O Παναθηναϊκός δεν κερδίζει ποτέ

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη νίκη – αντίδραση του Τριφυλλιού στο βαθμολογικό ντέρμπι με την ΑΕΚ και τις βελτιώσεις του Ρουί Βιτόρια σε τακτική και ενδεκάδα. Επίσης, για τη μοναδική ομάδα στον κόσμο που είτε νικάει, είτε χάνει, είτε επιτυγχάνει, είτε αποτυγχάνει, είναι το ίδιο.

Μετά την απώλεια τριών στόχων και σε μία χρονιά που θα τελειώσει δίχως τίτλο, το Τριφύλλι στοχεύει στη δεύτερη θέση του επόμενου Champions League. Αν την κατακτήσει θα βοηθηθεί αγωνιστικά και οικονομικά, δημιουργώντας τις βέλτιστες συνθήκες για την επόμενη σεζόν. Οπότε, πράγματι, δεν χωρούν υπέρμετροι πανηγυρισμοί για τα αυτονόητα. Επειδή, όμως, τίποτα σε αυτήν τη ζωή δεν είναι αυτονόητο, η αντίδραση που έβγαλε ο Παναθηναϊκός απέναντι στην ΑΕΚ, στη δεύτερη αγωνιστική των playoffs, κρίνεται σημαντική.

Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα αντανακλαστικά και θέληση, ώστε να μην «τσακίσει», τελείως, η σεζόν. Η νίκη 3-1, στο ΟΑΚΑ, επί της ΑΕΚ ακολουθείται από πολλαπλές αναγνώσεις, ανάλογα τη σκοπιά που βλέπει ο κάθε παρατηρητής τα γεγονότα. Όποιος περίμενε από τους Πράσινους να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να «κεντάνε» δεν έχει μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Προφανώς και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να φτάσει σε επίπεδα απόδοσης, αναλογικά με το ρόστερ που έχει. Αν το έκανε, θα ήταν μέσα, τώρα, σε όλους τους στόχους.

Επομένως, το αποτέλεσμα αποτελεί τον παράγοντα επιτυχίας στο ζευγάρι και το αποτέλεσμα είναι νικηφόρο. Ο Ρουί Βιτόρια εξορθολόγισε την τακτική και την επάνδρωση της ενδεκάδας. Άφησε πίσω τα λάθη του Φαλήρου, αποφάσισε να επαναφέρει το 4-3-3 που η ομάδα αυτή έχει μάθει να εφαρμόζει και χρησιμοποίησε, στο αρχικό σχήμα, αυτούς που, θεωρητικά, ήταν οι πιο κατάλληλοι για βασικοί. Ανεξάρτητα, αν οι Ουναΐ και Τετέ δεν βρέθηκαν σε καλή ημέρα και δικαίως αντικαταστάθηκαν στην εξέλιξη του αγώνα.

Ο Μαξίμοβιτς πρόσφερε το πολύτιμο 1-0, σε ένα από τα γνωστά ανεβάσματά του, τις τελευταίες εβδομάδες, στην αντίπαλη περιοχή. Η μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού, συνολικά, δεν τα πήγε καλά, ωστόσο υπάρχουν πάντοτε δεδομένα που κρίνουν αγώνες και υπερτερούν των τυπικών στατιστικών και της γενικότερης εικόνας. Ο Πελίστρι επιβεβαίωσε, για μία ακόμα φορά, πως είτε αποκτήθηκε με λάθος πλάνο, είτε η διαχείρισή του, ως αναπληρωματικός πολυτελείας, από τους Αλόνσο και Βιτόρια είναι λανθασμένη.

Αν είχε καλά τελειώματα, θα έπαιζε στην Premier League που δεν στέριωσε. Για το ελληνικό Πρωτάθλημα είναι υπεραρκετός, ώστε να κάνει τη διαφορά ακόμα ακόμα και στα μεγάλα ματς. Με την ΑΕΚ ήταν εξαιρετικός αμυντικά, πέρασε πολύ προωθητικό παιχνίδι από τα πόδια του και έκλεισε το ματς δίνοντας μία ασίστ ως επιστέγασμα μίας σημαντικής εμφάνισης. Από εκεί και πέρα, η παραμονή του ντεφορμέ Ντραγκόφσκι στην ενδεκάδα δεν κόστισε και πιθανότατα έδωσε λίγη ψυχολογία στον Πολωνό. Πάλι ασταθής στα πιο απλά ήταν, αλλά με πέντε καλές αποκρούσεις σίγουρα είδε την αγωνιστική του εικόνα να βελτιώνεται.

Τι κερδίζει ο Παναθηναϊκός...

Αν πρέπει να εντοπιστούν οφέλη, αφορούν το ψυχολογικό και το βαθμολογικό κομμάτι. Θα ακολουθήσει μία εβδομάδα, έως το εντός με τον ΠΑΟΚ, όπου θα υπάρξει πολύτιμη ηρεμία στα ενδότερα και όχι ανάλυση αιτίων ήττας. Αλλά αξιολόγηση παραμέτρων νίκης... Σημαντικό για τον οργανισμό. Η πίεση είναι αφόρητη και όποιος δεν το πιστεύει ή είναι της άποψης «έλα μωρέ, διαβάζουν οι παίκτες τα σχόλια στα social και επηρεάζονται;» ας διαβάσει τις δηλώσεις του Ρουί Βιτόρια στη συνέντευξη Τύπου, όπου σχολίασε τις στοιχηματικές αποδόσεις που υποτίμησαν την ομάδα του!

Βαθμολογικά, οι Πράσινοι «έπιασαν» την ΑΕΚ και κράτησαν το συν ένα από τον ΠΑΟΚ. Το σημαντικό δεν είναι μόνο να έρθει ο Παναθηναϊκός δεύτερος, αλλά και να μην έρθει τέταρτος. Οπότε, ο δρόμος είναι μακρύς και η επικράτηση απέναντι στην Ένωση αποτελεί ένα μικρό βήμα και τίποτα περισσότερο. Σίγουρα, λοιπόν, το Τριφύλλι κερδίζει χρόνο, συνεχίζει να αξιοποιεί καλά την έδρα του (έστω και αν αυτή φιλοξένησε, μόνο, λίγες χιλιάδες πιστούς φιλάθλους που δημιούργησαν ωραία ατμόσφαιρα χωρίς ύβρεις και γκρίνια), ενώ προκάλεσε ακόμα περισσότερη εσωστρέφεια στο κύριο αντίπαλό του για τη δεύτερη θέση.

Πότε κερδίζει ο Παναθηναϊκός...

Η απάντηση είναι ποτέ. Πρόκειται για μία καταδικασμένη ομάδα, να παίζει κάθε χρόνο «τελικούς» από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Στις ήττες και στις αποτυχίες στήνεται στο απόσπασμα. Στις νίκες και στις όποιες επιτυχίες (χαρακτηριστική η περυσινή κατάκτηση του Κυπέλλου, η οποία, σχεδόν, δεν πανηγυρίστηκε!) κάτι θα βρεθεί για να χαλάσει την πρόσκαιρη, έστω, χαρά των υγιών φιλάθλων που έχουν απομείνει να στηρίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Προφανώς και η εικόνα του Παναθηναϊκού δεν ήταν καλή. Αν ήταν καλή, όμως, πόσα θα έβαζε στην ΑΕΚ; Έξι; Προφανώς και η άμυνα στον αέρα υπήρξε κάκιστη, αφού από εκεί απείλησε, κυρίως, ο αντίπαλος. Προφανώς και η τακτική του Ρουί Βιτόρια να αφήσει ξανά την μπάλα στους φιλοξενούμενους, με την ελπίδα να μην ξέρουν τι ακριβώς να την κάνουν, δεν αποτελεί το πιο ελκυστικό μοτίβο παιχνιδιού. Απέδωσε, όμως. Όλα αυτά, πάντως, δεν αιτιολογούν την κοινή γνώμη Τύπου και κόσμου (και των δύο ομάδων).

Αν κάποιος δεν ήξερε το σκορ και έμπαινε μετά το τέλος στα social media ή σε κανονικά μίντια, θα νόμιζε ότι ο Παναθηναϊκός έχασε... 0-5. Η ζημιά που έχει γίνει στο ποδοσφαιρικό τμήμα κρίνεται ως ανεπανόρθωτη και είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει επιτυχία έτσι. Όπως είχε πει στον Γιάννη Αλαφούζο μία ψυχή, πριν έντεκα μήνες, «όπως το πας, όσο ανέχεσαι να λειτουργεί το περιβάλλον της ομάδας έτσι, όσο δεν ακολουθείς μία σταθερή στρατηγική, ακόμα και τη μεγαλύτερη επιτυχία να κάνεις, θα είναι μεμονωμένη και δεν θα έχει συνέχεια».