Η ΑΕΚ απέτυχε, αλλά πλέον τον ξέρει τον δρόμο για να ξαναπετύχει

Σκληρό να χάνεις ένα πρωτάθλημα με δυο χαμένους "τελικούς" και 17 πεταμένους βαθμούς σε ματς που προηγήθηκες, αλλά η ΑΕΚ έχει και την μαγιά και τον προπονητή αλλά και την γνώση για να βρει τον τρόπο να πάρει ξανά το πρωτάθλημα - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Προφανώς και δεν υπήρχε κανείς μέσα στην ΑΕΚ που να είχε χάσει την πίστη του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, πηγαίνοντας σ’ αυτό το τελευταίο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ίσως όμως αυτό να είχε γίνει μετά το παιχνίδι της Τούμπας ακόμα και αν δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Θέλω να πω ότι σ’ εκείνο το ματς που η ΑΕΚ έχασε επί της ουσίας τον τίτλο από την αγκαλιά της μέσα σε 15 λεπτά, πιθανότατα όλοι μέσα στην ομάδα «άδειασαν». Και αυτό φάνηκε πολύ έντονα στην εικόνα της στο ματς στο ματς στο Φάληρο. Αυτά τα καταραμένα 15 λεπτά, που η ΑΕΚ είχε πολυτέλεια ακόμα και να δεχθεί ένα γκολ για να πάρει αγκαλιά το πρωτάθλημα, αλλά έφαγε μόνο της δυο.

Επιστρέφω στην τελευταία αγωνιστική. Στην ΑΕΚ το πίστευαν, αλλά τις περισσότερες φορές μόνο με την πίστη δεν μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει αφήσει η ΑΕΚ την τύχη στα χέρια άλλων και στο τέλος να είναι αυτή που χαμογελάει. Ποτέ, με εξαίρεση ίσως το φινάλε της σεζόν 1978-79. Ποτέ άλλοτε. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι, για να ξέρει πως μόνο στα δικά της ποδάρια πρέπει να υπολογίζει. Και να τελειώνει την δουλειά, όταν έχει την ευκαιρία. Ειδικά φέτος, η ευκαιρία δεν ήταν καν μόνο μία.

Η ΑΕΚ έχασε ένα πρωτάθλημα, πετώντας συνολικά 17 βαθμούς σε ματς στα οποία έβαλε πρώτη γκολ. Απ’ αυτούς μόνο οι μισοί ήταν σε παιχνίδια με τα χαρακτηριστικά ντέρμπι. Η ΑΕΚ έχασε ένα πρωτάθλημα, παρότι είχε δυο διαδοχικούς «τελικούς» για να το κερδίσει. Στον έναν της αρκούσε και ισοπαλία. Σ’ αυτόν που προηγήθηκε με 2-1 στο 75’. Τους έχασε όμως και τους δυο. Ως εκ τούτων ήταν το πιο πιθανό να κλείσει την σεζόν χωρίς να πετύχει τον τελευταίο της στόχο, παρά να τον πετύχει.

Προφανώς και είναι αποτυχία...

Η αλήθεια είναι πως μια σεζόν που η νταμπλούχος ΑΕΚ δεν πήρε ξανά το πρωτάθλημα, δεν θα κυνηγήσει ούτε το κύπελλο και έφυγε και σχετικά νωρίς από την Ευρώπη, δεν είναι πετυχημένη. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται τις λέξεις. Ούτε ο Αλμέιδα φοβήθηκε ποτέ να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Νομίζω πως όλα όσα έγιναν φέτος, δείχνουν πολύ καθαρά τι έφταιξε και η ΑΕΚ δεν πέτυχε. Όμως υπάρχει κάτι που έχει την σημασία του.

Ο τρόπος που ο κόσμος της ΑΕΚ συμπεριφέρθηκε στην κατάμεστη Νέα Φιλαδέλφεια, σε μια πολύ σκληρή στιγμή όπως η απώλεια του τίτλου, δείχνουν πως ο σύλλογος ξέρει τον δρόμο προκειμένου να μπορέσει να ξαναπετύχει. Στην πίκρα για την αποτυχία, υπήρξε χειροκρότημα στους παίκτες, αλλά και ξεκάθαρη στήριξη στον προπονητή. Επομένως η ΑΕΚ μετά απ’ αυτό το χαμένο πρωτάθλημα, πηγαίνει στην επόμενη μέρα με εμπιστοσύνη στον Αλμέιδα, αλλά και την αγωνιστική ραχοκοκαλιά της. Αυτή είναι μια σημαντική εγγύηση για την επόμενη μέρα. Και κάτι που για καμία ομάδα, αλλά πολύ περισσότερο για την ΑΕΚ, δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο.

Βεβαίως η ΑΕΚ έχει πλέον να κάνει πολλά. Αρκετά να διορθώσει, αρκετά και να προσθέσει. Και πρέπει να τα κάνει και πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Είναι δεδομένο πως θα πάει σ’ έναν απογαλακτισμό από την ομάδα που κατέκτησε το νταμπλ. Αυτό σημαίνει πως σ’ αντίθεση μ’ ότι έγινε το περασμένο καλοκαίρι, αυτή την φορά θα χρειαστεί να προχωρήσει σε αρκετές αλλαγές στο ρόστερ. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσες. Αλλά δεδομένα θα είναι πολύ περισσότερες από τις τρεις περυσινές.

Επίσης οι περισσότερες κινήσεις, θα πρέπει να γίνουν γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά. Η ΑΕΚ σ’ έναν μήνα από τώρα, ξεκινά την καλοκαιρινή της προετοιμασίας, καθώς σε δυο μήνες και κάτι μέρες, μπαίνει στην μάχη των προκριματικών του Conference. Και θα χρειαστεί τρεις προκρίσεις προκειμένου να μπορέσει να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, αλλά εξαιρετικά σημαντικό για όσα έχει να κάνει η ΑΕΚ την προσεχή σεζόν.

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και σε μικρό χρόνο. Υπάρχουν και δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν. Δεν είναι ποτέ εύκολο να διακρίνεις κύκλους που κλείνουν, ειδικά όταν αυτοί έχουν μέσα τους και επιτυχίες και συναίσθημα. Όμως πρέπει να γίνει. Επιβάλλεται να γίνει. Όπως και επιβάλλεται να διαβαστεί σωστά, ακριβώς τι έφταιξε και χάθηκαν αυτοί οι 17 βαθμοί σε ματς που προηγήθηκε και αυτοί οι δυο «τελικοί». Πάνω σ' αυτό το διάβασμα άλλωστε, θα στηριχθούν οι αλλαγές και οι προσθήκες.

Υπάρχει πολλή δουλειά και περίπλοκη δουλειά για την ΑΕΚ. Υπάρχει όμως ένας προπονητής που έχει αποδείξει πως ξέρει που βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας. Και ο κόσμος εξακολουθεί να το ξέρει, πως ο Αλμέιδα το ξέρει. Υπάρχει και ένα ρόστερ που θέλει αλλαγές, που θέλει και ενίσχυση, αλλά εξακολουθεί να έχει ποιότητα. Υπάρχει συνολικά μια ομάδα, που μέσα σε δυο χρόνια κατέκτησε ένα νταμπλ και έχασε και ένα πρωτάθλημα στο νήμα. Δεν είναι λίγο πράγμα και δεν αμελητέα μαγιά. Ναι, η ΑΕΚ απέτυχε φέτος, αλλά πλέον ξέρει τον δρόμο για να μπορέσει να ξαναπετύχει. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και κάτι τελευταίο. Προφανώς και κανείς στην ΑΕΚ δεν είναι υπεράνω κριτικής. Όπως επίσης και κανείς δεν έχει καμία λευκή επιταγή. Και είναι λάθος να γίνει σύγχυση ανάμεσα στην στήριξη και την προσωπολατρία. Ο Αλμέιδα έχει κάνει λάθη, που πρώτος ο ίδιος τα έχει παραδεχθεί. Μεγάλα και μικρότερα λάθη. Όμως όταν υπάρχει ξεκάθαρο το ποιός είναι ο κατάλληλος προπονητής για τον πάγκο, η στήριξη έρχεται όχι στις νίκες και στα εύκολα, αλλά στις αποτυχίες και στα δύσκολα. Τελεία, παύλα, παράγραφος.