Ο αόρατος εχθρός, που έγινε ασύμμετρη απειλή

Ο Παναθηναϊκός έχει «ενημερώσει» για το ποιές είναι οι πραγματικές του δυνατότητες, αλλά για να μπορέσει να ανταγωνιστεί στο βάθος της σεζόν τον Ολυμπιακό, θα πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να μαθαίνει. Γράφει ο Γιώργος Γαβριλάκης...

Ο Ολυμπιακός ήταν νευρικός; Ήταν! Το είπε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι και η νευρικότητα αυτή εμφανίστηκε σε μεγάλα χρονικά διαστήματα του ματς. 

Θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, πιθανώς και κοστοβόρα, αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο αποκούμπι κατά τη διάρκεια του αγώνα: Ο Μουσταφά Φαλ.

Τα σουτ δεν έμπαιναν, ο αγώνας δεν είχε ρυθμό, ούτε αυτόν που συνηθίζει να δίνει φέτος ο Ολυμπιακός (ακόμα και στις ήττες του), ούτε αυτόν που πρόσφατα έχει προσθέσει στο παιχνίδι του ο Παναθηναϊκός.

Ο Γάλλος σέντερ πάντως, προσπάθησε -και τα κατάφερε- να εκμεταλλευτεί όλα τα… μικρά εκείνα στοιχεία που θα έδιναν τη δυνατότητα να μπουν μερικοί εύκολοι πόντοι, έστω λίγοι, σε ένα κλειστό ματς, όπως αυτό που έγινε στο Φάληρο το βράδυ της Δευτέρας (5/12).

Ο Φαλ ήταν αποφασισμένος να επιβληθεί του Παπαγιάννη, κατά πρώτο λόγο, που δεν ήταν δα και η μόνη φορά που ήταν πολύ αποτελεσματικός στις μεταξύ τους κόντρες. Έχει καλή προϊστορία απέναντι στον σέντερ από τα Μέγαρα. 

Την ώρα λοιπόν, που ο Σάσα Βεζένκοφ αποτελεί σταθερά σε κάθε παιχνίδι, είτε είναι στη βραδιά του, είτε είναι άστοχος και έχει τον τρόπο του να απειλεί κάθε φορά που εμπλέκεται στην επίθεση, ο Ολυμπιακός απέκτησε πίεση για έναν και μόνο λόγο. Γιατί ο Παναθηναϊκός, που έχει στείλει τα… μηνύματά του το τελευταίο διάστημα, δεν πρόκειται να παραιτηθεί εύκολα στο εφεξής. 

Θα συμβεί κι αυτό, όπως συνέβη στην Κωνσταντινούπολη με τη Φενέρμπαχτσε, όταν θύμησε τον προ Νοεμβρίου (προβληματικό) εαυτό του και έχασε με 30 πόντους διαφορά, αλλά στην πραγματικότητα η ομάδα που δημιουργήθηκε για να απειλήσει τους «ερυθρολεύκους» στο πρωτάθλημα έχει εξηγήσει με πράξεις πάνω στο παρκέ το πως θα το τολμήσει, έστω κι αν δεν τα καταφέρει! Όπως δεν τα καταφερε στο 68-66. 

Δεν θα το κάνει πάντως με τον Ντέρικ Ουίλιαμς να τρέχει χωρίς ρόλο πάνω-κάτω (όπως στο ΣΕΦ), ούτε περιμένοντας να κάνει ένα θαύμα ο Ντουέιν Μπέικον με το τελευταίο σουτ. 

Ούτε φυσικά με εμπνεύσεις της στιγμής, σαν αυτή του Γκουνταΐτις ως μελος της αρχικής πεντάδας, που ακόμα κι αν είναι λογική κίνηση, αποδεκτή, ευρυματική ή άτοπη θα πρέπει τουλάχιστον να γίνεται με συνέπεια -και με ειλικρίνεια. Και να στηρίζεται, ως ένα σημείο προφανώς.

Ο Λιθουανός πάντως, έχασε την πρώτη μονομαχία που έδωσε (το τζάμπολ) και στο 1'32" είχε κάνει ήδη δύο φάουλ. 

Συνθήκη που βοήθησε πάντως τον Ράντονιτς να επαναπροσδιορίσει και ενδεχομένως να "καλύψει" την ιδέα του, χωρίς να έχει σημασία  αν ο αντικαταστάτης του είχε πολλαπλάσια ζητήματα που απαιτούσαν πραγματικές λύσεις και δεν δόθηκαν ποτέ.

Ο Παναθηναΐκος θα καταφέρει να απειλήσει μόνο με την ψυχραιμία και με μεγαλύτερη προπονητική επίδραση στο παιχνίδι του. Με συγκεκριμένες και ξεκάθαρες αρμοδιότητες από παίκτες που έχουν τη διάθεση και το ταλέντο να επηρεάσουν τον ρυθμό, αλλά δεν το έχουν κάνει ακόμα. Οπως ο Ματέους Πονίτκα.  

Όπως ο Νέιτ Ουόλτερ επίσης, που δείχνει ικανός να ορίσει την επίθεση (τουλάχιστον) της ομάδας, όχι μόνο όταν εκτελεί, αλλά και όταν κατευθύνει. Ο Πολωνός θα πρέπει να έχει λόγο εντός παρκέ σε περισσότερα ερωτήματα. Μόνος του ή στο πλευρό του Αμερικάνου γκαρντ. 

Ο Παναθηναϊκός στην ουσία έχει μία τετράδα αμερικανών που μπορούν να κάνουν τη διαφορά ακόμα και σε επίπεδο Euroleague και ο Ράντονιτς το έχει καταλάβει. 

Το θέμα είναι ότι το έχουν αντιληφθεί και οι ίδιοι και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό…