Δυο βράδια δύσκολα, πικρά, διδακτικά, σχεδόν ίδια…17 χρόνια μετά!

Παναθηναϊκός και ΑΕΚ δεν τα κατάφεραν στο UEFA Champions League, πολλές οι ομοιότητες στην προσπάθεια, και τον αποκλεισμό εν τέλει, των δύο ομάδων μας, πέτυχαν, «άδειασαν» και θύμισαν, μέρες Μουντομπάσκετ που είναι, Σαϊτάμα 2006 και «επίσημη αγαπημένη»!

Πέρα από μέρες προκριματικών UEFA Champions League, Europa και Conference διάγουμε και μέρες Μουντομπάσκετ και στο Sportal.gr το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Ακόμη και την Τετάρτη που το βράδυ ήταν αφιερωμένο…στα «αστέρια» το απόγευμα ανήκε στην «επίσημη αγαπημένη», ένα ακόμη πακέτο εκπομπών pre και post game, αυτή τη φορά με καλεσμένο τον Γιώργο Βόβορα ίσως και να έφερε γούρι και την ανατροπή κόντρα στη Νέα Ζηλανδία.

Ανατροπή που δεν κατάφεραν να πετύχουν ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε και η ΑΕΚ στα δικά τους παιχνίδια ένα βήμα πριν από τους ομίλους της κορυφαίας ποδοσφαιρικής ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Και όσο πιο πολύ σκέφτομαι τις διπλές τους κόντρες με Μπράγκα και Αντβέρπ αντίστοιχα, τόσο περισσότερο φέρνω στο μυαλό μου, πιστέψτε με δε μου συμβαίνει συχνά, μπάλα χρώματος πορτοκαλί. Μπάλα σαν αυτή που…κρύψαμε κόντρα στους Αμερικανούς και…χάσαμε κόντρα στους Ισπανούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ του 2006.

Φαντάζει πολύ μακρινό μα δεν είναι πιστέψτε με, με αφορμή την τρέχουσα έκδοση της «μάζωξης» στα παρκέ Ιαπωνίας, Φιλιππίνων και Ινδονησίας, από τη στιγμή που μετά από τους πράσινους γνώρισαν τον αποκλεισμό από το πάρτι του Champions League και οι «κιτρινόμαυροι», εκεί ταξιδεύει το μυαλό μου. Σε ένα τουρνουά που το «έζησα» νιόπαντρος στην όμορφη Σαντορίνη, σε νοκ άουτ παιχνίδια που τα παρακολουθούσα μέρα μεσημέρι στην τηλεόραση ενός δωματίου λαξεμένου στο βράχο, πανηγυρίζοντας νίκες σε μια βεράντα προσανατολισμένη στο απέραντο γαλάζιο θάλασσας και ουρανού…μέχρι να πέσουμε πάνω στη «φούρια ρόχα»!

«Φούρια ρόχα» που μπορεί και τότε να ήταν υπερδύναμη αλλά μετά από την επική μας νίκη-πρόκριση κόντρα στους αστέρες του NBA είχαμε όλοι τότε, ας μη γελιόμαστε, πιστέψει πως δε θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μας για το χρυσό. Μέχρι να έρθει το εντυπωσιακό 70-47 με το οποίο μας τιμώρησε για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα…και το δεύτερο σκαλί του βάθρου. Είπαν τότε πολλοί, και δίκιο είχαν, πως η ομάδα είχε αδειάσει από το θριαμβευτικό 101-95 επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό, δεν είχε συγκέντρωση, καθαρό μυαλό, έμοιαζε να μην έχει καλά καλά κίνητρο, τι «μεγαλύτερο» μπορούσε αλήθεια να πετύχει κι ας έπαιζε στο…μεγάλο τελικό.

Κάπως έτσι σα να την «πάτησαν» και οι δύο εκπρόσωποί μας στο φετινό Champions League, τουλάχιστον στα προκριματικά, είναι, στα δικά μου μάτια, πολλές οι ομοιότητες της προσπάθειάς τους με εκείνο το τελευταίο κομμάτι της πορείας της «γαλανόλευκης», πριν από 17 χρόνια, στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο Παναθηναϊκός βρήκε στο δρόμο του, μετά από την πρόκριση επί της Ντνίπρο, τη δική του dream-team Μαρσέιγ, μια ομάδα από ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη, γεμάτη αστέρια, με πολύ βαριά φανέλα και πολύ ισχυρή φιλοδοξία. Με ικανότητα, μεθοδικότητα, επιμονή και την απαραίτητη δόση τύχης κατάφερε να την αποκλείσει και ύστερα ήρθε η Μπράγκα.

Έχοντας, ίσως και υποσυνείδητα, όπως αποδείχθηκε την αίσθηση πως τα δύσκολα είχαν περάσει η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, μάλλον και ο ίδιος ο Σέρβος τεχνικός, σα να εμφανίστηκε μπερδεμένη. Μην ξέροντας καλά καλά αν θα έπρεπε να θεωρεί εαυτόν φαβορί ή αουτσάιντερ, άρα και με ποια ακριβώς λογική να διαχειριστεί αυτή τη διπλή κόντρα, πέρα από ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο ή ημίωρο στην Πορτογαλία, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε χαμένος στη μετάφραση. Τόσο στο δεύτερο ημίχρονο στην Πεδρέιρα όσο και σε ολόκληρο το ματς στο ΟΑΚΑ, δεν ήταν κακός αλλά δεν ήταν και ξεκάθαρος στο πώς ακριβώς ήθελε να φτάσει στο στόχο.

Απέφυγε αρχικά στη ρεβάνς, ίσως και να φοβήθηκε στη συνέχεια, να ρισκάρει, του έλειψε ο κυνισμός που τον καθιέρωσε την περασμένη σεζόν, του έλειψε το θράσος που θα του έδινε τη δυνατότητα να επιβληθεί ψυχολογικά, άρα και αγωνιστικά, στον αντίπαλο και το πλήρωσε. Δεν ήταν κακός αλλά δεν ήταν και αρκετός για να διανύσει τα τελευταία μέτρα μέχρι τους ομίλους, με το τελευταίο σφύριγμα το βράδυ της Τρίτης έμεινε να κοιτάζει τον Αρτούρ Ζόρζε και τους ποδοσφαιριστές του να πανηγυρίζουν, έμεινε να αναρωτιέται τι ακριβώς του συνέβη και αποκλείστηκε.

Όσο για την ΑΕΚ, με τη δολοφονία του Μιχάλη έξω από την «OPAP Arena» κλήθηκε να διαχειριστεί μια τραγική, ακραία απαιτητική περίσταση, στα διπλά παιχνίδια με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Έφτασε στα όριά της, δευτερόλεπτα πριν από τον αποκλεισμό από μια κατά κοινή ομολογία, πέρα από οτιδήποτε άλλο, εξαιρετική και πολύ έμπειρη ομάδα, κι όμως τα κατάφερε. Έζησε στιγμές ανεπανάληπτες, ξέσπασε, έκλαψε και πήγε παρακάτω.

Κι όταν το συναίσθημα ως καύσιμο είτε εξαντλήθηκε είτε έγινε πλέον...irrelevant καθώς με τον νέο της αντίπαλο τίποτε δεν είχε να χωρίσει; Όταν χρειάστηκε να επενδύσει και πάλι όχι στο θυμικό αλλά στο ίδιο το ποδόσφαιρο καθώς την Αντβέρπ για τίποτα δεν είχε να την κατηγορήσει ή και να την εκδικηθεί; Μηδέν, ή σχεδόν, εις το πηλίκον! Η ΑΕΚ επένδυσε πολλά, και πολύ, στο ψυχοπνευματικό κομμάτι της άκρως ιδιαίτερης διπλής αναμέτρησης με την Ντινάμο και όταν χρειάστηκε να επιστρέψει στις εργοστασιακές, στις καθαρά αγωνιστικές, ρυθμίσεις...απέτυχε παταγωδώς!

Όχι γιατί στο χορτάρι είχε τόσο μεγάλη διαφορά με τους Βέλγους αλλά, κυρίως, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει τον πραγματικό της, περσινό, εαυτό! Με εξαίρεση ίσως ένα πρώτο grosso modo μισάωρο στο ματς της Αμβέρσας δεν ήταν η γνωστή ομάδα του Αλμέιδα, ήταν η ομάδα που άδειασε κόντρα στην Πρωταθλήτρια Κροατίας και γέμισε...άγχος κόντρα σε αυτήν του Βελγίου! Άγχος του φαβορί, ή σχεδόν, που έγινε βάρος στην πλάτη, κράτημα στα πόδια, κόμπος στο λαιμό. Και την έπνιξε!

Κάπως έτσι «Ένωση» και «Τριφύλλι» έμειναν εκτός και καλούνται πλέον να αρκεστούν στο Europa που δεν είναι καθόλου λίγο, κάθε άλλο. Ακούω και διαβάζω πως δεν ήταν έτοιμες οι δύο ομάδες μας για τους ομίλους. Διαφωνώ κάθετα, το «δεν είμαι έτοιμος» υπονοεί μια σχετική νομοτέλεια, σα να ήταν, που δεν ήταν, πάνω από τις δυνάμεις τους αυτό που προσπάθησαν να πετύχουν. Στα δικά μου μάτια απλά οι ομάδες μας δε στάθηκαν ικανές να ξεπεράσουν εμπόδια που ήταν μεν υψηλά αλλά όχι και ανυπέρβλητα. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, πόσω μάλλον στο ελληνικό. Και φέτος, με ισχυρότατη παρουσία στους ευρωπαϊκούς ομίλους κι ας μην είναι Champions League, έχουμε μια πολύ καλή πρώτη, μέχρι την επόμενη, ευκαιρία αυτό το μοτίβο…να το αλλάξουμε!