Ενας αποκλεισμός τόσο μα τόσο Αρης

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για έναν ακόμη οδυνηρό αποκλεισμό του Αρη που αφήνει μια πικρή γεύση αφού και στα δυο παιχνίδια με την Ντινάμο, φάνηκε να είναι η καλύτερη ομάδα.

Ένας ακόμη οδυνηρός αποκλεισμός για τον Αρη. Με τρόπο σαδιστικό και σχεδόν πανομοιότυπο. Απλά με άλλους πρωταγωνιστές αλλά ένα κοινό παρονομαστή. Την ομάδα της Θεσσαλονίκης να φθάνει μια ανάσα από την πηγή αλλά να μην καταφέρνει να ξεδιψάσει. Να δίνει μια και να χύνει την καρδάρα με το γάλα. Ναι, ο Αρης αποκλείστηκε άδικα. Δεν άξιζε να πιει αυτό το πικρό ποτήρι. Δεν αποκλείστηκε από μια καλύτερη ομάδα απο αυτόν. Ούτε στο πρώτο ματς στο Βικελίδης, ούτε χθες στη ρεβάνς στη Ρουμανία, οι Ουκρανοί έδειξαν ότι ήταν ανώτεροι από τους κιτρινόμαυρους. 

Στο πρώτο ματς έπεσαν απο τον Λευκό Πύργο και βρήκαν και πορτοφόλι, φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη με μόνο ένα γκολ παθητικό. Χθες οι παίκτες του Αρη σίγουρα θα κατάλαβαν πόσο πιο εύκολη θα εκαναν τη ζωή τους αν επικρατούσαν με πιο ευρύ σκορ. Στη ρεβανς του Βουκουρεστίου απλά εκμεταλλεύτηκαν δυο δώρα της άμυνας του Αρη και απο το καναβάτσο που φαινόταν ότι έπεφταν μετά το γκολ του Τζούρασεκ, οδήγησαν με ανατροπή το ματς στην παράταση και εντέλει στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι από την οποία βγήκαν νικητές.

Το ποδόσφαιρο όμως είναι πρώτιστα παιχνίδι λαθών. Οποιος κάνει τα λιγότερα, συνήθως κερδίζει. Μετά χρειάζεται και λίγη τύχη την οποία και πάλι δεν είχε ο Αρης, σπαταλώντας τρεις κλασσικές ευκαιρίες στην παράταση για να μην χρειαστεί να φθάσει το ματς στην ψυχοφθόρα διαδικασία απο την άσπρη βούλα.

Ο Αρης το πήγε το ματς όπως περίπου το περιμέναμε. Με ίδια τακτική όπως αυτή του πρωτου αγώνα και πρωταρχικό μέλημα να κλείσουν οι διάδρομοι προς την εστία του Χουτεσιώτη, να εξουδετερωθούν τα ατού της Ντινάμο (όπως και έγινε) και μπροστά να εκμεταλλευτεί τη μια συνδυαστική προσπάθεια που θα του έβγαινε, αφού είναι φανερό ότι απο τη μέση και μπροστά του λείπουν ακόμη οι αυτοματισμοί. Μια φορά έπαιξαν σωστά τη μπάλα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, και πέτυχαν γκολ. Και μια ακόμη στη φάση του Πάλμα, αλλά εκεί φάνηκε ότι δεν υπάρχει το καθαρό μυαλό, η ομαδικότητα και η πίστη να τελειώσουν τον αγώνα από το πρώτο ημίχρονο. Αντ’ αυτού μια αμυντική ολιγωρία και μια αδικαιολόγητη χαλαρότητα, ένα λεπτό πριν από το φινάλε του ημιχρόνου έδωσε το φιλί της ζωής τους Ουκρανούς. Τους έδωσε ψυχολογία και φόρτωσε πίεση στους παίκτες του Τερζή, που μεγάλωνε όταν άρχισαν να κουράζονται Κάρλσον και Νταρίντα, κάτι που φάνηκε στην επανάληψη. Η χθεσινή μέτρια Ντινάμο, έδειξε ότι ίσως ο Αρης δεν έπρεπε να την φοβηθεί τόσο αλλά να την… τελειώσει νωρίτερα.

Ο Αρης και με τις αλλαγές του φάνηκε ότι επιδίωκε να κρατήσει με νύχια και με δόντια την ισοπαλία αλλά μια αδιανόητα κακή αμυντική τοποθέτηση του Ματαρίτα έφερε την ανατροπή και το ματς στην παράταση. Δίχως κλασικό φορ αφού ο Τερζής επέλεξε να αλλάξει τον Μορόν με τον Χριστοδουλόπουλο, με τους Κάρλσον και Νταρίντα έξω και κάποια στιγμή και τον Πάλμα, ο… ευνουχισμένος επιθετικά Αρης φαινόταν να ξεμένει απο επιλογές. Εκεί μίλησε όμως το πάθος και η ψυχή και με μπροστάρηδες τους ακούραστους Φαμπιάνο και Φεράρι, τον… ξεψαρωμένο Σαμόρα και τους υπόλοιπους να καταθέτουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, ο Αρης έκανε τρεις κλασσικές ευκαιρίες, έχοντας πατάλληλα να διαχειριστεί και το αριθμητικό μειονέτκημα λόγω της αποβολής του Πάβισιτς.

Στα πέναλτι πάντα υπάρχουν ήρωες και μοιραίοι. Ο γενικά καλός χθες τερματοφύλακας της Ντινάμο, συγκαταλέγεται στους ήρωες. Τον ρόλο του μοιραίου για τον Αρη μοιράζονται Μενέντες και Οντουμπάτζο.

Αδικο ναι, οδυνηρό ναι. Αφήνει με το παράπονο για ένα ακόμη καλοκαίρι τον φίλο του Αρη. Μήπως όμως κάποια στιγμή, όταν κάνει την αυτοκριτική του ο οργανισμός Αρης, να καθισει να αναρωτηθεί γιατί κάθε Αύγουστο, δεν καταφέρνει να περάσει στην επόμενη ευρωπαική πίστα και μένει πάντα με ένα τεράστιο…. ΑΝ. Μήπως κάτι δεν κάνει καλά και ο ίδιος και μένει… Ελλάδα τόσο νωρίς.

Απάντηση στο ερώτημα δίνει η πραγματικότητα. Προφανώς κάτι δεν εξελίσσεται όπως θα έπρεπε. Η ατυχία μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα, μια φορά, δύο φορείς, αντε τρεις φορές. Πέντε διαδοχικές χρονιές έχουν την ίδια κατάληξη, πέντε διαδοχικές μικρότερες ή μεγαλύτερες ευκαιρίες για να αποκτήσει το κλαμπ μια ευρωπαϊκή ταυτότητα, εμπειρία, αναγνώριση, μένουν μετέωρες. Ποδοσφαιριστές αλλάζουν, τεχνικοί διευθυντές αλλάζουν, προπονητές αλλάζουν, η κατάληξη όμως είναι ίδια. Ηρωικές προσπάθειες που δεν ολοκληρώνονται με επιτυχία και αφήνουν μια τεράστια πίκρα στον κόσμο του Άρη και πολλά εάν και άλλα τόσα γιατί.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει για ακόμη μια φορά σε αυτόν τον κόσμο που αποτελεί τη μοναδική σταθερά του κλαμπ. Ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα είναι παρόν, θα ξεχωρίσει, θα βοηθήσει όσο μπορεί, θα κάνει το χρέος του και με το παραπάνω. Δυστυχώς δεν μπορεί ουτε να σκοράρει, ουτε να αλλάξει το ποδοσφαιρικό πεπρωμένο του κλαμπ εντος των αγωνιστικών γραμμών.

Η έναρξη του πρωταθλήματος το Σαββατοκύριακο, είναι καλό και κακό νέο μαζί για τον Αρη. Καλό γιατί μια νίκη επι του ΟΦΗ, θα αναστηλώσει το ηθικό που είναι λογικό να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο ναδίρ με τέτοιο αποκλεισμό. Κακό γιατί εκτός απο την πεσμένη στα τάρταρα ψυχολογία, το γκρουπ θα γυρίσει κατάκοπο απο την υπερπροσπάθεια του Βουκουρεστίου και θα πάει να παίξει σε μια δύσκολη έδρα και απέναντι σε ένα πιο φρέσκο αντίπαλο.