Η ΑΕΚ, η Μπόντο Γκλιμπτ και οι δυο διαφορετικές επιλογές του Αλμέιδα

Ο Κώστας Τσίλης βάζει στο τραπέζι αυτά που προσέφεραν και αυτά που περιμένει η ΑΕΚ από Λαμέλα και Μαρσιάλ, αυτά που κάνει και πως τα κάνει η Μπόντο Γκλιμπτ, για να καταλήξει στο τι θα (πρέπει να) ακολουθήσει ο Αλμέιδα για την επόμενη σεζόν

Τα τελευταία χρόνια εδώ στην Ελλάδα ακούγαμε αρκετά για όσα έκανε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μια ομάδα που έχει έδρα μια κωμόπολη που ζει από το ψάρεμα και βρίσκεται εντός του Αρκτικού κύκλου. Τις τελευταίες δέκα μέρες όμως, αυτή την Μπόντο που θα φτάσει όπως και πέρυσι μακριά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, την μάθαμε για τα καλά. Είτε ως άμεση εμπλοκή, είτε ως έμμεση.

Ο Ολυμπιακός την έμαθε λίγο περισσότερο καλά, διότι ήταν η ομάδα που τον απέκλεισε. Και από κοντά και η ΑΕΚ σ’ αυτό. Κυρίως διότι εκείνη η νίκη της Μπόντο με 3-0 επί του Ολυμπιακού, ήρθε να «κολλήσει» σε δυο ζόρικές ήττες που έκανε η Ένωση από τους ερυθρόλευκους. Φυσικά και θα ήταν ένας εντελώς λάθος λόγος και θα έφτανε στα όρια του θλιβερού, να ασχοληθεί η ΑΕΚ με την περίπτωση της Μπόντο, αποκλειστικά και μόνο επειδή κέρδισε τον Ολυμπιακό ενώ εκείνη δεν το έκανε.

Αντιθέτως ακούω πολύ προσεκτικά όλους εκείνους μέσα στον οργανισμό της ΑΕΚ, που βάζουν στο τραπέζι το μοντέλο των Νορβηγών και θεωρούν πως εμπεριέχει μια συνταγή επιτυχίας. Ασχέτως τι έκανε με τον Ολυμπιακό, αλλά βάζοντας την σταθερή πορεία επιτυχιών που έχει εδώ και τουλάχιστον μια τριετία. Παίκτες που δεν είναι βαριά ονόματα, που είναι σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, με κύριο χαρακτηριστικό, εκτός από την συνοχή και την ταχυδύναμη.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν είναι μια φτηνή ομάδα η Μπόντο. Έχει ένα μπάτζετ κοντά στα 45 εκατομμύρια. Όμως αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ της, το ξοδεύει κυρίως σε ποδοσφαιριστές που είναι τύπου Γκαρσία ή και Κοϊτά. Σε ηλικίες δηλαδή που έχουν και προοπτική και ποδοσφαιρική φρεσκάδα. Ακόμα και ο Χάουγκε, που είναι παίκτης που έκανε την περασιά του από μεγάλες ομάδες όπως η Μίλαν ή η Άιντραχτ, επέστρεψε μόλις στα 25 του στην πατρίδα του για να ξανακάνει restart και ως εκ τούτου παραμένει στην κατηγορία των διψασμένων.

Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν, πως ένα τέτοιο μοντέλο δεν μπορεί να έχει τυχαία επιτυχίες και σταθερά σημαντική παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ίσως είναι αυτή η συνταγή που πρέπει να ακολουθήσει και η ΑΕΚ και όχι αυτή με παίκτες που είναι μεν μεγάλα ονόματα, έχουν βαρύ βιογραφικό, αλλά πλέον είναι πάνω από τα 30 και ίσως περισσότερο κοντά στα 35. Δεν ξέρω πόσοι απ’ αυτούς που το υποστηρίζουν, ήταν πέρυσι το καλοκαίρι στο αεροδρόμιο στην υποδοχή του Λαμέλα και του Μαρσιάλ.

Έτσι κι αλλιώς όμως, δεν γίνεται να μην ακούσω και την άλλη άποψη, δηλαδή και αυτούς που θα υποστηρίξουν, πως θέλουν να βλέπουν παικταράδες στο ρόστερ της ΑΕΚ. Γουστάρουν να έχουν μεγάλα ονόματα, ξέροντας πως ένας Μαρσιάλ και ένας Λαμέλα, δεν πρόκειται ποτέ να επιλέξουν την ΑΕΚ στα 24 ή στα 25 τους. Επίσης υπάρχει και ένα γεγονός πως δεν αμφισβητείται. Ο Μαρσιάλ είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας μέχρι τώρα. Ενώ ο Λαμέλα έχει δώσει με τα γκολ του τη νίκη στην ΑΕΚ και στο κύπελλο αλλά και στο πρωτάθλημα, σε πολύ κρίσιμα ματς απέναντι στον ΠΑΟΚ.

Δεδομένα η ΑΕΚ τώρα στα Play offs, πρωτίστως πάνω σ’ αυτούς τους δυο ακουμπά, για να τις δώσουν τις λύσεις σε παιχνίδια με τον χαρακτήρα ντέρμπι. Και να το πάρουν πάνω τους το θέμα. Είναι άλλωστε και ο Μαρσιάλ και ο Λαμέλα ποδοσφαιριστές, που μετρούν στην καριέρα τους μπόλικα κρίσιμα γκολ, απέναντι σε σημαντικούς αντιπάλους. Είναι δηλαδή παίκτες για μεγάλα ματς και αυτό περιμένει και η ΑΕΚ απ’ αυτούς. Αν θα τα πάρει αυτά που περιμένει, θα το δείξει το γήπεδο. Και αυτό θα κρίνει, τελικά, αν δικαιώθηκε η απόφαση το περασμένο καλοκαίρι, να πάει η ΑΕΚ σε τέτοιου είδους επιλογές.

Όπως και να έχει, στο τέλος της σεζόν, η πιο κρίσιμη απόφαση για την ΑΕΚ, είναι το μοντέλο με το οποίο θα προχωρήσει. Για να ξέρουμε και τι λέμε, ο Αλμέιδα (που με βάση τα τωρινά δεδομένα όπως ήδη έχετε διαβάσει στο Sportal φαίνεται πως θα συνεχίσει να είναι στο τιμόνι) έχει επιλέξει να δοκιμάσει και τα δυο μοντέλα που συζητάμε. Φέτος πόνταρε στα βαριά βιογραφικά του Λαμέλα, του Περέιρα και κατόπιν και του Μαρσιάλ. Την πρώτη του σεζόν, είχε πάει σε κάτι πιο κοντινό σ’ αυτό που κάνει η Μπόντο.

Τα δυο διαφορετικά, δοκιμασμένα μοντελα...

Θυμίζω πως το καλοκαίρι του 2022, ο Αλμέιδα έφερε τον Πινέδα που ήταν στα 25 του, τον Ελίασον στα 27 του, τον Γκατσίνοβιτς στα 27 του, τον Μουκουντί στα 24, τον Φερνάντες στα 23 του και όλους αυτούς τους έδεσε με τον Γκαρσία που ήταν στα 24 του, τον Σιμάνσκι στα 27 του και τον Ρότα στα 24 του. Και ακόμα και ο Αραούχο που ήταν στα 30, έτρεχε και έπαιζε σαν 22άρης. Ο μοναδικός έμπειρος που έβαλε τότε ο Αλμέιδα στην μηχανή, ήταν ο Βίντα. Έτσι είχε φτιάξει τότε την ομάδα, η οποία στο τέλος εκείνης της σεζόν, κατέκτησε το νταμπλ. Αλλά περίπου η ίδια ομάδα, με μόνο έναν χρόνο στην πλάτη της, δεν τα κατάφερε κατόπιν στην Ευρώπη.

Βεβαίως αν θυμάμαι καλά, που πολύ καλά θυμάμαι, υπήρχε μεγάλη μερίδα του κόσμου της ΑΕΚ, που είχε και ένα στράβωμα που τότε ο Ολυμπιακός έφερνε Μαρσέλο και Χάμες. Και υπήρχαν ατάκες τύπου "είναι σαν να μπαίνει άλλη ομάδα πρώτη χρονιά στο γήπεδο της". Φυσικά και δεν αφήνω εκτός την παράμετρο των επιφυλάξεων που υπήρχαν, λόγω της χρονιάς που είχε προηγηθεί. Ποτέ όμως δεν είναι εύκολο για έναν οπαδό να το πει και να το πιστεύει, το "δεν με νοιάζει να πάρω μεταγραφή παίκτες αεροδρομίου".

Στα μάτια τα δικά μου ένα μοντέλο με παίκτες σε ηλικία που διψάνε να φανούν, να πετύχουν, να γίνουν σταρ και να κερδίσουν πράγματα, έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει στην επιτυχία. Ακόμα και αν δεν έχει στην ομάδα κανέναν ήδη φτασμένο σταρ τύπου Λαμέλα ή Μαρσιάλ. Μια ομάδα γεμάτη από Γκαρσίες ή Πινέδες ή Ελίασον, πιθανότατα δεν έχει καμία ανάγκη σταρ. Δεν είναι όμως καθόλου εύκολο να μπορέσεις να την φτιάξεις. Αφενός διότι θέλει ένα πολύ σημαντικό ποσοστό ευστοχίας στις επιλογές. Αφετέρου διότι είναι μια ακριβή διαδικασία. Ούτε ο Πινέδα ήταν φτηνός, ούτε ο Ελίασον, ούτε ο Γκαρσία, ούτε πέρυσι το καλοκαίρι ο Κοϊτά.

Πάντα βεβαίως σ' όλο αυτό, υπάρχει ρίσκο. Ειδικά ο Κοϊτά, έχει δώσει λίγα πράγματα στην ΑΕΚ, σε σχέση με τα 3,5 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν γι αυτό. Απείρως περισσότερα, έχει πάρει ο Μαρσιάλ που παίζει στην ίδια θέση. Και δεν έχει να κάνει με τον χρόνο συμμετοχής. Είναι πολύ προφανές πως πηγαίνοντας σ’ ένα βαρύ βιογραφικό, οι πιθανότητες να πάρεις πράγματα, είναι πολύ περισσότερες. Νομίζω μάλιστα πως ακριβώς έτσι το σκέφτηκε ο Αλμέιδα και έκανε συγκεκριμένες επιλογές το περασμένο καλοκαίρι, μετά από ένα χαμένο πρωτάθλημα. Και επίσης, για να είμαστε και καθαροί, τον υπερβολικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας που είχε φέτος η ΑΕΚ, δεν τον έφτιαξαν ούτε ο 32άρης Λαμέλα, ούτε πολύ περισσότερο ο 30άρης Μαρσιάλ.

Η ουσία, για να μην χανόμαστε, είναι πως η ΑΕΚ πολύ καλά κάνει και έχει ανοιχτή την κουβέντα για το μοντέλο που θα πρέπει να ακολουθήσει από την επόμενη χρονιά. Καλά κάνει επίσης και κοιτάζει τι έχει κάνει μια ομάδα σαν την Μπόντο. Εκεί θα κοιτάξει, αν κάτι είναι πετυχημένο, για να δει τι μπορεί να ακολουθήσει και όχι την Ρεάλ του Βινίσιους. Όμως αυτό που σίγουρα έχει σημασία, είναι πως η ΑΕΚ έχει ήδη μπροστά της, διαφορετικές συνταγές που ακολούθησε τα τελευταία τρία καλοκαίρια. Στο τραπέζι, με αποτελέσματα και αριθμούς και με τον ίδιο προπονητή. Και έχει δει ποια ήταν τελικά η πετυχημένη, για να την ακολουθήσει ξανά.