Η ΑΕΚ έχει χάσει πλέον τα δυο πιο σημαντικά που της είχε ξαναδώσει ο Αλμέιδα

Ο Κώστας Τσίλης βάζει στο τραπέζι την σκληρή πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί στην ΑΕΚ, αλλά και το πιο σημαντικό ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει... χθες

Όταν είχε τελειώσει εκείνο το ματς στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα, η ΑΕΚ ήταν δυο βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό και στα ημιτελικά του κυπέλλου. Η πραγματικότητα τότε ήταν, πως ό,τι και αν είχε συμβεί μέσα στη σεζόν, από τον αποκλεισμό από τη Νόα, μέχρι κάποιες ήττες στραπάτσα, ο Αλμέιδα είχε την ομάδα γερά μέσα και στους δυο τίτλους. Φουλ ανταγωνιστική, όπως την περυσινή σεζόν, που έχασε το πρωτάθλημα στο νήμα, όπως και την προπέρσινη, όταν κατέκτησε το νταμπλ.

Εκείνο το ματς στην Τρίπολη έγινε τέλη Φλεβάρη. Αρχές του Απρίλη, η ΑΕΚ έχει μείνει δέκα βαθμούς πίσω από την κορυφή και εκτός πρωταθλήματος, έχει μείνει εκτός κυπέλλου με βαρύ και ασήκωτο σκορ στον πρώτο ημιτελικό. Και κινδυνεύει, μετά από τις δυο μαζεμένες ήττες από ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, να μείνει στην τέταρτη θέση. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί.

Μετά τις δυο κολλητές ήττες σε Φάληρο και Νέα Φιλαδέλφεια από τον Ολυμπιακό, είχα γράψει πως η ΑΕΚ μέσα σε τέσσερις μέρες, δείχνει να έχει γυρίσει πίσω τρία χρόνια. Έτσι έδειχνε ήδη από τότε. Τώρα είναι πολύ σαφές πως τα αποτελέσματα, η εικόνα, η κατάσταση γενικώς, παραπέμπουν ευθέως σ’ εκείνο το φινάλε του πρωταθλήματος του '22.

Η ΑΕΚ τότε έμεινε εντελώς εκτός Ευρώπης, αντίθετα τώρα το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί, είναι να πάρει το κακό ευρωπαϊκό εισιτήριο και να χρειαστεί να δώσει τρεις σειρές προκριματικών για να μπει στο Κόνφερενς. Όμως το πιο σοβαρό τότε για την ΑΕΚ, ήταν η παντελής έλλειψη ανταγωνιστικότητας απέναντι στους υπόλοιπους, αλλά και ο φοβικός, ποδοσφαιρικά θλιμμένος, χαρακτήρας της. Από το γήπεδο, μέχρι και την κερκίδα, κανείς πλέον δεν απολάμβανε το παιχνίδι αλλά όλους τους τρόμαζε αυτό που ερχόταν. Και ερχόταν πάντα.

Αυτή την ΑΕΚ ανέλαβε τότε ο Αλμέιδα και το μεγαλύτερό του επίτευγμα δεν ήταν πως της έδωσε το νταμπλ το ’23. Ήταν πως την έκανε ξανά φουλ ανταγωνιστική και κυρίως ευτυχισμένη και ατρόμητη ποδοσφαιρικά. Η ΑΕΚ με τον Αλμέιδα έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που τρόμαζε μόνο τον αντίπαλο και που ο κόσμος το γούσταρε, το απολάμβανε, ήθελε να το βλέπει. Ολόκληρος ο οργανισμός της ΑΕΚ πήγε από την ποδοσφαιρική θλίψη, στο χαμόγελο.

Και φυσικά ο Αλμέιδα έκανε την ΑΕΚ ξανά ανταγωνιστική. Το ’23 πήρε το νταμπλ. Πέρυσι έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική και πάνω στο νήμα. Ακόμα και φέτος, στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν, ήταν σταθερά στο κατόπι της πρωτιάς. Και ο κόσμος αυτό το απολάμβανε, το γούσταρε. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο δυο μήνες από τότε που η ΑΕΚ σε κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι, μάζευε δέκα χιλιάδες έξω από το γήπεδο. Τόσους δεν είχε ούτε ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ, μέσα στο γήπεδο.

Προφανώς και η φετινή ΑΕΚ δεν είχε την δυναμική της σεζόν του νταμπλ, ούτε καν την περυσινή. Αλλά παρέμενε ανταγωνιστική και εξακολουθούσε να δίνει στον κόσμο χαμόγελο. Μέχρι που ήρθαν οι 40 μέρες που όλο αυτό το διέλυσαν. Κυριολεκτικά όμως. Στα μάτια τα δικά μου το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι καν οι απανωτές ήττες. Ούτε πως πήγαν περίπατο οι βλέψεις και για το πρωτάθλημα και για το κύπελλο. Προπονημένος ο οργανισμός της ΑΕΚ ακόμα και στα πιο σοκαριστικά στραπάτσα. Η μεγαλύτερη ματαίωση είναι η συνειδητοποίηση πως η ΑΕΚ έχει χάσει πλέον τα δυο πιο σημαντικά που της είχε ξαναδώσει ο Αλμέιδα. Δεν είναι πλέον ανταγωνιστική, δεν απολαμβάνει το παιχνίδι της. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί, ούτε πρέπει να μην την δει κατάματα.

Η νέα, σκληρή πραγματικότητα της ΑΕΚ

Δεν είναι πλέον ανταγωνιστική, διότι βρίσκει όλους τους τρόπους για να χάνει τα παιχνίδια και μάλιστα απ’ όλους τους άμεσους ανταγωνιστές της. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα δεν μπορεί καθόλου να ματσάρει τον Ολυμπιακό, έχασε για πρώτη φορά από τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχασε για πρώτη φορά δυο συνεχόμενες φορές από τον Παναθηναϊκό. Και έχει μια εικόνα που δεν σε πείθει καθόλου πως αυτό μπορεί να αλλάξει. Ακόμα και σε ματς που μπορεί να μπει στο γήπεδο και να είναι καλύτερη, βρίσκει τρόπους να αυτοκαταστραφεί και να καταρρεύσει.

Επίσης η ΑΕΚ του Αλμέιδα, που δεν φοβόταν κανέναν, που έμπαινε στο γήπεδο και ευχαριστιόταν το ποδόσφαιρο και έκανε και τον κόσμο της να το απολαμβάνει, τώρα έχει γίνει φοβική, έχει γίνει εύθραυστη, έχει ξανά αυτό το βάρος της ποδοσφαιρικής θλίψης. Όσο για την εξέδρα, τα πάρτι έχει διαδεχθεί η δυσφορία, η αγανάκτηση και ο θυμός Δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε επιμέρους τεχνικές λεπτομέρειες, για την αφέλεια, για την άμυνα ψηλά, για αλλαγές που δεν βγαίνουν κυρίως διότι δεν βγάζουν νόημα. Η μεγάλη εικόνα και το μεγαλύτερο ζήτημα, είναι πως αυτά τα δυο πιο σημαντικά που έδωσε ξανά στην ΑΕΚ ο Αλμέιδα τον Ιούνη του ’22, είναι πολύ εμφανές πως το έχει χάσει τον Απρίλη του ’25.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι απολύτως ξεκάθαρο. Μπορεί άραγε ο Αλμέιδα να ξαναδώσει αυτά που έδωσε και που πλέον χάθηκαν εντελώς; Ανταγωνιστικότητα και χαμόγελο. Και δεν εννοώ για φέτος. Φέτος πλέον η ΑΕΚ δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα περισσότερο για τα τέσσερα ματς που απομένουν, από ένα ενδεχόμενο ξύπνημα ενστίκτου επιβίωσης κάποιων πολύ ποιοτικών ποδοσφαιριστών. Παρότι και αυτό ακόμα είναι δύσκολο, όταν κάποιοι σημαντικοί εξ αυτών των ποιοτικών, ξέρουν πως το ίσως καλοκαίρι δεν θα βρίσκονται στην ΑΕΚ.

Το ερώτημα για το εάν μπορεί ο Αλμέιδα να ξαναδώσει αυτά που χάθηκαν, προφανώς και αφορά την επόμενη σεζόν. Φυσικά και είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα και εξυπακούεται πως την απάντηση θα την δώσει μόνο η ίδια η ΑΕΚ. Θεωρώ μάλιστα πως τουλάχιστον εσωτερικώς, θα πρέπει να το έχει ήδη απαντήσει και να πράττει αναλόγως. Για να πω την αλήθεια, όταν τόσο εμφανώς η ΑΕΚ χάνει τα δυο πιο σημαντικά στοιχεία που της έχει δώσει ένας προπονητής, πιθανότατα σημαίνει πως ένας κύκλος έχει κλείσει.

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο και δεν συνιστά δα και καμία τραγωδία. Άλλωστε ο ίδιος ο Αλμέιδα έβαλε πρώτος στο τραπέζι το «αν δεν προχωράει, τότε δεν είμαι χρήσιμος». Και πλέον η ΑΕΚ καλείται να αποφασίσει, αν όντως έχει φτάσει εκεί το πράγμα. Για να είμαστε ξηγημένοι, μια τέτοια απόφαση, δεν είναι καθόλου απλή, ούτε εύκολη. Θα πρέπει να το ζυγίσει προσεκτικά, αλλά να το αποφασίσει γρήγορα, διότι ο χρόνος δεν περισσεύει. Η ΑΕΚ θα ξεκινήσει προετοιμασία περίπου 1,5 μήνα μετά τα playoffs και έχει ένα βουνό σχεδιασμού να υλοποιήσει.