GOAT Κόμπι Μπράιαντ σε ευχαριστώ για όλα...

Ο Κόμπι Μπράιαντ έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή (26/1) και ο Αχιλλέας Μαυροδόντης, με έναν όχι και τόσο... δημοσιογραφικό τρόπο, εξιστορεί την ημέρα που τον γνώρισε από κοντά, το μακρινό 2011.

Κάθε φορά που το ημερολόγιο γράφει 26/1, ένα σφίξιμο στο στομάχι έρχεται και κάθεται, κάνοντας τη μέρα δύσκολη. Εξάλλου, όταν έρχεται η μέρα που ο ήρωας των παιδικών σου χρόνων φεύγει από την ζωή, δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος. 

Ακόμα θυμάμαι την… δύσκολη βάρδια που είχα περάσει εκείνο το βράδυ, μαζί με τον φίλο και καλό συνάδελφο, Στέφανο Τάτσιο. Αρχικά, το γεγονός πως η είδηση βγήκε πρώτα από το TMZ, το οποίο είναι περισσότερο… κίτρινο μέσο, μας έκανε να ελπίζουμε. Μετά όμως ήρθε το τιτίβισμα του Άντριαν Βοϊναρόφσκι να μας κάνει όλους να δακρύσουμε.

Ο καθένας είχε κάτι διαφορετικό να σκεφτεί στο άκουσμα της είδησης και να τον κάνει να μείνει αποσβολωμένος, κοιτώντας το υπερπέραν. Θες τα 9 άτομα που έχασαν τη ζωή τους; Θες το γεγονός πως ο Κόμπι έφυγε από τη ζωή αγκαλιά με την κορούλα του, την Τζίτζι; Θες, θες, θες. Πολλά τα «θες» σε αυτή την τραγική είδηση. 

Για εμένα ήταν κάτι περισσότερο. Όλοι μας, όταν είμαστε μικροί, έχουμε κάποιον αθλητή, ηθοποιό, τραγουδιστή ή δεν ξέρω τι άλλο, στον οποίο θέλουμε να μοιάσουμε. Εγώ είχα τον Κόμπι Μπράιαντ. Από μικρός προσπαθούσα να ξεπατικώσω τις κινήσεις του, να προπονούμαι όπως εκείνος, να παίζω όπως εκείνος. Προφανώς και δεν συνέβη αυτό, γιατί μας έφαγαν τα συστήματα (και τα νυχτερινά μαγαζιά). Όμως ακόμα και στο να γίνω δημοσιογράφος έπαιξε ρόλο ο Κόμπι Μπράιαντ. 

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας εξιστορήσω την ημέρα που γνώρισα από κοντά τον ήρωά μου, τον Κόμπι Μπράιαντ.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, έγιναν τρία 3 on 3 τουρνουά σε Νέο Κόσμο, Αμπελόκηπους και Ψυχικό, από τα οποία βγήκαν 16 ομάδες των 4 παικτών, που θα έπαιζαν στα τελικά του ΟΑΚΑ. Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό, καθώς οι 64 αυτοί παίκτες θα είχαν την ευκαιρία να κάνουν προπόνηση μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ!

Εγώ και τρεις συμμαθητές μου περάσαμε από το τουρνουά του Νέου Κόσμου και έτσι κερδίσαμε και το εισιτήριό μας για το «Δαΐς», όπου και θα γινόταν η προπόνηση. Το τελευταίο σουτ έτυχε μάλιστα να το βάλω εγώ (εντάξει, δεν την έδινα και πολύ τη μπάλα, ήμουν κακός συμπαίκτης) και θυμάμαι να κλαίω στην αγκαλιά του πατέρα μου. «Θα γνωρίσω τον Κόμπι, θα γνωρίσω τον Κόμπι», φώναζα.

Έρχεται λοιπόν το πρωϊνό της 27ης Σεπτεμβρίου. Ημέρα Τρίτη. Μετά από περίπου 1 ώρα ύπνου (και αυτή με το ζόρι, μην φανταστείτε), ήρθαν οι άνθρωποι της παραγωγής και μας πήραν με πούλμαν για να μας μεταφέρουν στο κλειστό των εκπαιδευτηρίων Δούκα. 64 έφηβοι, όλοι με την ίδια κάψα στο βλέμμα και την ίδια όρεξη. Να γνωρίσουμε το ίνδαλμά μας. 

Όταν φτάσαμε, μας έντυσαν από πάνω μέχρι κάτω με ρούχα της κολεξιόν του Κόμπι Μπράιαντ. Φυσικά και τα έχω ακόμα (μην ρωτήσετε αν μου κάνουν. Δεν! Χαχα) και φυσικά και δεν θα τα πετάξω ποτέ. Μάλιστα, όσοι δεν είχαμε στη τσάντα που μας χορήγησαν χρώμα παπουτσιών που να μας αρέσει, κάναμε ανταλλαγές μεταξύ μας. Κάπως έτσι κατέληξα με ένα μωβ ζευγάρι «Zoom Kobe 6». 

Μετά από κάποιες ασκήσεις υπό τις οδηγίες του κόουτς Λημνιάτη, ήρθε η ώρα να εμφανιστεί ο Κόμπι. Μας παρέταξαν όλους σε δύο γραμμές και ο Κόμπι Μπράιαντ πέρασε ανάμεσά μας, κάνοντάς μας χάι φάιβ. Οριακά ήμουν να μην πλύνω το χέρι μου για το υπόλοιπο της ζωής μου! 

Μετά την προπόνηση, όπου μας έδειξε πολλές από τις κινήσεις του, κάποιοι είχαν την ευκαιρία να παίξουν μονό μαζί του. Επιλέχθηκαν δύο παιδιά από τους 64 (προφανώς έχασαν και οι δύο) και δύο από το κοινό. Οι δύο από το κοινό ήταν ο Πάνος Φιλιππάκος, ο οποίος τώρα αγωνίζεται στον Απόλλωνα Πάτρας και ο Γιώργος Παπαδιονυσίου, που φοράει την φανέλα του Πανιωνίου. 

Αφού ρίξαμε… κατάρες στα παιδιά που έπαιξαν μαζί του, μας μάζεψε στο κέντρο και μας είπε να τον ρωτήσουμε ό,τι θέλουμε. Σαν σωστή μαυρόγατα, τον ρώτησα αν θα πάρει έκτο δαχτυλίδι. Δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Θυμάμαι ακόμα μια απάντησή του σε ερώτηση για το πώς μπόρεσε να συνδυάσει σχολείο και μπάσκετ. 

«Έκανα ό,τι ασκήσεις μου είχαν βάλει να κάνω στο σχολείο, πριν πάω σπίτι. Έτσι, είχα όλο το απόγευμα για να κάνω προπονήσεις και να είμαι έτοιμος και για την πρωινή προπόνηση», μας είχε πει. Τώρα καταλαβαίνετε πως σε παιδιά που ετοιμαζόντουσαν για Πανελλήνιες, αυτά ακούστηκαν κινέζικα. Αλλά ας μην αναλύσουμε εδώ το πόσο σκατά είναι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και το πόσο ΔΕΝ βοηθάει τους αθλητές. Θέλει πολύ μεγάλη κουβέντα. 

Πίσω στον Κόμπι. «Πφ. Ναι φίλε, εννοείται». Αυτή ήταν η απάντησή του στην ερώτησή μου. Κάπου εκεί κάτι σκίρτησε μέσα μου. «Ο κορυφαίος αθλητής του πλανήτη απάντησε σε ερώτησή μου. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου», σκέφτηκα και κάπως έτσι έφτασα εν έτει 2023 να ασκώ την δημοσιογραφία. 

Στο τουρνουά μετά αποκλειστήκαμε στον πρώτο γύρο από τους μετέπειτα φιναλίστ. «Παρθενοκλέφτες» ήταν το όνομα της ομάδας. Παιδιά, όπου και να είστε, καλά να είστε, σας μισώ ακόμα! 

Στον τελικό του τουρνουά του ΟΑΚΑ έκανε την εμφάνισή του και ο Κόμπι, μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη, με τους δύο τους να κοουτσάρουν τις δύο ομάδες. Η νικήτρια ομάδα ήταν αυτή του Κόμπι και ο MVP ήταν ο Γιώργος Μπάλλας. Για όσους δεν τον ξέρουν, είναι από τα μεγαλύτερα βρωμόχερα των γεννημένων το 1994 και βγάζει το ψωμί του στις Εθνικές κατηγορίες και στο γυμναστήριο που έχει φτιάξει. Ο Κόμπι τον είχε ταράξει στις αγκαλιές μετά το τέλος του τελικού και όλοι όσοι ήμασταν στις εξέδρες, ζηλεύαμε μέχρι αηδίας.

Μετά έτρεχα, θυμάμαι, να προλάβω το παιχνίδι της ομάδας μου, του Μίλωνα. Αν θυμάμαι καλά, παίζαμε με την Ευρυάλη και χάσαμε. Ποσώς με ενδιέφερε. Είχα περάσει την καλύτερη μέρα της ζωής μου. Είχα γνωρίσει τον ήρωά μου!

Στις 26/1/2020 το ελικόπτερό του έπεσε και το νήμα της ζωής του κόπηκε άδοξα και άδικα. Ένα αφιέρωμα 1000 λέξεων και πολλά δάκρυα πάνω στο πληκτρολόγιο είναι αυτά που έχω να θυμάμαι από εκείνο το ξημέρωμα. 

Σήμερα το ημερολόγιο γράφει και πάλι 26/1. Ο κόμπος στο στομάχι είναι και πάλι ο ίδιος και ένα δάκρυ κύλησε μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Ο άνθρωπος που με τον τρόπο του καθόρισε τη ζωή μου έσβησε σαν σήμερα. Εντάξει, δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Νομίζω καταλάβατε πάνω κάτω το τι έχω στο μυαλό μου. Όσοι, άλλωστε, με ξέρουν, έχουν δει το μανίκι τατουάζ που έχω κάνει για τον Κόμπι Μπράιαντ και δεν θα μετανιώσω ποτέ για αυτή μου την απόφαση. Για εμένα, άλλωστε, αυτός είναι ο GOAT και δεν θα μου αλλάξει κανείς άποψη. Εξάλλου δεν είμαι αντικειμενικός πάνω σε αυτό. 

Κόμπι Μπράιαντ σε ευχαριστώ για όλα. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…