Μία εθνική που θα γουστάρει ο Έλληνας φίλαθλος

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του είναι ικανοί να κάνουν τους Έλληνες ν’ αγαπήσουν ξανά την Εθνική, όπως τη δεκαετία 2004-2014.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά της ποδοσφαιρικής παιδείας, νοοτροπίας, κουλτούρας.

Το «Γ. Καραϊσκάκης» θα είναι κατάμεστο το βράδυ της Κυριακής στο ματς με την Ιρλανδία. Η νίκη στο Γουέμπλεϊ και ειδικά με την εμφάνιση και τον τρόπο που ήρθε ξεσήκωσε τον Έλληνα φίλαθλο. Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι κατάμεστο το γήπεδο και σε περίπτωση ισοπαλίας ή ήττας στην Αγγλία.

Πριν μερικά χρόνια στη Ριζούπολη, η αποκλεισμένη Βόρεια Ιρλανδία, σε αγώνα Nations League, έφερε 1.500 οπαδούς και οι Έλληνες στις εξέδρες ακούγονταν ελάχιστα. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας αγαπάμε τη νίκη. Δεν είναι κακό αυτό. Απλά το παρατηρεί κανείς και στους συλλόγους. Αυτό που λένε όλοι «στα εύκολα Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρης» και στα δύσκολα κολλάνε και ένα «...άρα», προσωπικά δεν το έχω διαπιστώσει.

Τα γήπεδα στην Ελλάδα γεμίζουν μόνο έπειτα από νίκες. Στις ήττες έχουμε μάθει να γυρνάμε την πλάτη. Είναι η πραγματικότητα, είναι μία πικρή αλήθεια.

Αλλά έστω κι έτσι είναι ευχάριστο σ’ ένα παιχνίδι της Εθνικής να είναι κατάμεστο το γήπεδο. Πρόκειται για ένα ματς, άλλωστε, με έναν αντίπαλο που είναι δυνατός, αλλά όχι και ο πιο εμπορικός, ενώ δεν είναι παιχνίδι που κρίνει πρόκριση σε Παγκόσμιο Κύπελλο ή Euro. Ασφαλώς, θα είναι άκρως σημαντικό να βγει πρώτη η Εθνική για να ανέβει επίπεδο στο Nations League και να εξελίσσεται διαρκώς κόντρα σε μεγάλες ομάδες και για να έχει μία ακόμα ευκαιρία για το Μουντιάλ του 2026 σε ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό.

Το σίγουρο είναι ότι αυτή η Εθνική έχει πολύ ταλέντο. Έχει παίκτες σε εξαιρετική ηλικία. Υπάρχουν αδυναμίες, όμως, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ικανός να τις καμουφλάρει. Στην Αγγλία η Εθνική πέτυχε μία τεράστια νίκη. Γιατί δεν «έκλεψε» κανένα αποτέλεσμα. Μπήκε να παίξει τη μπάλα της και με εξαίρεση το διάστημα 30’-45’, είχε τον έλεγχο του αγώνα, κυνήγησε τη νίκη και μόνο αυτή και την κατέκτησε.

Έπαιξε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν είναι απλό κόντρα σε ομάδες όπως η Ισπανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία να έχεις τον έλεγχο. Και δεν θα τον έχεις συχνά. Αλλά είναι σπουδαίο να προσπαθείς να παίξεις. Δεν μπορεί πλέον απλά να είναι έντεκα πίσω από την μπάλα και να περιμένουν μία φάση. Όχι ότι δεν μπορείς να πάρεις κι έτσι αποτέλεσμα, ωστόσο, όσο παράγεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις.

Έχουμε δει ομάδες που είναι στο ίδιο επίπεδο ή κι αν θέλετε λίγο παραπάνω από εμάς, να παίζουν σύγχρονο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Αυστρία. Ομάδες που συνεχώς ανεβαίνουν. Το διάστημα 2004-2014 που η Ελλάδα κατέκτησε ένα Euro και ήταν παρούσα, πλην του 2006, σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, αυτές οι εθνικές ψάχνονταν.

Η Ουγγαρία είχε μείνει στην εποχή του Πούσκας… Η Κροατία ερχόταν κι έχανε πρόκριση στο Φάληρο. Έκτοτε, όλοι έκαναν βήματα μπροστά και εμείς πίσω. Αποκλείσαμε πριν το Μουντιάλ της Βραζιλίας τη Ρουμανία (κατάμεστο στο πρώτο ματς το Φάληρο) σχετικά άνετα. Η Ρουμανία από τότε πήγε σε Euro, εμείς όχι. Πήγε η Γεωργία, τα Σκόπια, η Σλοβενία είναι παρούσα σε μεγάλες διοργανώσεις και εντυπωσίασε στο πρόσφατο Euro. Η Ελλάδα του 2004-2014 δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μία Σλοβενία. Μετά το Γουέμπλεϊ, τολμώ να πω, ότι δεν έχουμε και πάλι να ζηλέψουμε πολλά από εθνικές που δεν ανήκουν στην πρώτη ταχύτητα.

Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι ικανή να επανέλθει σε τοπ επίπεδο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τον Έλληνα φίλαθλο να αγαπήσει αυτή την ομάδα. Να γουστάρει να πάει να τη δει. Όπως γινόταν το διάστημα 2004-2014.

Αρκεί ν’ αφήσει εκτός την τοξικότητα των συλλόγων. Ο Γιοβάνοβιτς θα βάζει αυτούς που πιστεύει. Αυτούς που μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Αυτούς που μπορούν να παίξουν σύγχρονο κι ελκυστικό ποδόσφαιρο κι όχι να κάνει χατίρια. Έχει εγωισμό. Θέλει να πετύχει για πρώτη φορά σε πάγκο Εθνικής ομάδας. Στον Παναθηναϊκό έκανε τους οπαδούς του να γυρίσουν στο γήπεδο. Με τις όποιες αδυναμίες του. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Το ίδιο μπορεί να κάνει και στην Ελλάδα. Όχι μόνος του βέβαια. Οι παίκτες καλούνται να τον βοηθήσουν, καλούνται να συγκινήσουν ξανά τον Έλληνα φίλαθλο. Και το θέλουν και μπορούν.

Να σημειώσουμε ότι στην γαλανόλευκη όλοι γνωρίζουν ότι το ματς με την Ιρλανδία δεν είναι εύκολο. Μιλάμε για χώρα που έχει τρομερά εθνικό φρόνημα και μαχητικό πνεύμα. Έχει τρέλα ο ιρλανδικός λαός. Κι ας υπολείπεται ποδοσφαιρικά σε ποιότητα. Με τους τρελούς, λοιπόν, δεν είναι ποτέ εύκολο να τα βάλεις. Να το γνωρίζουν όσοι βρεθούν στο γήπεδο και μετά τον θρίαμβο στο Γουέμπλεϊ περιμένουν τριάρα και τεσσάρα στο ρελαντί.

ΥΓ.: Απέφυγα στο κείμενο ν’ αναφερθώ στον Τζορτζ Μπάλντοκ. Η οικογένειά του είναι αυτή που πονάει πραγματικά. Πονάνε αυτοί που τον ζούσαν καθημερινά στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού ή μία φορά τον μήνα, το δίμηνο στην Εθνική. Επιλέγω τη σιωπή για να τιμήσω τη μνήμη του. Αυτό το παιδί έφυγε άδικα από τη ζωή και δεν έλειψε μόνο σ’ ένα παιχνίδι ή μία μέρα. Θα λείπει για πάντα απ’ όλους, αλλά κυρίως σ’ αυτούς που τον ζούσαν καθημερινά. Σε κάθε αγώνα, λοιπόν, οι συμπαίκτες του θ’ αγωνίζονται γι’ αυτόν. Το ίδιο και με την Ιρλανδία, το ίδιο και στο ΟΑΚΑ με την Αγγλία και σε όλα τα ματς. Όχι μόνο στο Γουέμπλεϊ. Όταν χάνεις έναν άνθρωπό σου, δεν πονάς μία μέρα, έναν μήνα… Δεν συνηθίζεται η απώλεια. Απλά συμβιβάζεσαι.

Σε κάθε περίπτωση, θα έχουν την ευκαιρία και στο Φάληρο οι φίλαθλοι ν’ αποχαιρετίσουν ένα παιδί που δεν γεννήθηκε στη χώρα μας, αλλά ήταν ένας αξιοπρεπής Έλληνας και ποδοσφαιριστής. Το σημαντικό, πάντως, είναι να τον τιμούμε όλοι, ο καθένας από το πόστο του, με πράξεις. Οι συμπαίκτες του (στην Εθνική και στον Παναθηναϊκό) με μαχητικότητα κι ας μην παίρνουν πάντα θετικά αποτελέσματα, οι δημοσιογράφοι χωρίς υπερβολές και χαζομάρες, οι οπαδοί χωρίς τοξικότητα.

Ακούμε και διαβάζουμε συνέχεια «πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος», αλλά καθημερινά βλέπουμε ότι έχει χαθεί κάθε σεβασμός για τη ζωή. Σε όλα τα επίπεδα. Και πόσο έχει χαθεί ο σεβασμός. Οι ίδιοι που λένε «κρίμα», στο επόμενο ματς μπορεί να ρίχνουν κατάρες, σε παίκτες της ομάδας τους, σε αντιπάλους στο χόρτο ή στην εξέδρα. Σε δημοσιογράφους, στους γείτονες, στους συναδέλφους. Τα λόγια κούρασαν. Η υποκρισία κυριαρχεί, οπότε μόνο οι πράξεις έχουν σημασία.