Είναι θέμα κινήτρου και προτεραιοτήτων

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ήττα με κατεβασμένα χέρια του Αρη απο την ΑΕΚ και τις σαφείς προτεραιότητες που έχουν τεθεί απο την ομάδα και τον προπονητή.

Το παιχνίδι του Άρη στην ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ κόντρα στην ΑΕΚ είχε πολλά κοινά σημεία με το πρόσφατο στο Καραϊσκάκη και το μοναδικό ερώτημα είναι σε ποιο από τα δυο, ήταν χειρότερος. Κυρίως στο πως μπήκε και στα δυο ματς η ομάδα του Άκη Μάντζιου. Νωθρή, απροετοίμαστη ψυχολογικά και πνευματικά για ένα τέτοιο απαιτητικό παιχνίδι και με λάθη που όταν τα κάνεις, κόντρα σε ομάδες με τέτοια ποιότητα μεσοεπιθετικά, το πληρώνεις. Σε αμφότερα ως το τέταρτο, η ομάδα της Θεσσαλονίκης βρέθηκε να χάνει με 2-0 και στην ουσία υποθήκευσε με το καλημέρα, τις όποιες ελπίδες έτρεφε για να διεκδικήσει κάποια πράγματα από το ματς.

Όταν στο πρώτο τέταρτο πηγαίνει στο καλάθι των αχρήστων ό, τι έχεις σχεδιάσει για το παιχνίδι, είναι δύσκολο να επιστρέψεις, ειδικά όταν εσύ έχεις σοβαρό έλλειμα κινήτρου και ο αντίπαλος καίγεται και μάλιστα την έχει… πατήσει στα αμέσως δυο προηγούμενα παιχνίδια με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα του Άρη στο ματς. Αυτή η εικόνα χαλαρότητας, απέναντι στις εντάσεις και τη διάθεση που έβγαζε η ΑΕΚ, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο που έκρινε και τον δρόμο που θα έπαιρνε το παιχνίδι. Ο Μάντζιος έδειξε ξεκάθαρα και με την ενδεκάδα που επέλεξε αλλά και με τη διαχείριση που έκανε στο 90λεπτο, ότι βασικό του μέλημα είναι να αποφύγει τραυματισμούς, να προφυλάξει το βασικό κορμό και να μοιράσει σχεδόν ισόποσα τον χρόνο στα playoffs.

Αυτό αναγκαστικά, επιφέρει αλλαγές στην ενδεκάδα και συνεπακόλουθα αλλοιώσεις και στην εικόνα της. Ο Αρης έπαιξε για παράδειγμα χθες με έξι αλλαγές σε σχέση με το παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό πριν από μια εβδομάδα. Κανείς απο αυτούς που κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τους απόντες (Φαμπιάνο, Φεράρι, Σουλεϊμάνοφ, Νταρίντα, Μορόν, Μάνου Γκαρθία), κατάφερε να μπει στα… παπούτσια τους. Ο Μοντόγια ήταν για πρώτη φορά τόσο κακός παίζοντας αριστερά με συνέπεια, ο προπονητής του να τον αντικαταστήσει από το ημίχρονο κιόλας. Ακόμη χειρότερος αυτός που πέρασε στη θέση του. Ο Φατόρε χθες έδειξε ότι δεν είναι για αυτό το επίπεδο. Εκτέθηκε και εξέθεσε τον προπονητή του. Ο Ρόουζ δεν κολλάει με τον Μπράμπετς. Αν δεν το είχαν καταλάβει κάποιοι ως το χθεσινό παιχνίδι, πείστηκαν χθες. Ο Βερστράτε δεν είναι Νταρίντα και όταν δέχθηκε και κάρτα τόσο νωρίς, στην ουσία αχρηστεύτηκε. Ο Παναγίδης που έπαιξε στη θέση του Σουλεϊμάνοφ, επιμένω, ότι ακραίος επιθετικός δεν είναι και δύσκολα θα γίνει. Μάχεται, καταθέτει φιλότιμο, είναι τακτικά πειθαρχημένος, αλλά δυσκολεύεται να απειλήσεί. Ο Φετφατζίδης αναγκαζόταν, έτσι όπως πίεζε η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο, να χαμηλώνει πολλά μέτρα στο γήπεδο για να πάρει μπάλες με συνέπεια να υπάρχει μεγάλη απόσταση με τον Ανσαριφάρντ που πάλευε σαν την καλαμιά στον κάμπο. Ακόμη και στο δεύτερο ημίχρονο που με τις αλλαγές (Νταρίντα, Μάνου, Μορόν) βελτιώθηκε κάπως η εικόνα του, παρέμεινε ακίνδυνος στο επιθετικό τρίτο, μπας και μειώσει το σκορ και ζωντανέψει το ματς που… έδυε όσο περνούσε η ώρα.

Για τον Άρη είναι προφανές ότι η διαδικασία των playoffs, με την βαθμολογική διαφορά που υπήρχε όταν ξεκινούσε, από την 4η θέση, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για κάτι παραπάνω. Και φαίνεται όσο πλησιάζουμε προς τον τελικό, ότι οι προτεραιότητες είναι σαφείς. Να είναι το γκρουπ έτοιμο για το μεγάλο φετινό ραντεβού, ό, τι κόστος συνεπάγεται αυτή η προσέγγιση. Και είναι τόσο μεγάλο το διακύβευμα που μετριάζει κάπως τις ήττες που έφτασαν τρεις στη σειρά και μάλιστα δίχως να σκοράρει κιόλας ο Άρης. Είναι όμως επίσης προφανές, ότι δεν περιποιεί τιμή η εικόνα τέτοιας απάθειας. Η ήττα είναι στο πρόγραμμα, δεν αμφιβάλει κανείς. Ήττα από ήταν όμως διαφέρει. Και από τον Παναθηναϊκό έχασε ο Άρης, αλλά η ομάδα χειροκροτήθηκε από το κοινό της. Ας το έχουν κατά νου όλοι, εν όψει του κυριακάτικου εντός έδρας αυτή τη φορά, αγώνα με την ΑΕΚ.,