Η ΑΕΚ ακόμα ορίζει την τύχη της, αλλά το κρίσιμο είναι εάν την πιστεύει

Πέντε βαθμούς έχασε η ΑΕΚ μέσα σε τρεις μέρες σε ντέρμπι που προηγήθηκε, παραμένει στο κόλπο του τίτλου, αλλά αν δεν ξαναβρεί την πίστη στα πόδια της, δεν θα μπορέσει να τον διεκδικήσει - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Για την ΑΕΚ υπήρχε μια πολύ καθαρή συνθήκη για αυτά τα τρία συνεχόμενα ντέρμπι με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Με συγκομιδή από επτά βαθμούς και πάνω, ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Με λιγότερους από επτά βαθμούς, θα έμπλεκε. Μάζεψε τελικά τέσσερις. Αυτό σημαίνει δηλαδή, πως έμπλεξε. Και όπου «έμπλεξε», βάλτε πως από εκεί που θα μπορούσε να είναι αφεντικό, τώρα πρέπει να κάνει υπερβάσεις για το πρωτάθλημα. Κυρίως διότι δεν της φτάνει πλέον να πάρει όλα τα ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Δεν είναι όμως αυτό το μεγαλύτερο ζήτημα που έχει προκύψει στην ΑΕΚ, μετά απ’ αυτή την τριάδα των ντέρμπι. Άλλωστε και πέρυσι, ο βασικός λόγος που κατέκτησε το πρωτάθλημα, ήταν πως κέρδισε μέσα στο Φάληρο και μέσα στην Τούμπα. Επίσης καθαρά μαθηματικά, αν η ΑΕΚ πάρει όλα τα ματς μέχρι τέλους, εκείνη θα είναι πρώτη. Επομένως ακόμα κρατά την τύχη στα χέρια της. Το μείζον για την ΑΕΚ, είναι το εάν η ίδια πιστεύει στην τύχη της. Διότι και στην Λεωφόρο και με τον ΠΑΟΚ στην Φιλαδέλφεια, το ακριβώς αντίθετο έδειξε.

Η ΑΕΚ προηγήθηκε με 1-0 με τον Παναθηναϊκό. Έχασε με 2-1. Προηγήθηκε με τον ΠΑΟΚ 2-0. Έμεινε στο 2-2. Οι χαμένοι βαθμοί που μαζεύτηκαν, σε παιχνίδια που η ΑΕΚ έχει προηγηθεί είτε με ένα ή ακόμα και δυο γκολ, έφτασαν τους 19. Μεγάλο νούμερο, που όσο αυτό μεγάλωνε για να φτάσει εδώ που έφτασε, αφαιρούσε κομμάτια από την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ. Και διαμόρφωνε την μεγάλη διαφορά σε σχέση με πέρυσι.

Η κομβική διαφορά με πέρυσι...

Ναι, ο Αραούχο που πλέον δεν εμφανίζεται πουθενά και πέρυσι ήταν πολύτιμος, είναι μια τεράστια διαφορά. Ναι, ο Τσούμπερ που επίσης είναι εξαφανισμένος και πέρυσι ήταν ο πρώτος σκόρερ των Play Offs, είναι μια επίσης μεγάλη διαφορά. Το ίδιο και οι εντάσεις που δεν είναι ίδιες. Όμως η μεγαλύτερη και πιο κομβική διαφορά της φετινής ΑΕΚ με την περυσινή, είναι η αυτοπεποίθηση.

Πέρυσι η ΑΕΚ έμπαινε στο γήπεδο και πίστευε πως ό,τι και αν συμβεί, το παιχνίδι θα το πάρει. Ακόμα και σε ντέρμπι. Φέτος μπαίνει στο γήπεδο και βγάζει μια ανησυχία πως κάτι θα συμβεί στο τέλος και το ματς δεν θα καταφέρει να το πάρει. Έγινε την Τετάρτη στην Λεωφόρο, έγινε τώρα με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχει γίνει ακόμα πολλές φορές μέσα στη σεζόν. Ακόμα και την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου με τον Άρη στο Χαριλάου.

Το πρώτο λοιπόν και βασικότερο για την ΑΕΚ, είναι να απαντήσει στο ερώτημα, αν μπορεί να ξαναπιστέψει στον εαυτό της. Αν μπορεί να ξαναβρεί το μέταλλο της αυτοπεποίθησης που είχε πέρυσι και που την οδήγησε σ’ όσες νίκες χρειαζόταν, για να πάρει το πρωτάθλημα. Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Δεν είναι καν εύκολο να γίνει. Είναι πολλοί οι 19 χαμένοι βαθμοί σε παιχνίδια που η ΑΕΚ προηγήθηκε στο σκορ, για να μπορέσει τόσο εύκολα να γυρίσει τον διακόπτη της αυτοπεποίθησης. Αλλά είναι υποχρεωμένη να βρει τον τρόπο να το κάνει. Έχει τον προπονητή που ξέρει τον τρόπο. Έχει και ποιότητα σε παίκτες και προσωπικότητες.

Οι συζητήσεις που χάνουν το νόημα...

Αν δεν βρει ξανά αυτοπεποίθηση πάντως, οποιαδήποτε κουβέντα για το αγωνιστικό κομμάτι, δεν θα έχει και μεγάλο νόημα. Διότι, για παράδειγμα, αυτό το ματς με τον ΠΑΟΚ, ο Αλμέιδα το δούλεψε πολύ στο τακτικό κομμάτι. Είδε να του βγαίνει η επιλογή του Γκατσίνοβιτς σε ρόλο ελεύθερο πίσω από τον φορ. Διότι και ο Σέρβος του έδωσε πράγματα, με αποκορύφωμα το γκολ και ο Πινέδα έδειξε πιο απελευθερωμένος και του έδωσε πράγματα με αποκορύφωμα την ασίστ. Είδε επίσης να του βγαίνει το παιχνίδι με τον Ελίασον και τον Άμραμπατ στα δυο άκρα.

Κάποιος μπορεί να πει, πως αν στον τρόπο που λειτούργησε αυτό το πλάνο που επέλεξε ο Αλμέιδα, δεν προέκυπτε το πρόβλημα με τον τραυματισμό του Γκαρσία ο οποίος για ένα ημίχρονο έπαιξε… περπατώντας, ίσως το πράγμα να είχε πάει διαφορετικά. Όμως και αυτή η συζήτηση, μικρό νόημα έχει, όταν το ματς έχει πάει στο 2-0 υπέρ της ΑΕΚ και τελικά κλείνει στο 2-2. Όπως και μικρό νόημα έχει οποιαδήποτε συζήτηση για το εάν έκανε ο Αλμέιδα το φρεσκάρισμα με τις αλλαγές νωρίς ή αργά, όταν δέχεται η άμυνα αυτά τα δυο γκολ. Όταν σε δυο φάσεις, όλοι οι εμπλεκόμενοι της ανασταλτικής λειτουργίας, αφήνουν την μπάλα για πολύ ώρα ζωντανή πρώτα στα όρια της περιοχής και μετά ακόμα και στην μικρή περιοχή. Μέχρι να βρεθεί κάποιος να την σπρώξει στα δίχτυα. Στην Λεωφόρο την Τετάρτη ήταν τα ατομικά λάθη. Τώρα ήταν η ομαδική (αλλά και ατομική) αδράνεια.

Η ουσία είναι πως στην ΑΕΚ πλέον δεν αρκεί να κερδίσει εννέα βαθμούς στην τρία ματς που ακολουθούν με Άρη σε Φιλαδέλφεια και Βικελίδης και Παναθηναϊκό πάλι στη Φιλαδέλφεια. Θα πρέπει να κερδίσει είτε στην Τούμπα, είτε στο Φάληρο. Το έκανε και πέρυσι. Μόνο που πέρυσι, το πίστευε πως θα μπορούσε να το κάνει. Πήρε το κύπελλο, με δέκα παίκτες σ' ολόκληρο τον τελικό. Φέτος τέτοια πίστη, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να υπάρχει. Αν την ξαναβρεί, ξαναμπαίνει στο κόλπο. Αλλά πλέον έχει πάει στο «αν».

Σκεφτείτε πως τώρα η ΑΕΚ αυτό που καλείται να κάνει, είναι μια ανατροπή. Πέρυσι στα Play Offs, έκανε μια ακόμα μεγαλύτερη, καθώς για πρώτη φορά ανέβηκε στην κορυφή, μια αγωνιστική πριν από το φινάλε. Ωστόσο προς το παρόν, τις ανατροπές τις δέχεται και δεν τις κάνει. Αυτή είναι αλήθεια. Είναι πλέον στην δουλειά που θα κάνουν ο Αλμέιδα και οι παίκτες του, όχι στο τακτικό, αλλά στο ψυχολογικό και το πνευματικό κομμάτι, να βρεθεί ξανά η πίστη. Από εκεί και θα πρέπει να αρχίσει.

Και κάτι τελευταίο. Πέντε λεπτά ψείριζε το VAR τις κόντρες στα όρια της περιοχής στο πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ, αλλά το πεντακάθαρο φάουλ πάνω στον Γκατσίνοβιτς από το οποίο έγινε το ξεκίνημα της φάσης, ούτε που το κοίταξαν. Ούτε καν το τσέκαραν. Επειδή κάτι πήρε το αφτί μου για ψεύτικο σκορ.