Η Αργεντινή στέλνει κόσμο στα... φαρμακεία

Η «αλμπισελέστε» πρέπει να ανάψει λαμπάδα στην Αυστραλία!

Υποστηρίζω από μικρός την Αργεντινή. Φανατικά. Κόλλησα το μικρόβιο το 1986. Ήταν το πρώτο Μουντιάλ που παρακολούθησα και καταλάβαινα τι γινόταν. Ήμουν τότε 11 χρόνων. Θυμάμαι μόνο τον Πάολο Ρόσι από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982. Ως φιγούρα να σημειώνει γκολ. Όμως στο Μεξικό, τέσσερα χρόνια αργότερα, έζησα το θαύμα. Το όνειρο. Θυμάμαι ακριβώς που βρισκόμουν όταν παρακολούθησα ζωντανά την φάση με το χέρι του «Θεού» και το αξεπέραστο δεύτερο γκολ του Μαραντόνα στο ματς με την Αγγλία. Το φοβερό γκολ του στο παιχνίδι με το Βέλγιο και την πάσα στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία. Όταν τα έχεις ζήσει αυτά, δεν γίνεται να μην λατρέψεις αυτή την ομάδα. 

Στα 15 μου έζησα ακόμα καλύτερα την πορεία της ομάδας μέχρι τον τελικό του 1990. Τον Κανίγια, που απέκλεισε τη Βραζιλία, τον χαμό που έγινε στη Νάπολι στον ημιτελικό με την Ιταλία και τον χαμένο τελικό με το γκολ του Μπρέμε. Τον χειρότερο που έχω παρακολουθήσει στη διοργάνωση. Από τότε η ιστορία της Αργεντινής είναι γνωστή. Με εξαίρεση το 2014 που ήταν ξανά φιναλίστ, πάντα έβρισκε τον τρόπο να μένει εκτός διεκδίκησης του τροπαίου. Πάντα θεωρητικά ήταν το φαβορί αλλά δεν το επιβεβαίωνε στο γήπεδο.  

Μέχρι και ο Ντιέγκο δεν κατάφερε ως παίκτης ή προπονητής να σηκώσει ξανά την κούπα. Το κακό είναι πως από την εποχή του και μετά, τα ματς της Αργεντινής σου ...βγάζουν τη ψυχή. Ξέρεις από την αρχή ότι θα ζήσεις ξανά το δράμα. Έχεις την ελπίδα ότι δεν θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Η καρδιά πάλλεται, περιμένει. Το μυαλό ξέρει. Το ένστικτο φωνάζει ότι έρχεται η καταστροφή. 

Η φετινή Αργεντινή δεν αποτελεί εξαίρεση. Η ήττα στην πρεμιέρα από την Σαουδική Αραβία (2-1) έκανε με το ...καλημέρα χάλια τον οργανισμό. Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε δευτερόλεπτο με αυτή την ομάδα. Όποιος έχει προβλήματα υγείας και υποστηρίζει την Αργεντινή είναι καλύτερο, πιο ασφαλές, να παρακολουθεί τα ματς, έχοντας πάρει ηρεμιστικό χάπι. Για να μην πάθει τίποτα την ώρα του αγώνα.  

Ζήσαμε πάλι το θρίλερ στο παιχνίδι με την Αυστραλία. Η Αργεντινή έβαλε δύο γκολ και νόμιζε ότι τελείωσε το ματς. Άρχισαν τις πάσες και τα τσαλιμάκια οι παίκτες του Σκαλόνι. Μείωσαν από τύχη οι Αυστραλοί και μπήκαν ξανά στο κόλπο της πρόκρισης. Στο τέλος έπιασε πανικός τους Αργεντινούς. Δεν ξέρω αν πάνω στον δικό σας προσέξατε το σοβαρό λάθος του Μέσι έξω από την περιοχή της ομάδας του. Από ήρωας θα είχε μετατραπεί σε μοιραίο αν στη συνέχεια οι αντίπαλοι ισοφάριζαν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Μας κόπηκε η ανάσα πριν την σωτήρια επέμβαση του Εμιλιάνο Μαρτίνες. Το χάπι που σας έλεγα. 

Με τους Αργεντινούς δεν μπορείς να χαρείς την πρόκριση. Χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστον πέντε με δέκα λεπτά για να ηρεμήσεις. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν μετά την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου αγώνα είναι απλά. 

Αν η ομάδα δεν διαθέτει κορυφαίο τερματοφύλακα δεν πάει πουθενά. Αν δεν σοβαρευτεί η Αργεντινή θα έχει σοβαρό πρόβλημα. Αν δεν βάζει τα γκολ που έχασε ο Λαουτάρο Μαρτίνες, που μου θύμισε τον Ιγκουαΐν. Αν δεν μπορεί να διαχειριστεί τις πιο δύσκολες αναμετρήσεις που ακολουθούν. Η Ολλανδία δεν είναι Αυστραλία. Έκανε αυτό που είχα γράψει για να μην έχει πρόβλημα με τους Αμερικανούς. Καθάρισε το ματς από το πρώτο ημίχρονο. Ακόμα και όταν δέχθηκε το γκολ βγήκε μπροστά αλλά σε αντίθεση με την Αργεντινή πέτυχε το τρίτο.  

Ο Μέσι και η παρέα του πρέπει να ανάψουν λαμπάδα στους Αυστραλούς, που τους έβγαλαν τη ...ψυχή στο τέλος. Χρειαζόταν αυτό για να συνέλθουν οι Αργεντινοί πριν από το ματς με την Ολλανδία. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, ξέρουμε από τώρα ότι την Παρασκευή το βράδυ, θα ζήσουμε εφιαλτικές στιγμές. Θα ξυπνήσουν πάλι όλα τα φαντάσματα. Ελπίζω όχι αυτό του 1998 με τον Μπέργκαμπ...