Φατίχ Τερίμ: O καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται… μη σας πω ότι την ψάχνει κιόλας!

Στην πρώτη μεγάλη πρόκληση της «πράσινης» καριέρας του ο Τούρκος προπονητής έδειξε όλα όσα έκαναν τον Παναθηναϊκό να τον εμπιστευτεί, είναι όλα όσα κάνουν και πολλούς φίλους της ομάδας τόσο επιφυλακτικούς απέναντί του!

Ήμουν, και παραμένω, από τους σκεπτικιστές σε σχέση με την αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας στον Παναθηναϊκό. Ομολογώ πως ακόμη δεν έχω καταλάβει, δεν έχω πειστεί γι’ αυτό αν προτιμάτε, το σκεπτικό βάσει του οποίου λύθηκε η συνεργασία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. 

Στα δικά μου μάτια, το έχω γράψει άλλωστε, πρόκειται για έναν άνθρωπο, για έναν επαγγελματία που κόσμησε με την παρουσία του το ελληνικό ποδόσφαιρο. Βοήθησε τους «πράσινους» αν όχι να φτάσουν σίγουρα να…πλησιάσουν περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια το πραγματικό, παραδοσιακό και ιστορικό ποδοσφαιρικό τους μέγεθος. Προφανώς και δεν τα έκανε όλα σωστά αλλά έκανε σωστά όλα τα…μεγάλα και σημαντικά.

Τούτου δοθέντος καταλαβαίνω προφανώς πως δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα να μένουμε και να αναλωνόμαστε στη συζήτηση του πώς και του γιατί γύρω από ένα διαζύγιο που έχει ήδη εκδοθεί. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που το αποτύπωμα του…νέου που δεν είναι τέτοιος βιολογικά, έχει ήδη πατήσει τα εβδομήντα ο Φατίχ Τερίμ αλλά έρχεται με φρέσκες έως και ριζοσπαστικές ιδέες, είναι ήδη τόσο έντονο. 

Και ακόμη εντονότερο από το βράδυ της Τετάρτης όταν ο Τούρκος τεχνικός δεν αναγκάστηκε απλά να καταφύγει σε νεωτερισμούς τύπου….Κώτσιρας στον άξονα της μεσαίας γραμμής αλλά λίγο ακόμη και θα έπαιρνε και ο ίδιος φανέλα να πατήσει το χορτάρι. Να μας θυμίσει και να θυμηθεί τα χρόνια που φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στη Γαλατασαράι αλλά και την εθνική ομάδα της χώρας του.

Αντ΄ αυτού, στην πιο χαρακτηριστική αλλά και ενδεικτική της «όλα ή τίποτα», κάποιοι θα την βαφτίσουν και «όσα έρθουν και όσα πάνε», νοοτροπίας του δε δίστασε να ρίξει τον νεοαποκτηθέντα κεντρικό αμυντικό συμπατριώτη του, Σαμέτ Ακαϊντίν, στο ντέρμπι του «Γ.Καραϊσκάκης» ως σέντερ φορ. Προφανώς και οδηγήθηκε εκεί από τις…εξελίξεις, μην τρελαθούμε, οι απουσίες σε συνδυασμό με τα προβλήματα που προέκυψαν κατά της διάρκεια του ματς ήταν που υπαγόρευσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις κινήσεις του. 

Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν που τον υποχρέωσαν να κλείσει το παιχνίδι με Αράο και Πέρεθ κεντρικά χαφ, Κώτσιρα δεξί και Ζέκα αριστερό εξτρέμ, Αϊτόρ και Ακαϊντίν στην επίθεση!

Το θέμα, το καταλάβαινε σίγουρα πολύ πιο εύκολα όποιος χθες, εμείς είχαμε αυτό το προνόμιο, βρισκόταν στο γήπεδο, είναι το εξής: Με ένα…βουνό προβλήματα πηγαίνοντας στο ντέρμπι, με δυο, τρεις διόλου ευκαταφρόνητους…λόφους να προστίθενται κατά τη διάρκεια του, κι όμως… Ό,τι τρελό και παράλογο κι αν χρειάστηκε να κάνει προϊόντος του χρόνου ο Τερίμ είχε τον τρόπο, την ηρεμία έως και μακαριότητα να το περνάει ως κάτι απολύτως φυσιολογικό. 

Κατά πρώτο και κύριο λόγο στους ποδοσφαιριστές του, κατά δεύτερο σε όλους τους υπόλοιπους. Με το…καράβι να αντέχει, και με δόση τύχης προφανώς, στην καταιγίδα και τον Παναθηναϊκό να βγαίνει…άβρεχτος και νικητής. Νικητής κι ας μην κέρδισε για μια ακόμη φορά σε ντέρμπι, έχει παίξει τρία και μετρά ισάριθμες ισοπαλίες ο νέος του…καπετάνιος αλλά αυτή η τελευταία ήταν έως και θρίαμβος!

Θρίαμβος που σίγουρα προσθέτει στην αυτοπεποίθηση ή, καλύτερα, στην αίσθηση κυριαρχίας που φιλοδοξεί να χτίσει το «τριφύλλι» στη νέα του εποχή. Αυτό άλλωστε ήταν και το βασικό επιχείρημα της αντικατάστασης του Γιοβάνοβιτς με έναν, κατά κοινή ομολογία, από τους μεγαλύτερους, σίγουρα σε επίπεδο ονόματος, προπονητές που έχουν έρθει στα μέρη μας. 

Το επόμενο βήμα, η στροφή από την ταπεινότητα και το σταθερά και μεθοδικά στο…τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Στην πρώτη πραγματικά λαμπερή του βραδιά, στην πρώτη του σημαντική επιτυχία με τους «πράσινους» ο Τερίμ μας έπεισε πέραν πάσης αμφιβολίας, μας επιβεβαίωσε, πως αυτό είναι το ποδοσφαιρικό του DNA. Πάντα για τα μεγάλα, πάντα για ψηλά, με όποιον τρόπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό.

Κάπως έτσι έχτισε την καριέρα του κάνοντας πολύ θόρυβο. Για καλό αλλά και για κακό. Με βραδιές, διοργανώσεις, σεζόν…ονειρικές αλλά και με βραδιές, διοργανώσεις, σεζόν…εφιαλτικές. Στο πρόσωπό του ο Παναθηναϊκός έχει πάρει ένα τεράστιο ρίσκο, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο η άποψή μου επ΄αυτού. Στον ντέρμπι «αιωνίων» του Κυπέλλου αυτό το ρίσκο βγήκε, μένει να φανεί αν θα βγει μέχρι τέλους σε Κύπελλο και πρωτάθλημα. 

Αυτό για το οποίο δηλώνω βέβαιος είναι πως η «πράσινη» σεζόν θα είναι, από εδώ και πέρα, άκρως συναρπαστική. Rollercoaster πραγματικό! Το που ακριβώς θα οδηγήσει κανείς μας δεν το ξέρει. Η διαδρομή θα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, στο τιμόνι βρίσκεται ένας άνθρωπος που «ζει», αλλά και «πεθαίνει», με αγνή, ανόθευτη, αυθεντική ποδοσφαιρική «τρέλα»! 

Κάποιες φορές συνιστά ιδανική συνταγή επιτυχίας, κάποιες άλλες αχρείαστο, έως και καταστροφικό, παραλογισμό! ΚΑΙ στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, θα φανεί στο χειροκρότημα!