Η ΑΕΚ και ο Αλμέιδα πήγαν στο Ζάγκρεμπ μόνο για να νικήσουν…

Η ΑΕΚ ήθελε τη νίκη στο Μαξιμίρ για τον Μιχάλη, για την προοπτική του «σεντονιού», γιατί έτσι έχει μάθει με τον Αλμέιδα να κάνει και την πήρε γιατί είναι καλύτερη ομάδα με καλύτερο προπονητή. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Στα μεταφυσικά δεν πιστεύω καθόλου. Η σχεδόν καθόλου. Αλλά όταν ένα παιδί που είναι γέννημα θρέμμα της ΑΕΚ, βάζει το γκολ της νίκης μπροστά στην κερκίδα που μέχρι πριν από δέκα μέρες φιλοξενούσε αυτούς που έκαναν την φονική επιδρομή στη Νέα Φιλαδέλφεια και χωρίς ούτε μισό σπασμό στο πρόσωπο σηκώνει ψηλά στον ουρανό το μαύρο περιβραχιόνιο του πένθους, αυτό μόνο μ’ έναν τρόπο περιγράφεται. Έγινε αυτό που πρέπει, απ’ αυτόν που πρέπει, μπροστά σ’ αυτούς που πρέπει, γι αυτόν που πρέπει. Τελεία και παύλα.

Αντίθετα με τα μεταφυσικά, στα καθαρά ποδοσφαιρικά πιστεύω πολύ. Και καθαρά ποδοσφαιρικά, στο Μαξιμίρ κέρδισε και πήρε το πάνω χέρι για την πρόκριση, η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο, αλλά και αυτή που είχε τον καλύτερο προπονητή. Προφανώς και απολύτως τίποτα δεν τελείωσε μ’ αυτή τη νίκη. Αλλά επειδή ακριβώς η ΑΕΚ είναι καλύτερη ομάδα από τη Ντιναμό. Και επειδή δεδομένα έχει (τον) καλύτερο προπονητή, την δουλειά μπορεί να την τελειώσει το Σάββατο στη Νεα Φιλαδέλφεια. Στο σπίτι της και μπροστά στον κόσμο της.

Αυτό που έχει ίσως σημασία ακόμα μεγαλύτερη και απ’ αυτό καθ’ αυτό το αποτέλεσμα, είναι πως η ΑΕΚ και ο Αλμέιδα στο Ζάγκρεμπ δεν πήγαν ούτε για να διαχειριστούν την δύσκολη κατάσταση, ούτε για να πάθουν την μικρότερη δυνατή ζημιά που να μπορούν να την διορθώσουν στην ρεβάνς στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πήγαν για να κερδίσουν το ματς. Και το κέρδισαν. Το έλεγε από την παραμονή και ο Αλμέιδα και ο Γιόνσον πως η ΑΕΚ ταξίδεψε για τη νίκη. «Είναι στο dna της ομάδας να κυνηγάει πάντα τη νίκη» είπε ο Δανός. Το είπαν και το έκαναν.

Πως το έδειξαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Μαξιμίρ πως ήθελαν να κερδίσουν; Από τις αλλαγές που έκανε ο Αλμέιδα. Δεν εννοώ του Άμραμπατ και του Γαλανόπουλου. Αυτές ήταν εξαιρετικές κινήσεις για να μπορέσει η ΑΕΚ να ισορροπήσει ένα ματς, μέσα στο οποίο μέχρι τότε δεν είχε ισορροπία. Ο Άμραμπατ αντικατέστησε τον άφαντο στο παιχνίδι Ελίασον και πλέον η άμυνα της Ντιναμό άρχισε να βάλλεται και από τις δυο πτέρυγες και όχι μόνο από εκεί που ήταν ο Πινέδα. Ενώ ο Γαλανόπουλος έδωσε στη μεσαία γραμμή, όλα όσα η ΑΕΚ χρειαζόταν και ο νευρικός Γιόνσον δεν μπορούσε να δώσει.

Εκεί που ο Αλμέιδα έδειξε πως είχε ταξιδέψει στο Ζάγκρεμπ για να πάρει τη νίκη, ήταν στη τριπλή αλλαγή που έκανε μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο του ματς. Άφησε μόνο ως εξάρι τον γεμάτο ενέργεια Γαλανόπουλου και του έβαλε δίπλα ένα οκτάρι σαν τον Μάνταλο που έκανε εξαιρετικά παιχνίδι και έβαλε στην επίθεση φρέσκα και ποιοτικά πόδια σαν αυτά του Αραούχο και του Πισάρο. Εκεί όχι απλώς τους «τελείωσε» τους Κροάτες, αλλά ήταν ξεκάθαρο πως θα τους στριμώξει στο καναβάτσο και θα αρχίσει να τους κοπανά.

Η ΑΕΚ έβαλε στις καθυστερήσεις το γκολ της νίκης με τον Γαλανόπουλο και μέχρι να περάσει αυτό το έξτρα πεντάλεπτο, είχε χάσει ακόμα τρεις κλασικές ευκαιρίες με Άμραμπατ και με Βίντα (που παρεμπιπτόντως έκανε ματσάρα παρόλο που για λόγους ευνόητους ήταν ο πιο επηρεασμένος από την φονική επιδρομή στη Φιλαδέλφεια) για να βάλει και ένα τρίτο και να τελειώσει την πρόκριση ήδη από το Ζάγκρεμπ. Από την τριπλή αλλαγή του Αλμέιδα και μετά, η ΑΕΚ που έτσι κι αλλιώς είχε ήδη αρχίσει στο δεύτερο ημίχρονο να δείχνει στο γήπεδο ποια είναι η καλύτερη ομάδα, τη Ντιναμό την «πάτησε» κάτω. Την ισοπέδωσε κανονικά.

Καλή ομάδα έχουν οι Κροάτες. Μπαλάτη ομάδα με κάποιους παίκτες που έχουν ποιότητα και καλά κτυπήματα στην μπάλα σαν αυτό που πήγε στα δίχτυα του, κατά τα άλλα mvp της ΑΕΚ, Στάνκοβιτς. Κυρίως όμως αυτό που εκμεταλλεύτηκε η Ντιναμό στο πρώτο ημίχρονο, ήταν το μούδιασμα, τη νευρικότητα και τα εύκολα λάθη της ΑΕΚ. Κάτι που κυρίως οφειλόταν στο γεγονός πως ήταν μόλις το πρώτο επίσημο παιχνίδι. Της λείπει ακόμα αγωνιστικός ρυθμός της ΑΕΚ και ακόμα στα φιλικά, ένα πρώτο τέταρτο μουδιασμένο το είχε. Απλώς τώρα σ’ ένα επίσημο ματς απέναντι σε μια δυνατή στην έδρα της ομάδας, αυτό το τέταρτο τράβηξε παραπάνω. Και δεν το πλήρωσε κυρίως χάρη στο Στάνκοβιτς.

Όταν όμως οι δυο ομάδες στο δεύτερο ημίχρονο άρχισαν να ισορροπούν ως προς τον αγωνιστικό ρυθμό, φάνηκε η διαφορά και στην ποιότητα και στην ένταση και στη νοοτροπία και στην κλάση του προπονητή και στο βάθος του πάγκου. Και αυτή η διαφορά που έχει η ΑΕΚ από τη Ντιναμό, έδωσε τη νίκη με ανατροπή σε μια ομάδα που ήταν χωρίς κανένα επίσημο παιχνίδι, χωρίς ούτε φιλικό για 16 μέρες, βουτηγμένη επί μια εβδομάδα μέσα στο πένθος, την θλίψη και το μούδιασμα από το φονικό. Μια νίκη που η ΑΕΚ την ήθελε και για τον Μιχάλη και για την προοπτική του «σεντονιού» αλλά και γιατί έτσι έχει μάθει με τον Αλμέιδα να κάνει.

Φυσικά και αυτή η νίκη έχει δώσει ένα πολύ ξεκάθαρο προβάδισμα πρόκρισης στην ΑΕΚ. Μόνο που η δουλειά δεν έχει ακόμα τελειώσει. Θα έχει τελειώσει το Σάββατο το βράδυ στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή στην ρεβάνς της Νέας Φιλαδέλφειας. Μέχρι τότε και ο Αλμέιδα και οι ποδοσφαιριστές του, θα είναι στην τσίτα, διότι θέλουν όχι απλώς να την τελειώσουν την δουλειά, αλλά να κερδίσουν και πάλι. Και όσοι βρεθούν και γεμίσουν τις εξέδρες του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, θα πρέπει να έχουν τα μάτια τους χίλια και δεκατέσσερα και το μυαλό τους μονάχα στο ποδόσφαιρο, στη νίκη και στην πρόκριση. Πουθενά αλλού. Εξάλλου ήδη στο Ζάγκρεμπ η ΑΕΚ έδειξε, πως όποιο και αν είναι το ερώτημα, ακόμα και το χειρότερα ακραίο, η απάντηση είναι το ποδόσφαιρο και οι νίκες.