Επιστολή προς τους γονείς του Κωνσταντέλια

Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας δεν διεκδικεί τον τίτλο του «αγαπημένου παιδιού του ΠΑΟΚ». Γιατί άλλωστε να... περιοριστεί σε αυτό, όταν μπορεί να γίνει το αγαπημένο παιδί όλων μας;

Το χαμόγελο του Γιάννη Κωνσταντέλια την στιγμή που έμπαινε στο γήπεδο για να αγωνιστεί για πρώτη φορά με τη φανέλα της Εθνικής μας ομάδας των αντρών, ήταν ένα χαμόγελο που, με έναν «μαγικό» τρόπο, έγινε... μεταδοτικό.

Μαζί με εκείνον χαμογέλασαν κι άλλοι πολλοί Έλληνες που εκείνη τη στιγμή παρακολουθήσαν τον αγώνα από τους δέκτες των τηλεοράσεων τους. Κάποιοι μπορεί ακόμη και να χειροκρότησαν αυθόρμητα, βλέποντας ένα νέο, τόσο ταλαντούχο παιδί, να αισθάνεται αυτή τη χαρά που διαγράφονταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο του, κάνοντας το ντεμπούτο του με το ομοσπονδιακό μας συγκρότημα.

Ποιος ξέρει; Μπορεί και να ήταν μια ιστορική στιγμή για τον ίδιο και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Να συζητάμε μετά από χρόνια πως ένας από τους καλύτερους Έλληνες παίκτες όλων των εποχών έπαιξε για πρώτη φορά με την Εθνική μας ομάδα σε ένα άδειο γήπεδο στο μακρινό Γιβραλτάρ.

Ο Κωνσταντέλιας έχει «φανς» που ξεπερνούν τα στενά περιθώρια των οπαδών του ΠΑΟΚ. Δεν θα έπρεπε να θεωρείται «περίεργο», όμως στην Ελλάδα βρισκόμαστε και είναι ομολογουμένως αξιοσημείωτο αυτό που έχει καταφέρει ο 20χρονος πιτσιρικάς. Να γίνει δηλαδή συμπαθής όχι μόνο στη βάση των φίλων της ομάδας του, αλλά γενικότερα στο κοινό που παρακολουθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μπορεί το χειροκρότημα να το ακούει από αντιπάλους μόνο παίζοντας κόντρα σε μία ομάδα όπως η Λαμία (γιατί θα φαινόταν αδιανόητο να…τολμούσε κάποιος να τον χειροκροτήσει στο Καραϊσκάκη, στην OPAP Arena ή στη Λεωφόρο, ακόμη κι αν το ήθελε), όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν λαμβάνει μια σιωπηλή, καθολική αποδοχή. Κι αυτή η αποδοχή οφείλεται σε δύο λόγους. 

Αρχικά στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα που μπορούν να βγάλουν όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο, πως είναι ένα μοναδικό ταλέντο. Ένας ποδοσφαιριστής που δύσκολα θα συνεχίζουμε να βλέπουμε για αρκετό καιρό στα ελληνικά γήπεδα. Μπορεί ο Κωνσταντέλιας να αγωνίζεται με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, όμως είναι ήδη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των φιλάθλων ένας ποδοσφαιριστής κάποιας μεγάλης ομάδας του εξωτερικού, σε ένα πολύ καλύτερο, πολύ πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Κι ίσως να μην φύγει σε δύο μήνες, μπορεί να μην φύγει καν τον επόμενο Ιανουάριο, όμως αν συνεχίσει να δουλεύει όπως δουλεύει και αν είναι γερός και προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο, είναι δεδομένο πως θα φύγει.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος της «αποδοχής». Ο Ντέλιας είναι ένα πολύ μεγάλο ταλέντο που σε λίγο καιρό θα απολαμβάνουμε μόνο από την τηλεόραση σε κάποια ξένη ομάδα και στην Εθνική, όταν αυτή έχει υποχρεώσεις. Φαίνεται λοιπόν… ανούσιο να τον δει κάποιος ως αντίπαλο, αφού είναι πολύ συγκεκριμένο (κι όπως όλα δείχνουν μικρό) το διάστημα που θα αγωνίζεται κόντρα στη δική του ομάδα.

Ένας ποδοσφαιρικός... τσαμπουκάς 

Ο δεύτερος λόγος είναι η συμπεριφορά του. Μπορεί να είναι «τσαμπουκάς» ποδοσφαιρικά, μπορεί να δείχνει ατρόμητος μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όμως δεν προκαλεί, δεν προσπαθεί να «ανάψει τα αίματα» στην κερκίδα, δεν αρπάζεται με τους αντιπάλους. Κοινώς δεν «κωλοπαιδίζει». Το «θράσος» του είναι καθαρά αγωνιστικό. Οπότε είναι φυσικά και σεβαστό και αξιοθαύμαστο.

Το ταλέντο του είναι έμφυτο. Προφανώς και δεν του το έδωσε κανείς. Η παιδεία και η κουλτούρα του όμως, η ταπεινότητα που δείχνει και που τον έχει κάνει συμπαθή σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο της χώρας, είναι (κυρίως) ζήτημα οικογένειας. «Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές» είχε πει ο Κομφούκιος και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας δείχνει να διαθέτει αυτή τη βάση.

 Ένα μπράβο λοιπόν στους γονείς του και μια παράκληση, τώρα που οι σειρήνες θα αρχίσουν να ηχούν όλο και πιο δυνατά γύρω του, να τον κρατήσουν το ίδιο σεμνό και προσηλωμένο στους στόχους του. Άλλωστε ο Κωνσταντέλιας δεν γίνεται να περιοριστεί μόνο στον τίτλο του «αγαπημένου παιδιού του ΠΑΟΚ». Γιατί ξέρει πως μπορεί να είναι ο «αγαπημένος» όλων...