Για αυτό ο Παναθηναϊκός τον «χρύσωσε» και τον έκανε αρχηγό

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την επιρροή του Φώτη Ιωαννίδη στο ντέρμπι του Φαλήρου, με τον αρχηγό του Τριφυλλιού, με δύο ενέργειες, να κρατάει όρθια την ομάδα στη «μάχη» του Πρωταθλήματος.

Το 1-1 του Φαλήρου, για την 20ή αγωνιστική, έχει δύο εικόνες για τους Πράσινους. Μία που θέλουν, σίγουρα, να ξεχάσουν έως το 15’. Δέχτηκαν ένα φθηνό γκολ από στημένη φάση, όπου ο Ντραγκόφσκι φωνάζει στους συμπαίκτες του να θωρακίσουν τη μικρή περιοχή και αυτοί στέκονται έξω από αυτήν. Ένα γκολ, όμως, το οποίο βάσει εικόνας του τετάρτου ο Ολυμπιακός το δικαιούται. Διότι ο Παναθηναϊκός μπήκε, πέρα από την ίδια ενδεκάδα του αγώνα με την ΑΕΚ, και με την ίδια φιλοσοφία.

Η φιλοσοφία «η μπάλα στον Ολυμπιακό» δεν γινόταν να ευδοκιμήσει. Υπήρχε και χειρότερο σενάριο από το 1-0 των «ερυθρόλευκων» στο 14’. Να αντέξει η ομάδα του Ρουί Βιτόρια έως το 70’ και να δεχτεί εκεί το γκολ. Θα το δεχόταν από τον συγκεκριμένο αντίπαλο, στη συγκεκριμένη έδρα, με μαθηματική ακρίβεια. Η συγκυρία να γίνει το… μοιραίο νωρίς, αφύπνισε τους φιλοξενούμενους. Που, απλώς, αναγκάστηκαν να παίξουν κανονικό ποδόσφαιρο.

Kαταγράφοντας, αντικειμενικά, τα δεδομένα, ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει την κόπωση από το μεσοβδόμαδο παιχνίδι και το ταξίδι στην Πορτογαλία. Έμεινε και με δέκα ποδοσφαιριστές. Αντί να λυγίσει, δεν το έκανε. Μάλιστα, στο δεύτερο ημίχρονο με παίκτη λιγότερο υπήρξε, αγωνιστικά, ανώτερος. Εδώ έρχεται το συν του Παναθηναϊκού, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να πανηγυρίζει ισοπαλίες μα μόνο νίκες.

Ειδικά, σε ημέρες οδύνης και θλίψης, που θρηνεί τον μέγιστο Μίμη Δομάζο. Τον Στρατηγό, που δίδαξε σε γενιές ολόκληρες πως είναι να κερδίζεις. Αυτόματα, το 1-1 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» εξυπηρετεί τη διατήρηση του Τριφυλλιού στη διεκδίκηση του Πρωταθλήματος. Το -4, έχοντας βγάλει τα βαθμολογικά ντέρμπι (πλην του Άρη στη Θεσσαλονίκη), είναι βατό προς διαχείριση. Ειδικά, όταν το βάρος πέφτει στους αντιπάλους, για να βγάλουν και εκείνοι με επάρκεια τα δικά τους αντίστοιχα ματς.

Ο Φώτης έκανε τη διαφορά

Εδώ έρχεται η απάντηση στο «γιατί;», που υπάρχει στα χείλη πολλών. Γιατί ο Παναθηναϊκός και η διοίκησή του γύρισε την πλάτη στα εκατομμύρια ξένων ομάδων για τον Ιωαννίδη; Γιατί ο Παναθηναϊκός επιχειρεί στο πρόσωπο του Ιωαννίδη να βρει τον νέο ηγέτη του; Γιατί επιμένει να είναι το αγωνιστικό σημείο αναφοράς του ο Φώτης Ιωαννίδης;

Μα, για στιγμές σαν το 1-1 στο Φάληρο. Όπου θα πάρει την μπάλα και θα αναγκάσει, με μία ατομική ενέργεια, με δική του έμπνευση, με την προσωπικότητά του, τον αντίπαλο σε σφάλμα. Όπου θα βρει το σθένος να αντέξει στην πίεση και να κάνει τη διαφορά. Αυτός πήρε το πεντακάθαρο πέναλτι του Τριφυλλιού, αυτός διαχειρίστηκε την πίεση, ευστόχησε και κράτησε τον Παναθηναϊκό στο κόλπο του τίτλου.

Για αυτό ο Παναθηναϊκός «χρύσωσε» τον Ιωαννίδη, με βαρύ συμβόλαιο. Για αυτό τον έκανε αρχηγό. Και όταν η διαπίστωση είναι εύκολη ότι ένα ολόκληρο σύστημα έχει πέσει επάνω στον Ιωαννίδη, για να τον φθείρει, τότε κάτι έκανε καλά ο Παναθηναϊκός που αποφάσισε έτσι. Και κάτι κάνει καλά ο Ιωαννίδης, που «χτίζει» ηγετική φυσιογνωμία, με αγωνιστικές πρωτοβουλίες όπως με τη Λανς στη Γαλλία και τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Πρωτοβουλίες που κρατούν τον Παναθηναϊκό όρθιο και του δίνουν το δικαίωμα να διεκδικεί.

Κάτι τελευταίο, για τον πανηγυρισμό του. Διότι και αυτός έγινε θέμα. Ο Ιωαννίδης έτσι πανηγυρίζει, είτε βάλει γκολ σε φιλικό, είτε στο πιο μεγάλο ματς. Με τον δείκτη του χεριού και τα μικρά δάκτυλα ενωμένα. Θα πρέπει το ελληνικό ποδόσφαιρο να προστατέψει τον Ιωαννίδη. Αν είναι «ποινικό» το γεγονός ότι πανηγύρισε στην εστία που έβαλε το γκολ, πάσο.

ΥΓ1: Ο Παναθηναϊκός δεν πανηγυρίζει καμία ισοπαλία. Η μοναδική απογοήτευση αφορά τη νίκη που δεν ήρθε, για να αφιερωθεί στον Στρατηγό Μίμη Δομάζο. Τον μέγιστο των νικητών.

ΥΓ2: Γίνεται αντιληπτό ότι… φωνή, φωνή κάπου θα βγάλει για τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού. Φωνή η ΑΕΚ, φωνή τώρα ο Ολυμπιακός. Ευνοείται, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός με 22-2-2-2 τίτλους, τα αντίστοιχα τελευταία χρόνια υπέρ συγκεκριμένης ομάδας. Ok…