Δεν ταιριάζει το μαύρο, σ’ αυτή την ΑΕΚ

Η ΑΕΚ πλήρωσε πανάκριβα και τις ευκαιρίες που έχασε και τις ευκαιρίες που έδωσε στον Άγιαξ στον "τελικό" του Άμστερνταμ, αλλά όταν καταλαγιάσει η αντάρα του αποκλεισμού, θα μείνει η ανάκτηση της χαμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Θες να σταματήσεις να ψάχνεις τα παραφυσικά και η ποδοσφαιρική ζωή δεν σ’ αφήνει. Με την μαύρη εμφάνιση μπήκε να παίξει η ΑΕΚ τον ευρωπαϊκό της «τελικό» με τον Άγιαξ. Μια φορά την είχε ξαναφορέσει φέτος. Ήταν με την Κηφισιά στην Καισαριανή. Και έκανε την πιο μεγάλη γκέλα της. Ό,τι καταλαβαίνετε λοιπόν.

Επίσης, θέλεις να ξεφύγεις από την σκέψη πως υπάρχει μια συγκεκριμένη καταγραφή στο dna της ΑΕΚ, που την θέλει ότι λάθος κάνει να το βρίσκει μπροστά της και να το πληρώνει ακριβά, αλλά πάλι η ποδοσφαιρική ζωή δεν σ’ αφήνει. Δεν υπήρχε κανείς που να έφευγε εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη από τη Νέα Φιλαδέλφεια εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη, που να μην σιγομουρμουρά πως το άχαστο του Γιόνσον στο 90’, θα βρεθεί τρόπος να κόψει από την ΑΕΚ την Ευρώπη. Και φυσικά αν είχε μπει εκείνο το γκολ, τώρα η ΑΕΚ άφηνε τους Ολλανδούς να πανηγυρίζουν για όσα έκαναν στην Γιόχαν Κρόιφ Αρένα, αλλά θα ετοιμαζόταν εκείνη να παίξει Conference τον Φλεβάρη.

Προφανώς και δεν υπάρχει κανένα «αν», που να έγραψε ποτέ ιστορία. Πάντως είναι δεδομένο πως η ΑΕΚ είχε την ευκαιρία να μην πάει να παίξει έναν «τελικό» στην έδρα μιας ομάδας που έχει από τις πιο βαριές φανέλες στην Ευρώπη. Και δεν ήταν καν μόνο μια ευκαιρία. Είχε και με τον Άγιαξ στην Φιλαδέλφεια και με την Μπράιτον στη Φιλαδέλφεια, ακόμα και με την Μαρσέιγ στη Φιλαδέλφεια. Τις πέταξε όλες αυτές και κάποιες με μια σχετική ευκολία, που δεν ταίριαζε στην κρισιμότητα τους. Και κάπως έτσι, κλήθηκε να παίξει τελικό με τον Άγιαξ, που επίσης έπαιζε για την ζωή του.

Δώρο και πάλι δώρο... 

Αυτή την φορά μάλιστα, δεν ήταν οι ευκαιρίες οι δικές της αυτές που πέταξε εύκολα στα σκουπίδια, αλλά ήταν οι ευκαιρίες του Άγιαξ αυτές που του έδωσε στο πιάτο. Αφήνω έξω το δεύτερο γκολ, που και πάλι έχει μια συνολικά προβληματική ανασταλτική αντίδραση από την ΑΕΚ. Το πρώτο και το τρίτο γκολ των Ολλανδών, είναι δοσμένα στο πιάτο. Τραγικές αντιδράσεις και στις δυο φάσεις από τον Αθανασιάδη. Παιδικό, ανώριμο και ανεύθυνο λάθος από τον Άμραμπατ στο τρίτο και καταδικαστικό γκολ.

Επουδενί δεν πρέπει να κρεμάσει κανείς αυτά τα δυο παιδιά στα μανταλάκια, ούτε να τους φορτώσει αυτόν τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Και ούτε πρόκειται να γίνει. Αλλά η ποδοσφαιρική εικόνα λέει πως η ΑΕΚ έδωσε δυο γκολ στον Άγιαξ με ατομικά λάθη και αυτό ήταν που έκρινε το ματς. Αυτή είναι η πραγματικότητα και τόσο ο Αθανασιάδης όσο και ο Άμραμπατ, είναι επαγγελματίες και πρέπει να το ξεπεράσουν και να συνεχίσουν.

Με τα αν και τα ίσως... 

Φυσικά δεν πρόκειται να μπω στην άγονη κουβέντα για το τι θα γινόταν αν δεν είχαν γίνει αυτά τα δυο τραγικά και παιδικά λάθη. Μπορεί να γινόντουσαν άλλα μεγαλύτερα, καθώς ο Μουκουντί ήταν πολύ επηρεασμένος από εκείνο το τάκλιν πάνω στην γλίστρα του στην προπόνηση με το οποίο κτύπησε τον Πινέδα, ενώ κυρίως ο Σιμάνσκι αλλά και τα δυο ακραία μπακ, ήταν σε πολύ κακή βραδιά. Επομένως δεν έχει έτσι κι αλλιώς νόημα το τι θα γινόταν, αν δεν υπήρχαν αυτά τα δυο λάθη. Επίσης, θεωρώ λάθος την κουβέντα για το εαν η ΑΕΚ έπρεπε να παίξει ή όχι πιο σφικτά ή πιο κλειστά. Αφενός διότι αυτό είναι το στιλ που ξέρει να παίζει και είναι και το όπλο της. Αφετέρου κανένα από τα γκολ, δεν το έφαγε επειδή ανοίχτηκε και άφησε κενά. 

Το σίγουρο είναι, πως όταν η ΑΕΚ με τόσες πολλές απουσίες κομβικών παικτών, μένει πίσω στο σκορ στο 5ο λεπτό με γκολ δώρο, ισοφαρίζει, δέχεται πάλι γκολ αλλά και την χαριστική βολή με τρίτο γκολ δώρο, θα πρέπει να ανατρέψει ολόκληρη την ποδοσφαιρική λογική για να βγάλει αντίδραση. Απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα. Πολύ περισσότερο απέναντι στον Άγιαξ, που έπαιζε για να σώσει την φετινή χρονιά και μάλιστα μέσα στο σπίτι του. Παρόλο που δεν ήταν τόσο ο αντίπαλος, όσο κυρίως το πόσο τσάκισε ψυχολογικά την ΑΕΚ ειδικά το τρίτο γκολ - δώρο, αλλά και το πόσο δεμένα ήταν τα χέρια του Αλμέιδα να παρέμβει στο ματς από τον πάγκο, λόγω των απουσιών. 

Κι όμως, δεν υπάρχει μαυρίλα

Είναι βέβαιο πως η αποστολή της ΑΕΚ επιστρέφει στην Αθήνα με πικρή σαν δηλητήριο τελευταία γεύση από το φετινό ευρωπαϊκό της ταξίδι. Όπως όμως δεν της ταιριάζει το μαύρο στην φανέλα της, δεν ταιριάζει σ’ αυτή την ομάδα του Αλμέιδα και η μαυρίλα. Διότι όταν κρυώσει λίγο το βράσιμο στο κεφάλι από την απογοήτευση για τον αποκλεισμό και τον τρόπο που ήρθε, η ΑΕΚ θα πρέπει να μετρήσει και τι έχει γίνει. Τι έχει κάνει σ’ αυτή την ευρωπαϊκή διαδρομή που διακόπηκε στο Άμστερνταμ. Και δεν πρέπει να τα λησμονεί, διότι είναι απόδειξη ανάκτησης της χαμένης ευρωπαϊκής της ταυτότητας.

Η ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι απέκλεισε με τις χειρότερες συνθήκες που θα μπορούσαν ποτέ να παρουσιαστούν σε ομάδα, τον σύλλογο με το υψηλότερο ranking στην ΟΥΕΦΑ στα Βαλκάνια. Έχασε στην τρίχα την παρουσία της σε ομίλους Champions League, αλλά βρήκε τελικά μιας τέτοια δυναμικότητας όμιλο στο Europa. Δεν είχε Μακάμπι Τελ Αβίβ, δεν είχε Μπάνσκα Τόπολα ως τρίτη στον όμιλο, αλλά κλαμπ με την 3η μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία σ’ ολόκληρη την διοργάνωση. Δεν κλήθηκε να βάλει από κάτω της, Αμπερντίν και Ελσίνκι. Και αν οπωσδήποτε πρέπει να βάλουμε λέξη αποτυχία στην κουβέντα, αυτή μπαίνει στον αποκλεισμό από την Αντβέρπ, τον οποίο δύσκολα θα χωνέψει ο Αλμέιδα. Όχι απ' αυτόν τον όμιλο. 

Στον όμιλο η ΑΕΚ πάλεψε όλα τα ματς, έκανε νίκη, κοίταξε όλους τους αντιπάλους στα ίσια μέσα και έξω, αδίκησε τον εαυτό της, αδικήθηκε και από σφυρίγματα, αλλά στο τέλος της ημέρας έδειξε ένα πράγμα. Πως αυτό που είχε χάσει εντελώς με αποκλεισμούς από την Βελέζ μήνα Ιούλη και τριάρες από Ζόριες και Μπράγκες μέσα στην έδρα, ο Αλμέιδα και το γκρουπ του, της το έφεραν πίσω. Η ΑΕΚ τον τρόπο να παίζει ξανά με νοοτροπία νικητή στην Ευρώπη, τον βρήκε και πάλι. Προφανώς και υπάρχει πίκρα. Ίσως ούτε καν μόνο για τον αποκλεισμό αυτόν καθ’ αυτόν. Κυρίως γιατί όλοι αισθάνονται πως αυτή η ΑΕΚ, θα μπορούσε και στην Ευρώπη να πάει μακριά. 

Αυτό όμως από μόνο του, εκτός από πίκρα και απογοήτευση, είναι και κατάκτηση. Δεν το είχε η ΑΕΚ. Τα τελευταία χρόνια, με μια μόνο φωτεινή εξαίρεση, η Ένωση ήταν ζούσε την Ευρώπη ως εφιάλτη, είτε δεν την είχε καν. Τώρα σ’ έναν όμιλο με Άγιαξ, Μαρσέιγ και Μπράιτον, έφτασε να παίξει έναν τελικό πρόκρισης με τον Άγιαξ και το έχασε με δυο κακές εκτιμήσεις του Αθανασιάδη και ένα παιδικό έγκλημα του Άμραμπατ. Και σ’ αυτόν τον «τελικό», παρότι δεν είχε ούτε Αραούχο, ούτε Πινέδα, ούτε Πόνσε, πήγε για να κάνει το παιχνίδι της. Ούτε να ταμπουρωθεί και να περιμένει, ούτε να παίξει κλεφτοπόλεμο. Το δικό της παιχνίδι. Για να κερδίσει. Γιατί με τον Αλμέιδα έχει μάθει, έχει εμπεδώσει και το έχει βάλει στην ποδοσφαιρική της ούγια, να πηγαίνει σε κάθε γήπεδο, με οποιονδήποτε αντίπαλο, μόνο για να κερδίσει. Αυτό την έβαλε στον δρόμο των επιτυχιών και των τίτλων. Και ακόμα και αν κάποιες στιγμές λοξοδρομεί, δεν θα βγει ποτέ.