Τελικοί με MVP την τοξικότητα

Το πρωτάθλημα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τελείωσε και όσα έγιναν έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ δεδομένα επισκίασαν την δράση μέσα σε αυτό. Γράφει ο Χρήστος Τσάλτας.

Υπάρχει μια κραταιά άποψη πως η σειρά τελικών στο πρωτάθλημα της Stoiximan Basket League είναι η καλύτερη στιγμή μιας ολόκληρης χρονιάς. Εκεί διασταυρώνουν τα ξίφη τους οι καλύτερες ομάδες της λίγκας με φόντο το τρόπαιο. Μόνο που φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο η ένταση και η τοξικότητα, που πέρασε απ' έξω, μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.

Ειδικά όσα έγιναν λίγο πριν από τον τέταρτο τελικό με τις εκατέρωθεν ανακοινώσεις, ενημερώσεις, διαρροές και οτιδήποτε άλλο υπάρχει, προκειμένου να χαλάσει την ατμόσφαιρα και να μετακινήσει την ατζέντα σε οτιδήποτε μη μπασκετικό θα μπορούσε να βρεθεί. Όπως και συνέβη, με το κλίμα να μυρίζει μπαρούτι κάθε φορά.

Πραγματικά υπήρχε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως εκείνο το παιχνίδι ίσως να μην τελείωνε σε περίπτωση που στράβωνε. Για καλή μας τύχη όμως πρυτάνευσε η λογική και η σειρά τελείωσε ομαλά και πάνω στο παρκέ.

Για να φτάσουμε όμως στο φινάλε ζήσαμε τα... πάντα. Σε βαθμό κουραστικό όσο δεν πάει. Μια τεράστια προσπάθεια και από τις δύο πλευρές να ρίξουν το μπαλάκι η μία στην άλλη για τον φταίχτη της έντασης και της τοξικότητας. Όταν ο ένας έκανε παράπονα για τη διαιτησία, ο άλλος απαντούσε με ακόμα πιο έντονα παράπονα. Η μία ανακοίνωση έφερνε την άλλη, η μία διαρροή την άλλη, οι τιμωρίες έρχονταν η μία μετά την άλλη.

Πραγματικά όλα αυτά θα μπορούσαν να συνθέσουν μια σειρά του Netflix που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πολλές προβολές. Δεν ήταν όμως, διότι όλα αυτά συνέβησαν στους ελληνικούς τελικούς.

Προφανώς για τις δύο ομάδες του τελικού και τον περίγυρό τους να υπάρχει η άποψη πως μόνο αυτές υπάρχουν στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά δεν είναι έτσι. Σε καμία περίπτωση. Στον βωμό της δικής τους κόντρας άλλωστε δεν υπολογίζουν ούτε το πρωτάθλημα, ούτε τίποτε άλλο. Παρά μόνο το πώς ο ένας θα επιβληθεί του άλλου.

Αυτό είναι το τίμημα του ανταγωνισμού, είναι προφανές. Δεν είναι αποδεκτό από όλους όμως. Γιατί σε όλες τις άλλες χώρες -σχεδόν- τα πράγματα κυλούν ομαλά στους τελικούς και στην Ελλάδα ζούμε το θέατρο του παραλόγου; Ρητορικό ερώτημα που δεν θα απαντηθεί, τουλάχιστον άμεσα.

Το μεγάλο ερώτημα των ημερών ήταν ποιος από τους δύο διεκδικητές είχε το μεγαλύτερο μερίδιο στην τοξικότητα έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Ένα ερώτημα που προφανώς στις τάξεις του κόσμου είναι από αυτά που κάνουν... τζιζ και τροφοδοτούν μεγάλο κύκλο συζητήσεων, όμως δεν μοιάζει να είναι το ουσιαστικό του πράγματος. Διότι και οι δύο είχαν τεράστιο μερίδιο για όσα ζήσαμε. Το ερώτημα θυμίζει ποιο πολύ δύο αδέρφια που τσακώνονται και όταν τα πιάνει η μητέρα τους να κάνουν αταξίες ο ένας προσπαθεί να το ρίξει στον άλλο. «Όχι αυτός το έκανε πρώτος», «όχι ο άλλος το ξεκίνησε». Κάπως έτσι για να το φέρουμε σε μια άλλη διάσταση.

Σε κάθε περίπτωση οι τελικοί ανήκουν στο παρελθόν. Μια σειρά που τα είχε όλα, όμως επισκιάστηκε από όσα έγινα έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Από τις επιθέσεις σε διαιτητές, στις εκατέρωθεν καταγγελίες, τις ανακοινώσεις και τα ατέρμονα παράπονα για τη διαιτησία.

Υπομονή μερικούς μήνες γιατί η συνήθεια που έγινε λατρεία, η Stoiximan Basket League, θα επιστρέψει δριμύτερη και με περισσότερα επεισόδια. Καλό καλοκαίρι...