Η αδικία, ο Ουναΐ και η επόμενη ημέρα του Παναθηναϊκού

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για το πραγματικό, αγωνιστικό, πρόσωπο των Πράσινων, που φάνηκε μόλις αποσυμφορήθηκε από την πίεση του Πρωταθλητισμού και την... αδικία του Παναθηναϊκού προς τον εαυτό του. Αλλά και για τον παικταρά Αζεντίν Ουναΐ, για τον οποίο πρέπει να γίνει η προσπάθεια παραμονής.

Το να γράφει ή να λέει ένας δημοσιογράφος ότι ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό του, χάνοντας τους δύο εγχώριους τίτλους, μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως από τους καχύποπτους. «Χρυσώνετε το χάπι», «πανηγυρίζετε δεύτερες θέσεις», «δίνετε άλλοθι στον Αλαφούζο». Τα ακούμε καθημερινά... Όπως και να έχει, τούτο αποκτά, ως διαπίστωση, αξία όταν το λέει βασικός ποδοσφαιριστής της ομάδας. Ο Γιώργος Βαγιαννίδης, μετά το τέλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, σχολίασε ακριβώς αυτό: «Αδικήσαμε τους εαυτούς μας». Τελεία και παύλα...

Αγωνιστικά έγιναν λάθη από τους προπονητές της σεζόν και τους ποδοσφαιριστές. Ατομικά, που κόστισαν. Παιχνίδια που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάρει, με την ύπαρξή του και μόνο στο γήπεδο, είτε αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών (Λαμία), είτε δεν του το επέτρεψαν εξωγενείς παράγοντες (Σέρρες). Μαζεύοντας χαμένους βαθμούς εδώ και εκεί, αιτιολογείται η απόσταση από τον Ολυμπιακό που πήρε τον τίτλο. Μόνο έτσι, όμως. Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να είναι ισότιμος διεκδικητής του Πρωταθλήματος.

Όσο και αν ο Ρουί Βιτόρια απάντησε διπλωματικά στην ερώτηση του Sportal.gr, στη συνέντευξη Τύπου, περί πίεσης που η ίδια η ομάδα προσθέτει στον εαυτό της πριν από κάθε παιχνίδι, αναζητώντας προφανώς το βέλτιστο αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι το έργο το έχουμε δει ξανά. Ο Παναθηναϊκός λίγο πριν φτάσει στην πηγή για να πιει νερό... λυγίζει. Μόλις φεύγει το άγχος και η πίεση για τον τίτλο παρουσιάζει το καλύτερό του αγωνιστικό πρόσωπο. Πρόκειται για καραμπινάτο ζήτημα ψυχολογίας, το οποίο αγγίζει τον οργανισμό και όχι τον Πορτογάλο προσωπικά ή τους ποδοσφαιριστές μόνο.

Με συνέπεια να βγαίνει ο Βαγιαννίδης μέσα Απριλίου, με τον Παναθηναϊκό να έχει ως στόχο τη δεύτερη θέση του Champions League, και να ισχυρίζεται, ορθώς, ότι η ομάδα έχει αδικήσει τον εαυτό της. Προφανώς και το έχει κάνει, προφανώς το ρόστερ είναι ποιοτικό (με τα λάθη που, δεδομένα, έγιναν στον σχεδιασμό), προφανώς το Τριφύλλι δεν είναι για να βρίσκεται στο μείον δέκα από τους «ερυθρόλευκους». Αν την αποτελεσματικότητα των οκτώ γκολ την είχε στην κανονική περίοδο, τώρα η κουβέντα θα γινόταν αλλιώς. Αν τα... γούστα που έβγαλε με τον ΠΑΟΚ, τα έβγαζε στην κανονική περίοδο δεν θα έδινε κανένα δικαίωμα να αμφισβητείται η δυναμική του.

Από τους Πράσινους λείπει η ανθεκτικότητα στον πρωταθλητισμό, κατάλοιπο των δεκαπέντε ετών δίχως τίτλο στη μεγάλη διοργάνωση της χώρας. Όσοι προπονητές πέρασαν δεν κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό. Ούτε ο Βιτόρια. Επειδή όλα αρχίζουν από την κεφαλή, τη διοίκηση δηλαδή, συγκεκριμένα μέτρα πρέπει να ληφθούν. Να αποφασιστεί αν ο προπονητής που είναι τώρα στην ομάδα μπορεί να την οδηγήσει στον προορισμό και να γίνουν όλες οι απαραίτητες κινήσεις ώστε να στηριχτεί και να έχει αρωγούς στη διαδρομή. Όχι άλλες μετριότητες, όχι άλλες Σέρρες, πυγμή, αποφασιστικότητα και διάθεση για μάχη...

Έτσι κέρδισε τον ΠΑΟΚ

Αν στο 3-1 με την ΑΕΚ επιχειρήθηκε να μετριαστεί η αποτελεσματικότητα του Tριφυλλιού, με πρόσχημα τη μέτρια εμφάνιση, στο 3-1 επί του ΠΑΟΚ τέτοια φθηνή δικαιολογία, ώστε να μειωθεί ο Παναθηναϊκός, δεν υπάρχει. Η ομάδα του Ρουί Βιτόρια υποδέχτηκε την πιο φορμαρισμένη ομάδα των playoffs. Αντίπαλο που νίκησε στη Νέα Φιλαδέλφεια, την ΑΕΚ, με ανατροπή από 2-0 (2-3) και είχε τον Ολυμπιακό 2-0 στο 10’ (2-1 τελικό).

Έβαλε τρία γκολ δια περιπάτου και αν δεν κατέβαζε... μηχανές (πολύ κακώς που το έκανε), θα μπορούσε άλλα τόσα βάσει εικόνας αγώνα. Μάλιστα, ο Παναθηναϊκός πήρε τους τρεις βαθμούς με έναν διαφορετικό τρόπο για τα δεδομένα της φετινής σεζόν. Με πιεστικό και άμεσο ποδόσφαιρο, στηριγμένο στο ισχυρό πρεσάρισμα ψηλά, στη γρήγορη επιθετική μετάβαση, με ιδέες και τακτική προσαρμοσμένη στα skills των παικτών του και στην ορθή λήψη αποφάσεων στα τελειώματα φάσεων.

Κέρδισε τον ΠΑΟΚ, με έναν τρόπο παιχνιδιού πιο... δικό του. Έδειξε διαβασμένος, γνωρίζοντας τα ατού του αντιπάλου στον οποίο, αυτή τη φορά, δεν επέτρεψε ούτε σε ένα λεπτό να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει κάτι από τον αγώνα στο ΟΑΚΑ. Αναγκάζοντας, τέλος, τον Λουτσέσκου να αποχωρήσει, φανερά εκνευρισμένος, από την αίθουσα Τύπου, αφού είχε πει, πρώτα, ότι Οζντόεφ και Μεϊτέ ήταν από τους καλύτερους της ομάδας του. Για τον Οζντόεφ ισχύει. Για τον Μεϊτέ (πάλι καλά που δεν ήρθε τον Ιανουάριο), ας κρίνουν όσοι είδαν το ματς.

Απαραίτητη η προσπάθεια να μείνει ο Ουναΐ

Στην τσέπη κανενός δεν πρόκειται να μπούμε. Αν αξίζει 11,5 εκατομμύρια ο Ουναΐ, θα το κρίνει αυτός που πληρώνει. Το Sportal.gr κατέγραψε έγκαιρα, πριν το γράψουν οι Γάλλοι, το ενδιαφέρον από τη Σαουδική Αραβία και τις προεκτάσεις του. Που είναι σοβαρότατες. Όσες/όσοι έχουν διαβάσει το ρεπορτάζ, κάλλιστα, μπορούν να τις αντιληφθούν. Πέραν τούτου, ο Μαροκινός έχει ακούσει πολλά από τους ορθολογιστές του ποδοσφαίρου.

Ο Αζεντίν Ουναΐ δεν μπαίνει σε πλαίσιο. Αν ήταν σταθερός και ισορροπημένος στα πάντα του, θα έπαιζε στην Ισπανία για παράδειγμα. Για την Ελλάδα είναι σούπερ σταρ, game changer και ό,τι άλλο τσιτάτο σάς έρχεται στο μυαλό. Η ικανότητά του δεν συγκρίνεται, η επιρροή στο σύνολο, στην καλή του ημέρα, επίσης. Αν θες να κάνεις τη διαφορά και να επιστρέψεις στην κορυφή, όπου ανήκεις, δεν αρκεί ένας Ουναΐ. Θες και άλλους. Πρώτα, όμως, επιβάλλεται να προσπαθήσεις να κρατήσεις αυτόν τον παικταρά. Οτιδήποτε άλλο, θα είναι τεράστιο πισωγύρισμα...