Η ΑΕΚ έβγαλε ένα περίεργο καλοκαίρι χωρίς να εκβιαστεί και χωρίς να δελεαστεί

Ο Κώστας Τσίλης κάνει τώρα στο φινάλε του μεταγραφικού καλοκαιριού της Ένωσης, μια σύνοψη και για όσα συνέβησαν αλλά κυρίως για όσα δεν συνέβησαν που ήταν ίσως και πιο σημαντικά και ζόρικα

Τώρα που πιά λίγο καταλάγιασε η τρέλα των τελευταίων ημερών με την μεταγραφή του φορ ΑΕΚ, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ειδικώς αλλά και γενικώς. Στο θέμα του σέντερ φορ, έγραψα ήδη εδώ στο Sportal.gr πως η επιλογή του Πιερό είναι ορθή ποδοσφαιρικά, αλλά ήρθε με καθυστέρηση την οποία η ΑΕΚ πλήρωσε και μάλιστα ακριβά.

Στο θέμα του Φοφανά έχει μάλλον αιρετική και σίγουρα αντιδημοφιλή προσέγγιση. Σε αντίθεση με κάποιους πως χωρίς να τον έχουν δει καν να κλωτσάει την μπάλα, τον είχαν βαφτίσει νέο Ντρογκμπά, απ’ όσα έχω δει απ’ αυτόν στην Μπέρνλι είναι μια πολύ καλή περίπτωση φορ. Γκαρσία στο πιο καθαρόαιμο σεντερφορίσιο. Ομολογώ όμως πως για διαφορετικούς λόγους, δεν μου έβγαζε και πολύ νόημα ούτε να έδινε η ΑΕΚ 9 και 10 εκατομμύρια για να τον αγοράσει, ούτε να τον έπαιρνε δανεικό όταν ήδη είχε πάρει τον Πιερό.

Στην πρώτη εκδοχή, έτσι κι αλλιώς θα ήμουν επιφυλακτικός στο να κάνει η ΑΕΚ μια μεταγραφή σχεδόν ίσης αξίας με το τηλεοπτικό της συμβόλαιο. Και μάλιστα χωρίς να έχει ούτε τα έσοδα από την Ευρώπη. Πολύ περισσότερο όταν η λογική της επένδυσης που θα γινόταν, θα ερχόταν να κουτουλήσει με την επένδυση που ήδη υπάρχει και είναι ο Λιβάι. Όσο για την δεύτερη εκδοχή, δηλαδή δανεισμού ενώ ήδη είχε αποκτηθεί ο Πιερό, πάντα θα είμαι πολύ αντίθετος στην λογική του «όλοι οι καλοί χωράνε». Διότι αυτή την λογική η ΑΕΚ κατά το παρελθόν την έχει πληρώσει ακριβά, καταστρέφοντας εξαιρετικούς παίκτες.

Τον Φοφανά μόνο σε μια περίπτωση θα έβλεπα λογικό η ΑΕΚ να πήγαινε ακόμα και να τον αγοράσει. Να είχε παραχωρήσει τον Γκαρσία. Να είχε δηλαδή κάνει την απόσβεση από μια σημαντική επένδυση και στη συνέχεια να πήγαινε να πάρει το ρίσκο για να κάνει μια δεύτερη ακόμα ακριβότερη. Και κάπως έτσι πάμε και στο θέμα του Λιβάι. Η ΑΕΚ είχε και φέτος το καλοκαίρι, όπως είχε και πέρυσι, την ευκαιρία να τον πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια. Δεν τίθεται επ’ αυτού αμφισβήτηση.

Με τα δεδομένα της συμφωνίας που υπάρχουν για την συνιδιοκτησία του 60-40, σε ποσό πάνω από τα 2,3 που έδωσε για να τον αποκτήσει τα οποία θα πάρει πίσω σε οποιοδήποτε ποσό πώλησης, η ΑΕΚ αν έλεγε «ναι» για πώληση του Γκαρσία φέτος, θα έβαζε περίπου 14 εκατομμύρια στο ταμείο. Περίπου όσα και πέρυσι εάν τον είχε δώσει στην Λανς. Μιλάμε για περίπου τα επταπλάσια χρήματα απ’ όσα έδωσε για να τον αποκτήσει. Όχι και άσχημα. Σίγουρα πολύ δελεαστικά.

Η ΑΕΚ όμως δεν δελεάστηκε. Ειδικά σ’ ένα καλοκαίρι, που η διοίκηση Ηλιόπουλου δεν είχε δώσει για κανέναν το σήμα πως «δεν πωλείται». Και με δεδομένο πως ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ είναι ένας πολύ πιο μοντέρνος και ευέλικτος επιχειρηματίας και άνθρωπος της αγοράς, σε σχέση με τον Μελισσανίδη. Παρόλα αυτά, ο Γκαρσία δεν πωλήθηκε. Έστω και αν η ΑΕΚ θα μπορούσε να κάνει κινηθεί μεταγραφικά μόνο με τα χρήματα από μια τέτοια πώληση και να περισσέψουν κιόλας.

Πολλοί θα πουν πως θα έπρεπε να πωληθεί. Πως ήταν ευκαιρία. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Από την άλλη μεριά, όταν προτάσεις του ίδιου ύψους φτάνουν για έναν παίκτη και μετά από την χρονιά της εκτόξευσής του και μετά απ’ αυτή που ήταν πολύ περίεργη λόγω πολλών τραυματισμών, κάτι σημαίνει. Το δεδομένο είναι πως η ΑΕΚ δέχθηκε δέλεαρ και δεν δελεάστηκε στην περίπτωση του Γκαρσία. Και επειδή κανείς δεν θέλει να χάνει λεφτά, το πιθανότερο είναι πως μέτρησε περισσότερο η προοπτική που μπορεί να δώσει ο Γκαρσία σ’ αυτή την χρονιά. Τόσο αγωνιστικά, όσο και κατόπιν οικονομικά.

Σίγουρα πάντως, για την ΑΕΚ δεν ήταν εύκολη η απόφαση που πήρε για τον Γκαρσία. Όπως και δεν ήταν εύκολη αυτή που πήρε και με τον Πινέδα. Αν δεν υπάρξει καμία τεράστια ανατροπή (στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν λες ποτέ) στις τελευταίες ώρες, το κλείσιμο της μεταγραφικής αγοράς στο Μεξικό μεσάνυχτα Σαββάτου, θα βρει τον παίκτη στην ΑΕΚ και όχι στην Μοντερέι. Κάτι που δεν ήταν ούτε εύκολο να επιτευχθεί, ίσως ούτε καν αναμενόμενο. Για να ξέρουμε και τι λέμε, 99 στις 100 ανάλογες περιπτώσεις, αυτό που γίνεται στο τέλος, είναι η επιθυμία που έχει ο ποδοσφαιριστής. Και μεταξύ μας, όταν προέκυψε αυτό το τόσο μεγάλο δέλεαρ που έβαλε η Μοντερέι στον Πινέδα, σχεδόν όλοι μας πιστεύαμε πως δύσκολα η ΑΕΚ θα μπορούσε να το ντριμπλάρει και να κρατήσει τον παίκτη.

Για να είμαστε απολύτως καθαροί και να μην υπάρχει η παραμικρή παρεξήγηση. Είναι σίγουρο πως ο Πινέδα και από το βασιλικό συμβόλαιο και από το συνολικό πακέτο που του προσέφερε η Μοντερέι δελεάστηκε. Ανθρώπινο είναι. Αλλά από την πρώτη μέρα που επέστρεψε στα Σπάτα από τις καλοκαιρινές του διακοπές, δεν έδειξε το παραμικρό σημαδάκι τάσης φυγής. Ήταν κεφάτος, ήταν συγκεντρωμένος, ήταν χαμογελαστός, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την καθημερινότητα του. Και στις υποχρεώσεις του ήταν αψεγάδιαστος.

Από την άλλη μεριά, είναι πολύ προφανές πως με τον τρόπο που κινήθηκαν οι εκπρόσωποι του ποδοσφαιριστή, επί της ουσίας εκβίασαν την ΑΕΚ. Κάποια στιγμή τόσο ανοιχτά, που η ΑΕΚ υποχρεώθηκε να στείλει ακόμα και εξώδικο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αφενός οι χειρισμοί είναι δύσκολοι, αφετέρου συνήθως καταλήγουν σε διαζύγιο. Όχι σ’ αυτή την περίπτωση. Η ΑΕΚ απέδειξε στην πράξη πως δεν εκβιάζεται. Μάλιστα εκείνο το τετ α τετ του Ηλιόπουλου με τον Πινέδα στα αποδυτήρια των Σπάτων, αυτό το μήνυμα έστελνε.

Στο τέλος της ημέρας (και της μεταγραφικής περιόδου), αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι πως σ’ ένα τόσο περίεργο και περίπλοκο καλοκαίρι, η ΑΕΚ έστειλε στην πράξη το μήνυμα πως ούτε εκβιάζεται, ούτε δελεάζεται. Σημαντικό. Φυσικά και έγιναν και λάθη και παραλείψεις. Λάθος η καθυστέρηση στην υπόθεση του σέντερ φορ. Παράλειψη και μάλιστα μεγάλη που δεν αποκτήθηκε αριστερό μπακ, διότι αυτό θα ήταν προς όφελος στην εξέλιξη και στην εκτίναξη του Πήλιου. Ίσως, επαναλαμβάνω ίσως, αποδειχθεί στην πορεία και παράλειψη που δεν έγινε αναβάθμιση στον παρτενέρ του Βίντα στα στόπερ και στην θέση του κόφτη. Αλλά αυτό έπρεπε να συνδυαστεί με πώληση.