Η λέξη που αυτή η ΑΕΚ, δεν λέει ποτέ

Αυτή η ΑΕΚ του Αλμέιδα, δεν συμβιβάζεται ποτέ και υπό οποιαδήποτε συνθήκη, μέχρι να πάρει αυτό που θέλει και έτσι κατέκτησε πέρυσι το νταμπλ, έτσι συνεχίζει και τώρα στην Ευρώπη. Γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Όλες οι ομάδες στον κόσμο, όταν χρειάζονται ένα γκολ για να σώσουν την παρτίδα μέσα στο ματς, το ψάχνουν μ’ όλες τους τις δυνάμεις. Κάποιες το βρίσκουν και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες φορές είναι θέμα ικανότητες. Κάποιες άλλες θέμα τύχης. Πολλές φορές και τα δυο μαζί. Όλα αυτά είναι συνηθισμένα.

Σχεδόν όλες οι ομάδες όμως, αν στο ξεκίνημα των καθυστερήσεων βρουν επιτέλους το γκολ που ψάχνουν, έστω και αν αυτό τους στέλνει στην παράταση, στις περισσότερες των περιπτώσεων το παίρνουν σαν θείο δώρο και αρκούνται σ’ αυτό. Συμβιβάζονται μ’ αυτό που κατάφεραν και μ’ αυτό που γλίτωσαν. Ειδικά εάν απομένουν μόλις τέσσερα λεπτά ακόμα, για να τελειώσουν και οι καθυστερήσεις.

Για την ΑΕΚ όμως, η λέξη «συμβιβασμός» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο. Είναι η λέξη που απέδειξε στην περυσινή σεζόν πως δεν λέει ποτέ. Και κάπως έτσι έφτασε μέχρι την κατάκτηση του νταμπλ. Το απέδειξε και σ’ ένα ευρωπαϊκό βράδυ που όλα της πήγαιναν στραβά και ανάποδα. Και κάπως έτσι συνεχίζει την πορεία της προς τα αστέρια του Champions League.

Κανείς στην ΑΕΚ δεν σκέφτηκε να συμβιβαστεί με το γεγονός πως έστω και στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων, το γκολ του Αραούχο γλίτωσε από το τσάκισμα στον γκρεμό του αποκλεισμού. Σύνθημα αντεπίθεσης ήταν η γκολάρα του αρχηγού, για όλους. Για τους έντεκα που ήταν στο γήπεδο και έκαναν ακόμα δυο κλασικές ευκαιρίες, μέχρι να κερδίσουν το πέναλτι και να σκοράρουν το 2-2. Για όσους ήταν στον πάγκο που όλοι όρθιοι, σχεδόν μέσα από τις γραμμές, έδιναν τα πάντα για να βοηθήσουν.

Για όσους ήταν στην εξέδρα, που έβαλαν μονομιάς μετά το 2-1, απίστευτη βενζίνη στο ρεζερβουάρ των παικτών, για να φτάσουν στο 2-2. Για όσους ήταν απόντες αλλά πάντα παρόντες στις καρδιές και την ψυχή και το μυαλό. Όπως ο Μιχάλης, ή όπως ο πατέρας του Αλμέιδα. Ακόμα και αυτοί, όπως ο Αργεντινός τεχνικός το είπε μετά το ματς, κάπως… βοήθησαν.

Η ΑΕΚ δεν ήταν απλώς ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια να αποφύγει τον αποκλεισμό, ακόμα και όταν είχε φτάσει ένα βήμα από το «αντίο» από τα προκριματικά του Champions League. Η ΑΕΚ δεν συμβιβάστηκε καν με την ιδέα πως θα πάει να παίξει την πρόκριση στην παράταση. Ήθελε να τελειώσει την δουλειά. Έβλεπε πως μπορούσε να τελειώσει την δουλειά. Και την τελείωσε με τρόπο ασορτί σ’ αυτή την βραδιά. Θρίλερ.

Για να ξέρουμε και τι λέμε, ήταν ένα ματς που όλα έδειχναν να πηγαίνουν στραβά και ανάποδα. Η ΑΕΚ δεν σκόραρε στην τρομερή ευκαιρία που έκανε με τον Πινέδα στο ξεκίνημα του ματς, διότι απέκρουσε ο Λιβάκοβιτς. Και από εκείνο το σημείο και μετά ο Κροάτης τερματοφύλακας δεν σταμάτησε να πιάνει τα άπιαστα. Η ΑΕΚ είχε νευρικότητα που την οδηγούσε σε πολύ εύκολα λάθη. Η ΑΕΚ δεν είχε σε καλή μέρα, ούτε τον Γκαρσία, ούτε τα χαφ της, ούτε κυρίως τον κινητήριο μοχλό της τον Πινέδα. Η ΑΕΚ είχε δυο γκολ στην πλάτη της, μετά από τρεις ευκαιρίες της Ντιναμό.

Και όλα αυτά σ’ ένα βράδυ, που και ο Αλμέιδα και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ ένιωθαν μια ιερή ανατριχίλα από την φωτογραφία του Μιχάλη στο πέταλο, αλλά και την παρουσία της οικογένειας του στην εξέδρα. Όπως και μια ιερή υποχρέωση να τελειώσουν την δουλειά απέναντι στη Ντιναμό. Καθόλου μικρό βάρος στα ποδάρια όλων όσων μπήκαν στο γήπεδο για να παίξουν. Που φυσικά έγινε τόνοι ολάκεροι, όταν οι Κροάτες προηγήθηκαν με 2-0 και ετοιμαζόντουσαν να αρπάξουν αυτή την πρόκριση.

Όμως ακόμα και σ’ ένα τέτοιο βράδυ. Με τέτοιες στραβές μέσα στις τέσσερις γραμμές και με τέτοιο ψυχολογικό βάρος, η λέξη «συμβιβασμός» δεν ανέβηκε στα χείλη ούτε του Αλμέιδα, ούτε κανενός από την αγέλη του. Μόνο άλλες λέξεις όπως «αυτοπεποίθηση» και φράσεις όπως «προσήλωση στον στόχο, ότι και αν συμβαίνει γύρω». Μην ξεχνάτε πως η ΑΕΚ από το γκολ του Αραούχο και μετά, με τέσσερα λεπτά ακόμα να απομένουν για την λήξη των καθυστερήσεων, έκανε δυο κλασικές ευκαιρίες για γκολ. Που τις έβγαλε ο Λιβάκοβιτς.

Δεν έκανε ούτε γιούρια, ούτε γιόμες. Έβαλε την μπάλα κάτω και ότι έκανε, ήταν με καθαρό μυαλό. Από τον Γαλανόπουλου που ήταν συγκλονιστικός στα χαφ, μέχρι τον Μάνταλο και τον Γκατσίνοβιτς που ήταν οι πιο ψύχραιμοι απ’ όλους. Η ΑΕΚ έβαζε την μπάλα στην περιοχή στις καθυστερήσεις, σαν να ήταν στο τέταρτο του ματς. Και ο κόσμος έδειχνε να σπρώχνει και να πιστεύει τόσο πολύ σ’ ένα ακόμα γκολ που θα έδινε πρόκριση, σαν να υπάρχει ένα ολόκληρο παιχνίδι μπροστά για να συμβεί.

Η ΑΕΚ προφανώς είχε και την τύχη με το μέρος της στην τελευταία φάση του ματς. Αλλά συγγνώμη κιόλας, σ’ όλο το υπόλοιπο παιχνίδι, αυτή η τύχη ήταν με το μέρος των Κροατών, καθώς ο Λιβάκοβιτς έβγαλε φάσεις από το τέρμα του με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Και στο τέλος της μέρας, στην πραγματικότητα αυτή που πήρε την πρόκριση, ήταν και ποδοσφαιρικά η καλύτερη ομάδα σ’ αυτά τα δυο ματς.

Πλέον η ΑΕΚ συνεχίζει. Χωρίς το βάρος της υποχρέωσης για πρόκριση απέναντι στη Ντιναμό, έχοντας πετάξει έξω μια πολύ καλή ομάδα, με το πιο υψηλό ranking στην ΟΥΕΦΑ στα Βαλκάνια και με τρόπο που ανέβασε στον… ουρανό την αυτοπεποίθηση της. Εξακολουθεί να έχει δύσκολη δουλειά για να φτάσει στους ομίλους. Όμως η Άντβερπ σίγουρα έχει τρομάξει, βλέποντας να έρχεται κατά πάνω της, μια ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ και φέρνει τον κόσμο ανάποδα για να πάρει αυτό που θέλει.