Ένας πιστός και ανιδιοτελής στρατιώτης
i

@intime

Ένας πιστός και ανιδιοτελής στρατιώτης

Αλέξης Σαββόπουλος 08:39 - 13.10.2023 / Ανανεώθηκε: 12:46 - 14.08.2024

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την απώλεια του Γιάννη Μιχαλήτσου και όσα πρέσβευε για τον Αρη αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μέσα σε μια εβδομάδα, η οικογένεια του Αρη δέχθηκε δυο πολύ ισχυρά χτυπήματα, με ισάριθμες απώλειες σπουδαίων ανθρώπων. Δυο Γιάννηδων, που ο καθένας από το δικό του μετερίζι, τίμησαν την ομάδα στην οποία γαλουχήθηκαν. Αρχικά ως αθλητές και στη συνέχεια ως προπονητές. Τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Γιάννη Μιχαλήτσο που θα τα λένε πλέον απο ψηλά…

Ο τελευταίος, στα 66 του δεν κατάφερε, παρότι υπήρξε σπουδαίος αμυντικός να αποφύγει την τελευταία ντρίμπλα που του έσκασε η καταραμένη αρρώστια. Λίγο-πολύ, το περιμέναμε, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Ελπίζαμε μέχρι τέλους σε ένα θαύμα. Ο Γιάννης πάλεψε γενναία, όπως έκανε σε όλη του ζωή. Μια ζωή στον Αρη, στον οποιο εντάχθηκε σε ηλικία 12 ετών. Με σπουδαίους δασκάλους έμαθε σωστά τα μυστικά της μπάλας και πρώτος ο Αλκέτας Παναγούλιας τον έριξε στα βαθιά, δίπλα σε σπουδαίους παίκτες της εκπληκτικής ομάδας εκείνης της εποχής. Αυτός που τον καθιέρωσε ήταν ο σπουδαίος Ντίτμαρ Κράμερ. Έπαιξε οκτώ χρόνια στον Αρη, πήγε στον ΟΦΗ όπου κατέκτησε τον τίτλο δεν κατάφερε να πάρει με τον Αρη στο μπαράζ του Βόλου και έκλεισε την καριέρα του στη Δόξα Δράμας.

Η προπονητική έμοιαζε ως κάτι αναπόφευκτο. Ήταν τέτοια η παθολογική αγάπη που έτρεφε για το ποδόσφαιρο που δεν γινόταν να μην διοχετεύσει όλη αυτή τη γνώση και την αδάμαστη ενέργεια στην στρογγυλή θεά. Παρακολουθούσε σχεδόν όλους τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα. Μπορούσε να σου αναλύσει τον τρόπο παιχνιδιού της καλύτερα και από τον… Γκουαρντιόλα. Άνθρωπος απίστευτα δοτικός, δεν αρνιόταν ποτέ να βοηθήσει με μια εμπεριστατωμένη ανάλυση όποιον συνάδελφο του το ζητούσε. Ατελείωτες οι ποδοσφαιροκουβέντες. Ειδικά για τον αγαπημένο του Αρη.

Λίγοι άνθρωποι τον υπηρέτησαν με τέτοια ανιδιοτέλεια.  Από κάθε πόστο, με την ίδια διάθεση προσφοράς. Προπονητής, τεχνικός διευθυντής, σκάουτερ, αναλυτής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Εκτορ Κούπερ του είχε αναθέσει να παρακολουθεί τους επόμενους αντίπαλους του Αρη. Η λέξη πιστός στρατιώτης που τον συνόδευε, μόνο τυχαία δεν του αποδόθηκε. Κάποια στιγμή είχαμε χάσει τον λογαριασμό για τις φορές που κλήθηκε να καθίσει στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Πάντα έτοιμος να… τσαλακωθεί, να αναλάβει μια αποστολή αυτοκτονίας όπως στην πρεμιέρα της σεζόν 2003-04 στο περίφημο παιχνίδι με τον Ακράτητο όπου ο Αρης πήγε να αγωνιστεί με 11 παίκτες όλους κι όλους. Αλλά αυτός ήταν ο Μιχαλήτσος. Έβαζε πάντα τον Αρη, πιο πάνω και από τον ίδιο.

Είχε ποδοσφαιρικό μάτι και δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγαινε να παρακολουθήσει υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους. Μαζί με τον Γιώργο Σεμερτζίδη ανακάλυψαν και έφεραν στον Αρη αρκετούς νεαρούς παίκτες όπως ο Χαριστέας, ο Βαγκέλι κ.α. Ακολουθούσε πάντα τον αθλητικό τρόπο ζωής, έτρεχε καθημερινά πολλά χιλιόμετρα και τρελαινόταν όταν έβλεπε κάποιο ποδοσφαιριστή να μην προσέχει τον εαυτό του.

Η απώλειά του είναι μεγάλη. Το κενό του απο τις εξέδρες του Βικελίδης, τεράστιο τα τελευταία χρόνια που πάλευε με την επάρατη νόσο. Αυτός που δεν έχανε παιχνίδι του Αρη…

Η οικογένεια του Αρη αποχαιρετά σήμερα έναν αληθινό και αγνό υπηρέτη. Το ελληνικό ποδοσφαιρο έναν πραγματικό εραστή της μπάλας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…