Ο Άκης, οι άνθρωποί του, οι "πληγές" και τα όνειρά του!

Τελείως διαφορετική από τις δύο προηγούμενες αυτή η τρίτη "Βόλτα με τον Μπουτς", ανθρώπινος, ζεστός, συνειδητοποιημένος και απολύτως αποφασισμένος για τα επόμενα βήματά του ο Άκης Ζήκος, δε μένει στο παρελθόν, σχεδιάζει με ξεκάθαρη σκέψη το μέλλον!

Δεν τον συνάντησα πρώτη φορά τον Άκη Ζήκο σε αυτή τη "Βόλτα με τον Μπουτς". Την Ηλέκτρα ναι, τον Άκη όχι. Είχαμε βρεθεί πρώτη φορά στα στούντιο της Cosmote TV για μια εκπομπή εξαιρετικά αφιερωμένη στην πορεία του με τη Μονακό μέχρι και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2004. Λίγο καιρό αργότερα το σκηνικό ήταν η πανέμορφη Λευκάδα, και πάλι για τηλεοπτικούς λόγους και την κάλυψη φιλικού αγώνα μεταξύ των legends της Μονακό που έφτασαν ένα βήμα από την κούπα και των..."γαλανόλευκων" legends που τη σήκωσαν στη Λισσαβώνα.

Εκεί όπου κάλλιστα θα μπορούσε έως και θα έπρεπε να βρίσκεται και ο Άκης, δεν το πρωτοάκουσα τώρα, το είχαμε συζητήσει. Kακίες και πικρίες δεν κρατά, "μια μικρή πληγούλα" ό,τι του έχει αφήσει, όπως είπε, η απουσία του από το θριαμβευτικό για την εθνική μας ομάδα EURO, ακόμη κι αυτό το λέει με το χαμόγελο στα χείλη, κάτι που δείχνει πολλά για το...ποιόν του ανδρός.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο απολύτως συνειδητοποιημένο, όσο επαγγελματίας, προσηλωμένος στη δουλειά του και μόνο ήταν όσο πατούσε ακόμη το χορτάρι, τόσο συγκροτημένος και κατασταλαγμένος είναι τώρα πια ως χαρακτήρας, απολύτως ευθύς και ξεκάθαρος. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς περιστροφές στο λόγο του, κάτι που μου έκανε εντύπωση και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ήταν η αμεσότητα στις απαντήσεις του.

Αμεσότητα που ξεκάθαρα πηγάζει από τη βεβαιότητα...επί παντός επιστητού. 'Οπως συνηθίζουμε να λέμε, εδώ η έκφραση ταιριάζει γάντι, τα έχει λύσει τα θέματά του ο Άκης! Κρατώντας στη ζωή του ανθρώπους, φίλους πραγματικούς, φίλους που ήταν εκεί πριν γίνει ο Ζήκος της Μονακό και του Τσάμπιονς Λιγκ. Αποφεύγοντας με χαρακτηριστική άνεση οποιουδήποτε είδους συμβιβασμούς ή και εκπτώσεις σε ό,τι κι αν κάνει, αν οι συνθήκες δεν τον ικανοποιούν παίρνει το καπελάκι του και φεύγει.

Δεν το έχει κάνει άλλωστε μια και δυο φορές αλλά πολύ περισσότερες, ακόμη και σε κάτι που λατρεύει όπως είναι η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο στις μικρές ηλικίες. Το μικρόβιο αυτό, φυσικά, όπως μας είπε, δε φεύγει έτσι εύκολα. Με τη διαφορά πως είναι απολύτως αποφασισμένος να κάνει τα πράγματα όπως εκείνος θέλει, όπως εκείνος πιστεύει ότι πρέπει να γίνονται, προκειμένου να βοηθιούνται όσο το δυνατόν περισσότερο, όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά.

Κι αν κάτι, ακόμη και σήμερα, περισσότερο ακόμη κι από την απουσία του από το "Πειρατικό" της Πορτογαλίας, μένει ως αγκάθι που τον ενοχλεί σε σχέση με το παρελθόν, είναι το πρωτάθλημα που τρεις φορές, δύο με την ΑΕΚ και μία με τη Μονακό, άγγιξε αλλά ποτέ δεν πήρε. Αγκάθι απολύτως χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης του, στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια οι ευκαιρίες που έχασε όντας παρών και όχι μακριά από τις εξελίξεις είναι που τον πληγώνουν.

Εξελίξεις που, ως ένα βαθμό, μπορούσε και ο ίδιος να επηρεάσει. Γιατί τι νόημα έχει στ' αλήθεια, δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο να τα φιλοσοφήσει κανείς έτσι τα πράγματα, να μένουμε και να αφήνουμε να μας βαραίνουν πράγματα που στην ουσία ποτέ δεν ήταν στο δικό μας χέρι, ποτέ δεν κρίθηκαν από δικές μας ενέργειες, επιλογές ή και αποφάσεις.

Όσο για τις αποφάσεις του στο σήμερα, ή έστω στο αύριο, το πολύ μεθαύριο, τις έχει πάρει και είναι οριστικές και αμετάκλητες! Τα επόμενα χρόνια θα τον βρουν μακριά από την απάνθρωπη, όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, Αθήνα. Με έναν τρόπο ζωής πολύ πιο ανθρώπινο, χαμηλών ρυθμών και τόνων, σε απόλυτη συμφωνία με τη δική του νοοτροπία, φιλοσοφία και, εύλογα, επιθυμία.

Με τους αγαπημένους του, και την αγαπημένη του Ηλέκτρα. Που μέχρι και...αυτοκίνητο της πήρε για τις μετακινήσεις της, δεν είναι τα έξοδα αλλά η σκέψη που λέει πολλά. Με την καριέρα του, την πορεία του στο χώρο και τις επιτυχίες του, ως ποδοσφαιριστής αρχικά αλλά και στη συνέχεια, αφού κρέμασε τα παπούτσια του, δε θα ήταν δα και περίεργο να είχε τη...μύτη λίγο, ή και περισσότερο ψηλά.

Κι όμως, ο Άκης Ζήκος έχει το βλέμμα χαμηλά, μετά από πολλά χρόνια το έστρεψε φέτος, με αφορμή το συγκλονιστικό πρωτάθλημα που ζήσαμε, και στη Σουπερλίγκ. Ως θεατής τώρα πια, καμία σχέση δεν θέλει να έχει με το...επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κρίμα, γιατί ακόμη κι αν εκείνος δεν το έχει, που δεν το έχει, καμία ανάγκη είναι άνθρωποι σαν αυτόν που θα μπορούσαν να το βοηθήσουν να κάνει βήματα, άλματα μπροστά. Ποτέ δεν ξέρεις!