμηρά…από μισό όμως, και μόνο, ημίχρονο ο καθένας.

Με το πρώτο σφύριγμα από τον Σοάρες Ντίας εμφανίστηκε η περσινή, επιβλητική έκδοση της «αγέλης» του Αλμέιδα. Ένταση στο «κόκκινο», ενέργεια στο φουλ, πίεση ψηλά, λύσσα για την ανάκτηση κατοχής και άμεση εκδήλωση επίθεσης με όπλο τη μεσοεπιθετική ποιότητα. Στα μισά του ημιχρόνου ο απολογισμός ήταν δύο μεγάλες ευκαιρίες με τον Πασχαλάκη να σταματά εντυπωσιακά Τσούμπερ και Μοχαμαντί και ένα γκολ με αστραπιαία και απολύτως ακριβή συνεργασία τεσσάρων ποδοσφαιριστών σε μικρούς χώρους. Μια φάση που, σημειωτέον, άρχισε με εκτέλεση πλαγίου.

Κι εκεί που, εύλογα, θα περίμενε κανείς το 1-0 του Πόνσε να τροφοδοτήσει με ακόμη πλουσιότερο μείγμα τη μηχανή εσωτερικής καύσεως των γηπεδούχων…συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Με όπλο, κυρίως, την κλάση αλλά και τη φόρμα του Φορτούνη αλλά και με δικλείδα ασφαλείας την πίστη στη διαδικασία που κράτησε το μυαλό καθαρό, ο Ολυμπιακός σήμανε αντεπίθεση. Με τον αρχηγό του να έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης και, σε κάθε μα κάθε επίθεση, την μπάλα στα πόδια, κερδήθηκαν πολλά.

Η αρχή έγινε με μέτρα στο γήπεδο, με τη σωστή κυκλοφορία σχεδόν να υποχρεώνει τους γηπεδούχους σε αρκετά φάουλ στα πέριξ της μεγάλης περιοχής τους και τη δράση να μεταφέρεται στο «κιτρινόμαυρο» μισό. Η σχεδόν…βίαια μετατόπιση του σκηνικού ηρέμησε αμέσως τους παίκτες του Μαρτίνεθ από το σοκ του 22’, σα να απαγόρευσε στους γηπεδούχους να επενδύσουν, αγωνιστικά και ψυχολογικά, στο προβάδισμά τους. Όσο περνούσε ο χρόνος το 1-1, το ένιωθες, ερχόταν, ο Στάνκοβιτς αντέδρασε σωστά στη βολίδα του Μασούρα, δεν είχε αντίδοτο στην κεφαλιά του Ελ Κααμπί μετά από την αριστουργηματική δημιουργία του Ποντένσε.

Κάπως έτσι, με το ματς σε απόλυτη ισορροπία, πήγαν οι 22 στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, στο δεύτερο μέρος σα να αποφάσισαν…να το πάρουν πάνω τους, ρίχνοντας θεαματικά τους τόνους, οι προπονητές. Πρώτος επενέβη ο Αλμέιδα, ο Βίντα είχε πρόβλημα στα πλευρά, παρέα με τον Γιόνσον αποσύρθηκαν, Πινέδα και Μήτογλου πήραν τις θέσεις τους. Ο Έλληνας κεντρικός αμυντικός, σε δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο με αρκετούς, στο πρώτο του κομμάτι, ανοιχτούς χώρους, ανταποκρίθηκε. Ο σκασμένος από τα συνεχή παιχνίδια, και ταξίδια, σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο Μεξικανός έδωσε πράγματα. Χρειάζεται πάντως, είναι απολύτως εμφανές, χρόνο για να ξεκουραστεί και να ανανεωθεί.

Μπιελ και Σκάρπα που πέρασαν στη συνέχεια αντί των Μασούρα και Ποντένσε μάλλον αφαίρεσαν παρά προσέθεσαν κάτι στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Χονδρικά μέχρι το 70’ οι δύο αντίπαλοι σα να αυτοεξουδετερώθηκαν, δεν είναι ότι κάλυψαν τα κενά, απλά δεν είχαν τρόπο, ίσως και διάθεση να ρισκάρουν, για να τα εκμεταλλευτούν. Με την έξοδο του Φορτούνη, ίσως και πρόωρη αλλά…ας όψεται η συνέχεια, η δημιουργικότητα των «ερυθρόλευκων» έκανε μεγαλοπρεπή βουτιά, με την είσοδο του Γαλανόπουλου η ΑΕΚ βρήκε σφυγμό στον άξονα, με την είσοδο του Ζίνι βρήκε ορμή, φαντασία και τόλμη στα αριστερά.

Ο επιθετικός από την Ανγκόλα ήταν κάτι σαν ατραξιόν για τους ουδέτερους στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού. Τα έκανε όλα και τα έκανε σωστά, δοκίμασε, και άγγιξε, γκολ δεκαετίας, δοκίμασε ουκ ολίγες φορές τα…νεύρα και τις αντοχές του Ροντινέι περνώντας τον με όλους τους τρόπους. Έστησε συνεργασίες, κυρίως με τον Τσούμπερ, δημιούργησε κινδύνους αλλά ούτε αυτός κατάφερε να αλλάξει την ουσία, δηλαδή το σκορ. Το τελικό 1-1 ήταν μάλλον το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, σίγουρα ένα σχετικά ανώδυνο και για τους δύο αποτέλεσμα, όχι στη βραδιά απαραίτητα αλλά σίγουρα στην οικονομία της περίστασης και του ό,τι ακολουθεί.

Άλλωστε, ανεξάρτητα από τα όσα δηλώνουν και με κάθε τρόπο επικοινωνούν, παραδοσιακά, οι προπονητές, το ξέρουμε όλοι, το ξέρουν πρώτοι και πάνω από όλους οι ίδιοι, το «κοιτάμε μόνο το επόμενο παιχνίδι» είναι απλά…να ‘χαμε να λέγαμε. Κανείς δεν το κάνει και καλώς δεν το κάνει. Στο σύγχρονο, τόσο μα τόσο απαιτητικό τοπίο, οι επαγγελματίες, επιτελεία ολόκληρα, προγραμματίζουν και σχεδιάζουν σε βάθος χρόνου, υπολογίζοντας και συνεχώς ελέγχοντας όλα τα επιστημονικά δεδομένα. Υπολογίζουν και σχεδιάζουν την καμπύλη τόσο της έντασης σε προπονήσεις και παιχνίδια όσο και της φόρμας της ομάδας, με βάση ,προφανώς, τις υποχρεώσεις που δεν σταματούν και δεν περιμένουν.

Για την ΑΕΚ έρχεται η εκπληκτική Μπράιτον, για την ακρίβεια οι νταμπλούχοι θα πάνε να την συναντήσουν στον αγγλικό νότο. Και ακολουθεί το ντέρμπι, ένα ακόμη, της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με τον Παναθηναϊκό. Ενδεχόμενη ήττα θα δημιουργούσε σοβαρά ζητήματα σε όλα τα επίπεδα τη χειρότερη, με βάση το πακέτο που έχει να διαχειριστεί, στιγμή. Με κίνδυνο μέσα σε λίγες ημέρες να στράβωνε τόσο πολύ το πράγμα που θα έπρεπε από πολύ νωρίς να ξοδευτεί, να…στραγγιστεί αγωνιστικά, πνευματικά και ψυχολογικά για να το ισιώσει, και αν!

Όσο για τον Ολυμπιακό, στην παρούσα φάση, το έδαφος πάνω στο οποίο καλείται να κινηθεί μοιάζει πιο ομαλό αλλά και πάλι! Για μια τόσο καινούργια ομάδα όπως είναι αυτή του Μαρτίνεθ, με την πάντα επικίνδυνη και φιλόδοξη Φράιμπουργκ να ακολουθεί στο «Γ. Καραϊσκάκης», οι ισορροπίες είναι πάντα πιο λεπτές και το…φρόνημα πολύ πιο ευπαθές. Τώρα είναι η περίοδος που χτίζεται ο χαρακτήρας αυτής της νέας έκδοσης, άρα και η αυτοπεποίθησή της, στις αρχές μιας τόσο μεγάλης και απαιτητικής σεζόν, μετά από τις παλινωδίες του 22-23, οι χειρισμοί πρέπει να είναι…χειρουργικής ακρίβειας.

Μέσα λοιπόν από αυτό ακριβώς το πρίσμα, με μικροδιαφορές σε συμπεράσματα, συνέπειες και…μικροκλίμα που επικρατεί στα δύο στρατόπεδα, το επιμύθιο δεν μπορεί παρά να είναι κάτι του τύπου «πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα»! Ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, η ΑΕΚ πασχίζει να φτάσει στα περσινά επίπεδα, ει δυνατόν για πάνω από μισό ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός πασχίζει να φτάσει σε μία ξεκάθαρη και, κυρίως, αξιόπιστη αγωνιστική ταυτότητα, σίγουρα πλέον διαθέτει την «εκ των ων ουκ άνευ» ποιότητα. Στη βραδιά, στην «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» αμφότεροι, βαθμολογικά, μέτρησαν απώλειες. Στη μεγάλη εικόνα, απέφυγαν αμφότεροι ισχυρούς κλυδωνισμούς. Έζησαν για να δώσουν την επόμενη, τις επόμενες μάχες. Και είναι πολλές!