Ένα ακόμα μικρό βήμα για την ευρωπαϊκή επιστροφή

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την πρόκριση επί της Βίκινγκουρ, που εξασφάλισε τη συμμετοχή του Τριφυλλού στους «16» του Conference League. Για αυτό το μικρό λιθαράκι, ώστε ο... Panathinaikos να επιστρέψει στο φυσιολογικό του ευρωπαϊκό ανάστημα.

Στα δυσώδη χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου, που οι Πράσινοι έχαναν τα Πρωταθλήματα το ένα πίσω από το άλλο λόγω της κατάστασης που επικρατούσε, η Ευρώπη ήταν αυτή που κρατούσε όρθια την ομάδα. «Γονάτιζε» Μπαρτσελόνες, που παρακαλούσαν να τελειώσει το παιχνίδι για να μην αποκλειστούν, και Γιουβέντους, κάνοντας fair play και κατεβάζοντας αγωνιστική ταχύτητα. Αποδεικνύοντας ότι δεν γίνεται να μην μπορεί να πάρει Πρωτάθλημα στο «χωριό» Ελλάδα και στην «πόλη» Ευρώπη να είναι Πρέσβης και κραταιός.

Η απόσταση του, τότε, Παναθηναϊκού από την τωρινή του έκδοση είναι χαώδης, διότι η απώλεια εγχώριων τίτλων, σε βάθος χρόνου, δημιούργησε τεράστια φθορά στον σύλλογο. Με αλλαγές διοικήσεων, οικονομικό μαρασμό, εσωστρέφεια και εσωτερικά προβλήματα, δισεπίλυτα έως σήμερα. Όχι, η πρόκριση επί της Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα κατόρθωμα του... Panathinaikos. Έχει εξηγηθεί στο παρελθόν ότι η επιστροφή, μετά το ευρωπαϊκό ban που ήρθε κατόπιν διοικητικών κινήσεων και ευθυνών, θα είναι δύσκολη και ο δρόμος θα είναι δύσβατος.

Αποκλεισμοί από Σλάβια Πράγας και Μακάμπι Χάιφα. Κληρώσεις με Μαρσέιγ, Άγιαξ και Λανς στα προκριματικά. Συμμετοχή στην τρίτη κατηγορία της Ευρώπης, όπως είναι το Conference League. «Μάχες» με την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική «επαρχία» (Νιου Σεντς, Ντινάμο Μινσκ, Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ κτλ). Απαραίτητες, ώστε ο Παναθηναϊκός να περάσει όλη την παραγωγική διαδικασία, για να πάρει ξανά το «φάρμακό» του για την εγχώρια «ασθένεια» που τον ταλαιπωρεί εδώ και τρεις δεκαετίες. Η Ευρώπη πάντα ήταν γιατρικό, αποκούμπι ή, τέλος πάντων, πείτε την όπως θέλετε για το Τριφύλλι.

Οι έννοιες «ντροπή», «υποχρέωση», «αυτονόητο» και η μηδαμινή αξία τους

Μετά το 2-1 από τη Βίκινγκουρ, στο Ελσίνκι, ακούστηκαν και γράφτηκαν ένα μάτσο τσιτάτα από «εχθρούς» και «φίλους». Που, πάνω – κάτω, για να τα λέμε όλα, το ίδιο σκέπτονται και το ίδιο επιθυμούν. Τον Παναθηναϊκό αδύναμο, διαχειρίσιμο, μέσα στην γκρίνια και τη μιζέρια, να μπαίνει στο... τρόλεϊ «ΟΑΚΑ – Λεωφόρος» και πάλι πίσω, να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι...

Ούτε ντροπή ήταν η ήττα από τους Ισλανδούς στη Φινλανδία, ούτε υποχρέωση η πρόκριση στη ρεβάνς, ούτε αυτονόητη. Και ας ήρθε... Μετά από μιάμιση δεκαετία στον «πάγο», ο Παναθηναϊκός επιχειρεί πάλι να βρει τα πατήματά του, να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει και να γυρίσει στο φυσιολογικό του, γιγαντιαίο, ευρωπαϊκό μέγεθος.

Άλλες ομάδες, σε τέτοια δύσβατα μονοπάτια, έχασαν κατηγορίες, άλλαξαν ΑΦΜ, δοκιμάστηκαν σκληρά από τις πληγές, έμειναν «ουλές» στις σάρκες τους. Όπως θα μείνουν και στις σάρκες του Παναθηναϊκού, μόλις ξεπεράσει (γιατί κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα γίνει) όλη αυτήν την περίοδο κακουχίας. Η πρόκριση στους «16» του Conference League αποτελεί ένα ακόμα μικρό βηματάκι προς τη σωστή κατεύθυνση, το απαραίτητο recovery που επιζητά ο οργανισμός για να κερδίσει χρόνο, ψυχολογία και αποτελεσματικότητα.

Γιατί προκρίθηκε...

Ο αντίπαλος, που παρουσιάστηκε σαν ένα μάτσο... ψαράδων, ερασιτεχνών και ευρωπαϊκά ανυπόληπτων, μόνο τέτοιος δεν ήταν. Ενδεικτικά, πέρασε από τη League Phase ως 19η ομάδα, ενώ, για παράδειγμα, η Μπάτσκα Τόπολα ως 24η. Τυχαία η αναφορά... Αυτός ήταν ο αντίπαλος, αυτόν έπρεπε να περάσει ο Παναθηναϊκός. Και το πέτυχε, όχι εύκολα, χωρίς να θέλξει και με λίγους ήρωες παρόντες στο Ελσίνκι και με, επίσης, λίγους ρομαντικούς το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στο ΟΑΚΑ.

Σκοράροντας δύο γκολ, στα δύο ματς, στις καθυστερήσεις. Για άλλες ομάδες, θα ήταν «η καρδιά του Πρωταθλητή». Για τον Παναθηναϊκό είναι γκολ, με τα οποία «πέρασε το χωριό με την ψυχή στο στόμα». Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια... Το ζήτημα είναι ότι μία ομάδα στο χειρότερό της, αγωνιστικά, φεγγάρι με τον Ρουί Βιτόρια, ξεπέρασε τις τρεις διαδοχικές ήττες και τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον Ολυμπιακό. Νίκησε τον Βόλο για το Πρωτάθλημα, πήρε σκορ πρόκρισης με τους Ισλανδούς και έχει εμπρός έναν ακόμα «τελικό» με τη Λαμία για το Πρωτάθλημα.

Γιατί έχει στις τάξεις της τον «γίγαντα τσέπης» Μανώλη Σιώπη. Γιατί έχει στις τάξεις της άφθονη την ποιότητα των Τετέ, Σφιντέρσκι και Ουναΐ. Γιατί έχει παίκτες «πολεμιστές», όπως ο Φίλιπ Μλαντένοβιτς των 3.201 αγωνιστικών λεπτών φέτος. Γιατί, ως κατακλείδα, στα χειρότερά της χρόνια είναι ακόμα εδώ, να παλεύει. Να κερδίσει στόχους, την αγάπη του κόσμου της, να διεκδικεί σε κάθε 90λεπτο την ίδια την ύπαρξή της.

ΥΓ1: Η διοίκηση του Παναθηναϊκού έχει κάνει άπειρες προωθητικές ενέργειες φέτος, για να «γλυκάνει» τον κόσμο. Πούλμαν από την επαρχία για να γεμίσει το ΟΑΚΑ, εισφορές σημαντικής αξίας στον Ερασιτέχνη τον οποίο συντηρεί, κινήσεις για να έρθουν μικρά παιδιά στο ΟΑΚΑ. Οι φίλαθλοι που ταξίδεψαν στο Ελσίνκι και όσοι ήταν παρόντες με τη Βίκινγκουρ, δεν πρέπει να πληρώσουν, ξανά, εισιτήριο φέτος. Στην τσέπη κανενός δεν μπαίνουμε, ούτε αυτή είναι η πρόθεση. Ανταπόδοση αγάπης λέγεται και αποτελεί το ελάχιστο...

ΥΓ2: Ευχή και ελπίδα το επόμενο διάστημα να ανεβάσουμε μία είδηση στο Sportal.gr, για την επέκταση συμβολαίου του Φίλιπ Μλαντένοβιτς. Το λιγότερο που μπορεί να γίνει για έναν παίκτη, ο οποίος στον σχεδιασμό της χρονιάς ήταν αναπληρωματικός και έχει εξελιχθεί ως βασικός και αναντικατάστατος. Ο μόνος του ρόστερ, που φέτος έχει συντρίψει το όριο των 3.000 λεπτών συμμετοχής.