Η ΑΕΚ του Αλμέιδα λύτρωσε τέσσερις γενιές και φτιάχνει τις επόμενες

Η ΑΕΚ πήρε ξανά το νταμπλ ως η καλύτερη ομάδα με τον καλύτερο προπονητή και αυτό λυτρώνει γενιές οπαδών που το περίμεναν για 4,5 δεκαετίες και βάζει τις βάσεις για να φτιαχτούν οι επόμενες. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Είναι αλήθεια πως τα 45 χρόνια από την τελευταία φορά που η ΑΕΚ είχε κατακτήσει νταμπλ είναι πολλά. Πάρα πολλά. Μέσες – άκρες, είναι τέσσερις γενιές οπαδών της ΑΕΚ που δεν το είχαν ζήσει. Και αυτό από μόνο του ήταν ένα κίνητρο με τεράστια ιστορική βαρύτητα, αλλά κυρίως πολύ μεγαλύτερο από το καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο το οποίο επί της ουσίας είχε ο ΠΑΟΚ.

Όμως για να ξέρουμε και τι λέμε, η ΑΕΚ δεν κέρδισε αυτόν τον τελικό και αυτή την κούπα, επειδή ήθελε πολύ να πάρει ένα νταμπλ μετά από 45 χρόνια. Διότι και τα 40 ήταν επίσης πολλά το 2018, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για εκείνη την ομάδα για να το κατακτήσει. Βλέπετε αυτό το νταμπλ η ΑΕΚ το κατέκτησε μετά από 45 χρόνια, γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα της φετινής σεζόν και το… ήξερε.

Το έδειξε σ’ όλους με τον τρόπο που πήρε το πρωτάθλημα. Ήθελε να το δείξει και με τον τρόπο που θα έπαιρνε το κύπελλο. Και το έκανε. Για όσους ακόμα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, η ΑΕΚ επί της ουσίας έπαιξε έναν ολόκληρο τελικό με παίκτη λιγότερο μέσα στο γήπεδο. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία των ελληνικών τελικών κυπέλλου, που μια ομάδα μένει με δέκα παίκτες μόλις στο 6ο λεπτό. Είχε ξαναγίνει κάτι ανάλογο στο μακρινό 1962, μόνο που τότε λόγω ενός καβγά είχαν αποβληθεί και οι δυο αντίπαλοι και μάλιστα στο 7ο λεπτό. Τώρα ήταν το 6ο και ήταν μόνο μια η ομάδα που έμεινε με δέκα.

Αλλά αυτή η ομάδα που της έλαχε αυτή η στραβή, που φυσικά και θα μπορούσε να της είχε διαλύσει τα πάντα μέσα στον τελικό, έλαχε να είναι έτσι κι αλλιώς πολύ καλύτερη φέτος από τον αντίπαλο της. Υπενθυμίζω πως ο ΠΑΟΚ όταν έμεινε νωρίς με δέκα παίκτες στο ματς των Play Offs στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχασε με 4-0 και με βάση την εικόνα εκείνου του παιχνιδιού, γλίτωσε από πολλά περισσότερα. Τώρα στον τελικό και η ΑΕΚ όταν έμεινε με δέκα παίκτες και κυρίως μέχρι να μπορέσει να βρει και πάλι τα σωστά μέτρα στις γραμμές της και την ισορροπία στην αγωνιστική της λειτουργία, έφαγε φάσεις από τον ΠΑΟΚ. Είχε και δοκάρι ο αντίπαλος. Μόνο που το γκολ, όπως συνέβη σχεδόν σ’ όλα τα ματς της φετινής σεζόν, η ΑΕΚ το βρήκε πρώτη.

Και το πόσο ανώτερη και καλύτερη ομάδα είναι από τον αντίπαλό της, το έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο. Με τον τρόπο που έφερε το ματς στα μέτρα της και κυρίως με την γκολάρα που πέτυχε ο Φερνάντες και με την οποία σφράγισε την κατάκτηση του κυπέλλου. Επίσης έδειξε πόσο καλύτερο προπονητή διαθέτει στον πάγκο της, καθώς κάθε μια από τις κινήσεις που έκανε από τον πάγκο στο δεύτερη ημίχρονο, ήταν ματ για την παρτίδα του τελικού.

Όλοι περίμεναν πως η πρώτη αλλαγή θα ήταν ο Γκατσίνοβιτς, που έδειχνε στο πρώτο ημίχρονο να δυσκολεύεται αρκετά να βρει πατήματα ως δεύτερος χαφ. Ο Αλμέιδα τον άφησε στον γήπεδο και ο «Γκάτσι» έκανε ματσάρα στο δεύτερο ημίχρονο. Όλοι περίμεναν πως θα ενισχύσει την μεσαία γραμμή με δεύτερο αμυντικό χαφ. Όμως η αλλαγή του Γιόνσον με τον Σιμάνσκι ήταν αρκετή και κλειδί το γεγονός πως κράτησε μέχρι τέλους ένα «οκτάρι» δίπλα στο εξάρι. Και η αλλαγή του Φερνάντες, απλώς έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Τόσο του τελικού, όσο και της χρονιάς.

Μιας χρονιάς που βρίσκει την ΑΕΚ να τα έχει κατακτήσει όλα μετά από 45 χρόνια. Μιας χρονιάς που ο Αλμέιδα κατάφερε κάτι που δεν έχει πετύχει ούτε ο Μπάγεβιτς ως προπονητής με την τεράστια ΑΕΚ του ’90 με την οποία προφανώς ευθέως μπαίνει σε σύγκριση η τωρινά. Μιας χρονιάς που έκλεισε με δικαίωση τεσσάρων γενιών οπαδών της ΑΕΚ και με βάσεις για να φτιαχτούν και να ακολουθήσουν πολλές περισσότερες. Διότι η ΑΕΚ πλέον έχει σημείο αναφοράς το σπίτι της στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον προπονητή της και την ομάδα που μέσα στο γήπεδο δικαιούνταν και κατάκτησαν τα πάντα.

Και κάτι τελευταίο. Η ΑΕΚ έχει βιώσει κατά καιρούς πολλές και διάφορες περίεργες συμπεριφορές ως χαμένη ενός τελικού κυπέλλου. Ως κερδισμένη πλέον και ως νταμπλούχα, έδειξε και πως είναι πραγματικά να ξέρεις να κερδίζεις και να το απολαμβάνεις. Την στιγμή που οι παίκτες του ΠΑΟΚ έπαιρναν τα μετάλλια του ηττημένου, οι λιγοστοί οπαδοί της ΑΕΚ φώναξαν σύνθημα. Για την ΑΕΚ. Ούτε καν υβριστικό προς τον αντίπαλο. 

Αμέσως, πρώτα ο Βίντα και ο Τσούμπερ και μετά όλοι οι υπόλοιποι, απαίτησαν με φωνές και νοήματα προς τον κόσμο, να σταματήσει το σύνθημα. Απαίτησαν σεβασμό. Όπως και αμέσως μετά την λήξη του ματς, ο Τσούμπερ πριν τρέξει να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του, πέρασε από τον πάγκο του ΠΑΟΚ και έδωσε το χέρι σ’ όλους τους αντιπάλους του. Είναι και αυτές μικρές νίκες, που συμπληρώνουν την μεγάλη εικόνα μιας ομάδας με νοοτροπία και στόφα νικητή.