Δυστυχώς χάσαμε...

Οι κάτοικοι της Βαλένθια τούτη τη φορά φοβήθηκαν. «Μάσησαν». Ποιος, αλήθεια, ρισκάρει; Κι αν βρεθούμε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή όπως οι Σουηδοί στις Βρυξέλλες; Αν δεν προλάβουμε; Αν...

Ματς υψηλού κινδύνου είχε χαρακτηρίσει η τοπική αστυνομία το παιχνίδι της Βαλένθια απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ το βράδυ της Τετάρτης στην πόλη της Ισπανίας. Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή συνεχίζει να μαίνεται, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και η παρουσία της ισραηλινής Μακάμπι Τελ Αβίβ στην πόλη σκόρπιζε από μέρες την ανησυχία. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, σε κάτι τέτοιες μέρες, είναι που χρειάζεται να είναι ο κόσμος ενωμένος όσο ποτέ.

Να κοιτάξει τον φόβο κατάματα. Να του αντισταθεί. Να του μπει στο μάτι. Να τον κερδίσει. Δυστυχώς... χάσαμε. Το γήπεδο της Βαλένθια είναι το πρώτο που μένει άδειο σε ένα παιχνίδι του κορυφαίου επιπέδου. Σε ένα παιχνίδι της Euroleague, μιας διοργάνωσης υπέρλαμπρης, που έχει γεμάτα γήπεδα σε όλη την Ευρώπη. Όχι απόψε. Όχι εκεί που έπαιζε η Μακάμπι Τελ Αβίβ. Όχι - και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό - σε ένα γήπεδο που γεμίζει σε κάθε παιχνίδι της τοπικής ομάδας.

Δεν έχει η μπασκετική Βαλένθια την αίγλη της ποδοσφαιρικής, αν και τα τελευταία χρόνια την... κοντράρει για τα καλά. Είναι όμως για τον κόσμο της πόλης ένα δίωρο ευχαρίστησης κάθε φορά που υπάρχει ματς στη «Φοντέτα». Είναι σχεδόν πάντα γεμάτα και τα 9.000 καθίσματα του γηπέδου. Είναι μια γιορτή. Κλασική γιορτή για ισπανικό γήπεδο. Με τις φωνές, με τα τραγούδια, με την... μπάντα να παίζει στις κερκίδες, με οικογένειες, παιδιά, χαμόγελα. Με λίγα λόγια, ξεγνοιασιά. Ποιος δεν έχει ανάγκη από δύο ώρες ξεγνοιασιάς σε έναν κόσμο που τρέμει και τη σκιά του; «Αστακός» η Βαλένθια, «αστακός» το Γουέμπλεϊ, «αστακός» το ένα, «αστακός» το άλλο. Αυτές είναι οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Οι κάτοικοι της Βαλένθια τούτη τη φορά φοβήθηκαν. «Μάσησαν» που λέμε. Ποιος, αλήθεια, ρισκάρει; Κι αν η παρουσία μιας ομάδας από το Ισραήλ φέρει κάποιον... τρελό δίπλα μας με ένα μαχαίρι, ένα όπλο; Αν βρεθούμε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή όπως οι Σουηδοί στις Βρυξέλλες; Αν δεν προλάβουμε; Αν...

Αυτό το «αν» μοιάζει πλέον να κυριεύει τις ζωές όλων μας. Ο αθλητισμός δεν αποτελεί εξαίρεση. Φοβόμαστε να ταξιδέψουμε, φοβόμαστε να μπούμε σε ένα τρένο, ένα μετρό, ένα λεωφορείο, να ψωνίσουμε από ένα mall, φοβόμαστε να πιούμε έναν καφέ σε μια πλατεία με πολύ κόσμο. Κοιτάζουμε τον κόσμο με καχυποψία, ανοίγουμε να διαβάσουμε τις ειδήσεις και τις κλείνουμε τρία λεπτά μετά γιατί μας έρχονται δάκρυα στα μάτια.

Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις φόβο. Στο αεροπλάνο, στο πλοίο, στο θέατρο, στο σινεμά, στη συναυλία, στο γήπεδο. Το γήπεδο της Βαλένθια έμεινε άδειο - μόλις 2.000 άνθρωποι αγνόησαν τον φόβο και πήγαν - αύριο μεθαύριο θα ακολουθήσουν κι άλλα. Γιατί; Γιατί παίζει η Μακάμπι Τελ Αβίβ που έρχεται από το εμπόλεμο Ισραήλ. Γιατί κανείς δε θα πιστέψει πως η αστυνομία μπορεί να σταματήσει το κακό.

Δυστυχώς χάσαμε. Ή τουλάχιστον χάνουμε. 0-3 από ημίχρονο. Χρόνος για να το γυρίσουμε; Υπάρχει. Να είμαστε όλοι μαζί, να γεμίσουμε ξανά τα γήπεδα, να γεμίσουμε ξανά τις πλατείες, να ταξιδέψουμε και πάλι, να πάμε σε συναυλίες.

Το βράδυ της Παρασκευής η Μακάμπι επισκέπτεται τη δική μας χώρα, τη δική μας πόλη. Έρχεται στην Αθήνα για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ας είναι οι Έλληνες εκείνοι που πρώτοι θα δώσουν το παράδειγμα και θα γεμίσουν το ΟΑΚΑ από άκρη σε άκρη. Ας είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα δούμε τον φόβο κατάματα, θα τον κερδίσουμε και θα φωνάξουμε τέλος στον πόλεμο. Ας μη χάσουμε και εμείς...