Δεν φτάνει μόνο μια πολύ καλή ομάδα για να διορθώσει αυτό το χάλι...

Ο Ηλίας Λαλιώτης γράφει για τα κακώς κείμενα του Παναθηναϊκού, αλλά και για τον άγαρμπο τρόπο που επιχειρεί ένα ολόκληρο σύστημα να απαντήσει στις ορέξεις των «πράσινων» για τη δημιουργία μιας πολύ δυνατής ομάδας.

Υπάρχει αρκετός κόσμος που δεν βλέπει πια τα φετινά παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Και φυσικά δεν τους αδικώ. Μέσα στη σεζόν έχουν πονέσει αρκετές φορές τα μάτια τους με την ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς αρχικά και εν συνεχεία με αυτή του Χρήστου Σερέλη, ο οποίος παρέλαβε ένα κακοφτιαγμένο σύνολο από τον Μαυροβούνιο.

Έτσι και χθες στο Περιστέρι, αρκετοί είδαν απλά το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να έχουν τι συνέβη μέσα στο παρκέ και λογικά ικανοποιήθηκαν από την επιλογή τους, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα για τη νέα ήττα του Τριφυλλιού. Αυτό που θα έβλεπαν δεν απέχει και πολύ από αυτό που φαντάζονται. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι.

Μια ομάδα που για μια ακόμα φορά άφησε να περάσει ένα ολόκληρο ημίχρονο για να εμφανιστεί στο γήπεδο. Μια ομάδα που δεν βρήκε τρόπο να περιορίσει σε ένα ακόμα παιχνίδι κόντρα στο Περιστέρι τον Σιλβέν Φρανσίσκο. Μια ομάδα που έβλεπε τον Μίρο Μπίλαν να κάνει πάρτι επιθετικά, κάθε φορά που είχε αντίπαλο τον Γιώργο Παπαγιάννη. Μια ομάδα που δεν έχει ούτε ένα γκαρντ που να δημιουργεί ή κάποιον που να μπορεί να δημιουργήσει ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα παίζοντας ένας εναντίον ενός (εξαίρεση ο Γκριγκόνις στο δεύτερο ημίχρονο).

Ο Χρήστος Σερέλης επέλεξε να κλείσει το rotation στο δεύτερο ημίχρονο για να γυρίσει το ματς, αλλά στο τέλος το πλήρωσε, καθώς ο Μάριους Γκριγκόνις είχε εξαντληθεί κι έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο στις κρίσιμες επιθέσεις του τελευταίο διλέπτου. Όπως πληρώνει και την επιλογή του Ντέρικ Ουίλιαμς αντί του Νέιτ Ουόλτερς για τους ξένους των playoffs. Κανείς δεν ξέρει αν ο Αμερικανός γκαρντ θα ήταν διαθέσιμος (λόγω των τραυματισμών που έβγαλε μέσα στη σεζόν), αλλά εκ του αποτελέσματος άξιζε το ρίσκο.

Ο Ουίλιαμς κοίταζε τα ματς από τον πάγκο, κατά κύριο λόγο μέχρι τώρα και χθες που έπαιξε, παρότι βοήθησε στην τρίτη περίοδο επιθετικά, όταν και πέτυχε τους 10 πόντους του, στην άμυνα ήταν συνεχώς... τροχονόμος.

Όλα τα παραπάνω αλλάζουν. Και θα αλλάξουν από την επόμενη σεζόν. Η ομάδα που θα φτιαχτεί δεν θα θυμίζει σε τίποτα τη φετινή, που σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο (θα μείνει χωρίς τίτλο για πρώτη φορά μετά από 27 σερί χρόνια).

Αυτό που δεν αλλάζει με τον Χεζόνια, τον Τζέιμς, τον Πάντερ, τον Βιλντόζα ή όποιον άλλον φέρει ο Εργκίν Αταμάν στην Αθήνα είναι η αντιμετώπιση που έχει ο Παναθηναϊκός. Κι αυτό είναι κάτι που δεν είδαν οι φίλοι που δεν αντέχουν ούτε να ανοίγουν τις τηλεοράσεις τους πλέον. Σε αυτό ίσως να βασίστηκε και ο... δασκαλεμένος Φρανσίσκο, όταν με τις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα έκανε τους πάντες να απορούν αν είδαν άλλο παιχνίδι.

Ο τρίτος διαιτητής Τζιοπάνος δεν είχε καμία διάθεση να κρατήσει έστω τα προσχήματα. Τα έβλεπε όλα όπως τα ήθελε ο Βασίλης Σπανούλης. Βέβαια, ακόμα κι ο προπονητής του Περιστερίου θα έδινε τα βήματα στον Κόλεμαν. Τα είδαν όλοι στο «Ανδρέας Παπανδρέου» εκτός από τον Τζιοπάνο, που είχε τη φάση μπροστά στα μάτια του.

Για να μην μπερδευόμαστε... Δεν αποτελεί την παραμικρή δικαιολογία αυτό το γεγονός για τους «πράσινους». Όσο ξύλο κι αν έχουν φάει από το δεύτερο παιχνίδι και μετά, το οποίο μένει ατιμώρητο, δεν δικαιολογείται να χάνουν από αυτό το Περίστερι. Ναι, έχει μια συμπαθητική κι αρκετά καλή ομάδα, αλλά πέρα από τον Μωραΐτη (κι άντε 1-2 ακόμα), κανείς άλλος δεν θα είχε θέση ούτε σε αυτόν τον τραγικό φετινό Παναθηναϊκό.

Το ξεκάθαρο μήνυμα που επιχειρεί να περάσει η ΕΟΚ με αυτές τις διαιτησίες έχει να κάνει με τη νέα σεζόν. Βλέποντας τη διοίκηση του Τριφυλλιού έτοιμη να κάνει την υπέρβαση στο αγωνιστικό σκέλος, της υπενθυμίζει τα εμπόδια που θα βρει μπροστά της. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουν άμεσα και δυναμικά στο Τριφύλλι. Γιατί από μόνη της μια πολύ καλή ομάδα, ίσως να μην είναι αρκετή για να διορθώσει αυτό το χάλι...