Επιτέλους είχε φορ, δυστυχώς είχαν Ζαμπαλά

Τι άτιμο άθλημα είναι αυτό το ποδόσφαιρο. Τη μια εβδομάδα μπορεί να σε καταστήσει αποδιοπομπαίο τράγο και την επόμενη να σε ανακηρύξει σε ήρωα.

Η διαδρομή από την ποδοσφαιρική κόλαση στον παράδεισο για τον Άντρε Γκρέι ήταν όσο η διαδρομή από τη Λιβαδειά στη Θεσσαλονίκη. Στο ματς της πρεμιέρας του δεύτερου γύρου ο Τζαμαϊκανός στέρησε από τον Άρη τη νίκη με τα ασύλληπτα τετ-α-τετ που απώλεσε. Χθες ήταν αυτός που του χάρισε το τρίποντο κάνοντας με διαφορά το καλύτερο ματς από την μέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Και σε άλλα παιχνίδια ο Άρης ήταν καλός. Καλύτερος από τον αντίπαλό του. Όπως και χθες ήταν καλός. Χθες όμως είχε και κάτι παραπάνω.

 Έναν αληθινό φορ που έκανε σωστά τη δουλειά του. Έβαλε τρία γκολ (άσχετα αν μέτρησε τελικά το ένα), συμμετείχε σχεδόν σε όλες τις επιθετικές προσπάθειες της ομάδας του, πίεσε την αντίπαλη άμυνα, την προβλημάτισε, πήρε σε 2-3 περιπτώσεις… παραμάζωμα τους κεντρικούς αμυντικούς, όπως στη φάση που χάνει το… άχαστο ο Γκαρθία, έτρεξε σε όλο το πλάτος του γηπέδου και έκανε μέχρι και τάκλιν στο χώρο του κέντρου. Σχεδόν το τέλειο ματς. Αυτό που του ζητάει ο προπονητής του καιρό τώρα. Δεν ξέρω αν ο επικείμενος ερχομός του Καμαρά τον… ταρακούνησε. Μπορεί. 

Ξέρω όμως ότι με τέτοιον Γκρέι ο Άρης μπορεί να κάνει έναν καλύτερο δεύτερο γύρο. Ειδικά από τη στιγμή που στο χορτάρι χθες είδαμε συνολικά, μια ομάδα που προοδεύει σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού της και έχει αρχίσει να αποκτά την αγωνιστική ταυτότητα που θέλει να της περάσει ο προπονητής της και τη δουλειά που κάνει όλο το staff. Αδιάκοπο τρέξιμο από όλους, φοβερά πετυχημένο τρανζίσιον με το οποίο πετύχαινε την άμεση ανάκτηση της κατοχής, σοβαρότητα, πειθαρχία, ηρεμία και φυσικά αρκετή δόση δημιουργίας.

Ο Αρης είχε διαβάσει καλά τα αδύνατα σημεία στο 4-5-1 του Παναιτωλικού και χτύπησε εκεί βγαίνοντας συνεχώς στην πλάτη με συνδυαστικό παιχνίδι, αλλαγές πλευράς και διαρκή overlap ιδίως από τον καταπληκτικό χθες Οντουμπάτζο. Με ηρεμία έψαξε και δημιούργησε πολλές ευκαιρίες βασιζόμενος στην μαγική τετράδα (Γκρέι, Πάλμα, Μαντσίνι, Γκαρθία), τους… κέρβερους Ματέο και Ετέμπο, τους απροσπέλαστους τόσο χαμηλά όσο και ψηλά Μπράμπετς και Φαμπιάνο (δεν άφησαν τον πρώτο σκόρερ της λίγκας Καρέλη να κάνει ούτε κοντρόλ) και τους εξαιρετικούς στα ανεβάσματά τους πλάγιους μπακ.

 Θα μπορούσε να είχε βάλει τις βάσεις της νίκης από το πρώτο ημίχρονο (ας όψεται η αστοχία και η επιτηδευμένη χρήση του VAR). Το ίδιο και στην επανάληψη. 

Όμως εδώ υπάρχει και το μοναδικό χθες αλλά…

Η αδυναμία να σιγουρέψει το τρίποντο νωρίτερα σπαταλώντας ένα τσουβάλι ευκαιρίες. Και άντε, κόντρα στον ακίνδυνο Παναιτωλικό, ο Άρης δεν το πλήρωσε. Απέναντι σε καλύτερες ομάδες όμως, η αφέλεια αυτή στην τελική προσπάθεια, ενδεχομένως να του στερήσει βαθμούς και να τσαλακώσει την ομολογουμένως καλή εικόνα. Οι προπονητές συνηθίζουν να λένε ότι αν κάνει ευκαιρίες, κάποια στιγμή θα έρθουν και τα γκολ.

Ο Άρης του Πάρντιου το έχει κατακτήσει αυτό. Μένει να βρει τρόπο να βάζει την μπάλα πιο εύκολα στο… πλεκτό γιατί, κακά τα ψέματα, το ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών προκαλεί ασυναίσθητα ανασφάλεια στις τάξεις της ομάδας. Φάνηκε από ένα σημείο και έπειτα όταν μετά τις χαμένες ευκαιρίες από Γκρέι και Γκαρθία, ο Άρης δεν μπόρεσε να κρατήσει μπάλα με ψυχραιμία.

Δυστυχώς όμως πρέπει να γίνει ξεχωριστή αναφορά στην «παραφωνία» όπως ο ίδιος ο προπονητής του Αρη χαρακτήρισε, του αγώνα. Την απόδοση του διαιτητή Ζαμπαλά και του VARίστα Παπαπέτρου. Όταν ένας προπονητής με 600+ αγώνες στα αγγλικά γήπεδα εξαναγκάζεται να κάνει αναφορά μετά από νίκη και ικανοποιητική εμφάνιση της ομάδας του στη διαιτησία του αγώνα χαρακτηρίζοντάς την «παραφωνία», κάτι εξελίσσεται πολύ άσχημα και πολύ εξόφθαλμα, χοντροκομμένα τολμώ να πω. Είναι άδικο για το ίδιο το άθλημα και όλα όσα πρεσβεύει και υπόσχεται στους φιλάθλους εναγωνίως να αναζητούνται τρόποι να ακυρωθούν γκολ στον Αρη. 

Είναι εξόφθαλμο και πλέον προκλητικά άδικο για ο ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ελληνική διαιτησία, να βρίσκεται τρόπος ώστε να μετρήσει το γκολ που δέχθηκε ο Παναιτωλικός την προηγούμενη αγωνιστική, με ένα κραυγαλέο επιθετικό φάουλ που όχι απλώς δεν χρειάζεται χρήση VAR αλλά ούτε ριπλέι για να καταδειχθεί η παράβαση. Και μια εβδομάδα αργότερα επί 3-4 λεπτά να αναμένει το γήπεδο να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο οι γραμμές του οφσάιντ, ώστε να ακυρωθεί το πρώτο γκολ του Γκρέι. Τονίζω ότι οι γραμμές του VAR τοποθετούνται χειροκίνητα. Τοποθετούνται εκεί που ένα ανθρώπινο χέρι θεωρεί ότι πρέπει να τοποθετηθούν, τόσο μπροστά και τόσο πίσω, όπως δυο μάτια θεωρούν.

 Σε δυο αγώνες με τον Παναιτωλικό φέτος ο Αρης βρήκε μπροστά του τον Παπαπέτρου. Μια ως διαιτητή, μια ως Varίστα. Δικαίωσε στο έπακρο του φόβους του Αρη ότι οι Ελληνες διαιτητές ηθελημένα αδικούν το ίδιο το άθλημα καταρχήν, το ρόλο τους στη συνέχεια.

Ο δε Ζαμπαλάς απέδειξε με τον πλέον πασιφανή τρόπο ότι η Ελληνική διαιτησία παράγει αντίγραφα του βεβαρημένου παρελθόντος της το οποίο μας εξανάγκασε να εκλιπαρούμε για ξένους διαιτητές ακόμη και στα φιλικά. Όταν φτάνουν στο σημείο ποδοσφαιριστές καταξιωμένοι που η συγκυρίες έφεραν στην Ελλάδα, όπως ο Ετέμπο, να εξαγριώνονται (και να δέχονται και κίτρινη κάρτα) για φάουλ-ανακαλύψεις, όταν ένας ποδοσφαιριστής σφαδάζει από χτύπημα αντιπάλου, αποχωρεί όχι απλώς από τον αγωνιστικό χώρο με φορείο, παραμένει σε αυτό επί δεκάλεπτο και μεταφέρεται στα αποδυτήρια επίσης με φορείο μετά τη λήξη του αγώνα, και ο Ζαμπαλάς δείχνει «παίζεται», είναι τεράστιο πρόβλημα για το ίδιο το ποδόσφαιρο. 

Και τίθεται το ερώτημα, έπρεπε ο Αρης σώνει και καλά να παραπατήσει, είτε διότι ο Παναιτωλικός αδικήθηκε κατάφορα την προηγούμενη αγωνιστική, είτε διότι πρέπει να πάει με κακή ψυχολογία ή/και τραυματισμούς στο ντέρμπι της επόμενης αγωνιστικής; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι. Τελικώς θα πάει μόνο με τραυματισμένο τον πιο καυτό του ποδοσφαιριστή σε μια φάση που ο Ζαμπαλάς έδειξε «παίζεται».

Καλή Χρονιά και μη χειρότερα!!!