Ο Θοδωρής Ρούσσος γράφει για τη δύναμη της ψυχής, που όταν πυρακτωθεί μπορεί να λιώσει το σίδερο και να λυγίσει το ατσάλι.
Το βράδυ της Πέμπτης, η Ελλάδα βρήκε -αναπάντεχα-μπροστά της έναν μεγαλύτερο αντίπαλο από την φιναλίστ του πρόσφατου Euro, την Εθνική ομάδα της Αγγλίας. Βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυσάρεστη συνθήκη, την οποία κανείς δεν μπορεί προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει.
Όσο άδικο κι αν είναι για τον «στρατηγό» του θριάμβου στο Γουέμπλεϊ, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το αγωνιστικό περιτύλιγμα (προετοιμασία, αγωνιστικότητα, τακτική, ανάλυση) του συγκεκριμένου ματς, περνάει σε δεύτερο πλάνο. Σίγουρα, το καταλαβαίνει και ο ίδιος. Περιορίζεται σε τέσσερις γραμμές και ενενήντα λεπτά της αιωνιότητας...
23:42 - 10.10.2024
Έλληνες γίγαντες στο Γουέμπλεϊ άγγιξαν τον ουρανό για ν' αφιερώσουν νίκη ΕΠΟΣ στον Μπάλντοκ!
Μία τρομερή Εθνική ομάδα νίκησε στο 94' την Αγγλία με 2-1 στο Γουέμπλεϊ με γκολάρες του Παυλίδη και αφιέρωσε τη νίκη στον αδικοχαμένο Τζορτζ Μπάλντοκ.
Ο θρίαμβος επί της Αγγλίας δεν ήταν μια απλή νίκη· δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι ούτε καν σε φυσιολογικές συνθήκες. Ηταν η κορύφωση του δράματος, της αφοσίωσης και ενός πάθους που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν η ίδια η ψυχή εκατομμυρίων Ελλήνων που έγιναν «ένα» με όλα τα παιδιά του Ιβάν. Σαν να ήθελαν να πάρουν λίγο από το βάρος της «μαυρισμένης» ψυχής τους, να κλάψουν και να ξεσπάσουν μαζί τους.
Μια τέτοια μέρα δεν γίνεται, δεν μπορεί να ξεχαστεί. Η Ελλάδα υπέγραψε και ακολούθως έσκισε με μανία το απάνθρωπο «πρωτόκολλο» της UEFA. Ανέβηκε στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο μέσα από έναν κακοτράχαλο δρόμο και έναν αγώνα, ο οποίος κακώς -πολύ κακώς- διεξήχθη τη συγκεκριμένη μέρα.
Γιατί «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια»... Δεν μπορεί η UEFA από τη μία να ευαγγελίζεται και να θέτει ως αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα την ασφάλεια και υγεία -σωματική και πνευματική- των ποδοσφαιριστών και από την άλλη να επιβεβαιώνει με τις -μη- πράξεις της ότι η ύλη είναι πάνω από τον άνθρωπο.
Την Πέμπτη (10/10), όμως, ο Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν πάνω από κάθε ποδοσφαιριστή και η «σκιά» του θανάτου του πάνω από κάθε διοργάνωση. Το «βασανιστήριο» στο οποίο οποίο υπέβαλλε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία τα εικοσάχρονα και τριαντάχρονα παιδιά, τους συμπαίκτες, τους φίλους του Τζορτζ, συναντήθηκε με το πεπρωμένο όλων…
Το σώμα έγινε η στάχτη, η ψυχή η φλόγα και κάπως έτσι όλοι τους πέρασαν στη μυθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η ένταση του αγώνα, η έκσταση του θριάμβου, βυθίστηκαν στην θλίψη της απώλειας, σε μια βραδιά-μνημείο για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών, του προπονητή, των παραγόντων και όλων όσοι βρέθηκαν στο Γουέμπλεϊ έγιναν λόγια. Λόγια που στο μέλλον θα υπόσχονται πολλά, αλλά λίγα θα διαπραγματεύονται… Την ψυχή τους, ποτέ!