Η ΑΕΚ στο πρώτο μεγάλο «θέλω», έδειξε έτοιμη για όλα

Η ΑΕΚ που τα τελευταία χρόνια σ' όλα τα μεγάλα θέλω έκανε πίσω, τώρα δείχνει πως έχει και τη νοοτροπία και το υλικό και τον προπονητή και την ικανότητα και τον... αρχηγό για να τα διεκδικήσει όλα. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ άρχισε να εφαρμόζει ένα αγωνιστικό μοντέλο που έδινε (και δίνει) και καλή μπάλα και αποτέλεσμα, μετά το ματς με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο την 5η αγωνιστική. Είχε ήδη κάνει δυο ήττες και ως εκ τούτου άρχισε να παίζει μεν χορταστικό ποδόσφαιρο, κυρίως μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, να μαζεύει σημαντικές και βαθμούς, αλλά πάντα κυνηγούσε δε. Και πάντα η ψυχολογία αυτού που κυνηγάει είναι διαφορετική και ίσως πιο ελαφριά.

Σ’ αυτό το ματς με τον Άρη όμως, οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν μπροστά τους την προοπτική να πατήσουν στην κορυφή. Να βάλουν όλους τους άλλους στην θέση του κυνηγού, έστω προσωρινά και ανάλογα με το αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη. Αυτό επί της ουσίας ήταν το πρώτο μεγάλο «θέλω» της ΑΕΚ για την φετινή σεζόν. Ίσως ακόμα μεγαλύτερο και απ’ αυτό το ντέρμπι κορυφής με τον Παναθηναϊκό πριν από μερικές εβδομάδες.

Η ΑΕΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σταθερά και με απόλυτη συνέπεια, ήταν η ποδοσφαιρική πραγμάτωση εκείνου του τραγουδιού των Πυξ Λαξ. Στα πιο μεγάλα θέλω, έκανε πίσω. Και μάλιστα σχεδόν όλες τις φορές, έκανε τόσο πίσω σ’ αυτά τα μεγάλα θέλω, που σχεδόν γκρεμοτσακίστηκε. Ή αν θέλετε βγάλτε και το «σχεδόν», ειδικά για την περυσινή σεζόν. Όμως αυτό όλο δεν ισχύει για την φετινή ΑΕΚ. Για την ΑΕΚ του Αλμέιδα.

Έξτρα κίνητρο και όχι βάρος... 

Αυτή η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο για το ματς με τον Άρη, χωρίς να της είναι βάρος στα πόδια η προοπτική να πατήσει για πρώτη φορά κορυφή. Αλλά να της είναι μάλλον ώθηση. Όπως άλλωστε συνέβη και στο πρώτο ματς στο νέο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου η ιστορικότητα της στιγμής πάλι δεν ήταν βάρος αλλά έξτρα κίνητρο. Όπως συνέβη και στο ντέρμπι κορυφή με τον Παναθηναϊκό, που και τότε η αναγκαιότητα να μειωθεί αντί να αυξηθεί η διαφορά ήταν έξτρα κίνητρο και όχι βάρος.

Η ΑΕΚ απέδειξε και σ’ αυτούς τους προηγούμενους σημαντικούς σταθμούς, αλλά κυρίως σ’ αυτό το ματς με τον Άρη που θα της έδινε την κορυφή, πως φέτος για τα μεγάλα θέλω, είναι έτοιμη. Αποφασισμένη αφενός και ικανή αφετέρου, να μην κάνει επιτέλους πίσω, αλλά να πάει μπροστά. Αυτό έδειξε όχι τόσο με τη νίκη της με 3-0 επί του Άρη, αλλά με τη νοοτροπία της μέσα στο γήπεδο από το πρώτο λεπτό, μέχρι και το 94ο.

Για να ξέρουμε και τι λέμε αλλά και τι είδαμε μέσα στο γήπεδο, η ΑΕΚ στο πρώτο ημίωρο του ματς, μπορεί να μην έκανε 15 ευκαιρίες για γκολ. Όμως αφενός σκόραρε μ’ ένα πεντακάθαρο πέναλτι, αφετέρου είχε μια κλασικότατη ευκαιρία με τον Γκαρσία. Αλλά κυρίως δεν άφησε τον Άρη όχι να απειλήσει, αλλά ούτε να περάσει την σέντρα. Η πρώτη φορά που η ΑΕΚ είδε την μπάλα στην δική της περιοχή, ήταν μετά από ένα γέμισμα από κερδισμένο φάουλ κάπου στη μεσαία γραμμή, κάπου στο 28ο λεπτό. 

Απ' αυτά τα γεμίσματα από φάουλ, που ήταν ο μόνος τρόπος που ο Άρης δοκίμαζε να απειλήσει, προήλθε η περιβόητη φάση του Αθανασιάδη για την οποία φωνάζει. Ανοίγει παρένθεση. Τα έχουμε δει όλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ευτυχώς δεν είδαμε και πέναλτι μετά από έξοδο και διώξιμο της μπάλας από τερματοφύλακα με τα χέρια μέσα στην μικρή του περιοχή, που κατόπιν βρίσκει με το πόδι του και τον αντίπαλο. Και μάλιστα σε φάση που ξεκινά από οφσαίντ. Κλείνει παρένθεση. 

Επανέρχομαι όμως στο καθαρά αγωνιστικό. Μέχρι το 28ο λεπτό, κάθε φορά που ο Άρης κατάφερνε μετά κόπων και βασάνων να φτάσει στο κέντρο του γηπέδου, είτε έχανε την μπάλα, είτε υποχρεωνόταν να βάλει ξανά… όπισθεν και να φτάσει με passing game, πάλι πίσω στον Κουέστα. Η ΑΕΚ είχε μπει στο γήπεδο και με νοοτροπία και με διάβασμα, για να «πνίξει» τον αντίπαλο. Όπως τις περισσότερες φορές κάνει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η πραγματικότητα του ματς, είναι πως η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο, όχι μόνο πέτυχε ένα γκολ, αλλά δεν άφησε και τον αντίπαλο να πατήσει σχεδόν ποτέ καλά, στο δικό της μισό του γηπέδου.

Φυσικά και κάποια στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο ήταν δεδομένο πως και θα ερχόταν η κόπωση στους παίκτες της ΑΕΚ και θα τραβιόντουσαν αρκετά πιο πίσω οι γραμμές και ακόμα και νεκρό διάστημα στο πρέσινγκ αλλά και στην κυκλοφορία της μπάλας θα υπήρχε. Αλλά ακόμα και τότε και πριν καν προκύψει η σωστότατη αποβολή του Άρη, η ΑΕΚ δεν έχει δώσει χώρο στο αντίπαλο ούτε για μισή φάση. Την μεγάλη του ευκαιρία ο Άρης, την έκανε όταν έπαιζε με δέκα. Και διάολε, με τόσους ποιοτικούς παίκτες από την μεσαία γραμμή και μπροστά, δεν θα γινόταν σ’ ολόκληρο ματς να μην βρει και μια τέτοια φάση.

Πυρηνικά όπλα από τον πάγκο...

Όμως ο Αλμέιδα από τον πάγκο έφερε στο γήπεδο τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον. Έβγαλε δηλαδή τον Άμραμπατ που είχε πετύχει το 1-0, έβγαλε και τον έναν από τους βασικούς του αμυντικούς μέσους, όχι για να κάνει διαχείριση στο προβάδισμα, αλλά για να πατήσει το γκάζι. Διότι ο Γκατσίνοβιτς και ο Ελίασον, παρόλο που ο ένας την προηγούμενη εβδομάδα και ο άλλος μόλις τώρα, γύρισαν από σοβαρούς τραυματισμούς, είναι πυρηνικά όπλα. Για την ακρίβεια, είναι τα πυρηνικά όπλα που όλοι είδαμε στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος. Από τον Γκατσίνοβιτς πήρε ενέργεια και πήρε και γκολ. Από τον Ελίασον παραλίγο ασίστ αλλά πολλές φάσεις από δεξιά. 

Προφανώς και την ΑΕΚ την βοήθησε η αποβολή του Ετέμπο να στήσει ένα τόσο μεγάλο επιθετικό πάρτι. Αλλά ακόμα και αν δεν είχε υπάρξει αυτή η αποβολή, με παίκτες σαν τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον αρχικά και τον Τσούμπερ και τον Μάνταλο στη συνέχεια, ήταν βέβαιο πως η ΑΕΚ και θα έβρισκε ξανά φουλ ενέργεια και πατούσε γκάζι στην επίθεση της. Ίσως να μην έφτανε στο 3-0. Ίσως να πήγαινε και παραπάνω. Κανείς δεν ξέρει. Αλλά η συνολική εικόνα του ματς, ήταν πως στο γήπεδο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό, βρισκόταν μια ομάδα πολύ ανώτερη από τον αντίπαλο της και κυρίως αποφασισμένη για να κάνει την δουλειά.

Και κάτι τελευταίο. Ο Αραούχο είναι ένας γεννημένος σκόρερ. Ο γεννημένος σκόρερ τρέφεται από το σκοράρισμα. Ο Αραούχο στην τελευταία φάση του ματς βγήκε τετ α τετ, με το σκορ στο 2-0 και έδωσε το γκολ δώρο στον Πινέδα. Ο Αραούχο φέτος έχει περισσότερες ασίστ από γκολ. Ο Αραούχο είχε πει «μακάρι να μην ξαναβάλω γκολ, αν είναι έτσι να πάρουμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο». Πως να μην είναι αυτός ο αρχηγός της ΑΕΚ, πως να μην τρελαίνεται ο κόσμος μαζί του, πως να μην τον φωνάζει κάθε τρεις και λίγο ο Αλμέιδα δίπλα του στον πάγκο για να καθοδηγήσει αυτός, όλη την ομάδα.