Η ΑΕΚ μέσα σε τρεις μέρες, έφτασε σχεδόν εκεί που ήταν πριν τρία χρόνια

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την επόμενη μέρα της ήττας από τον Ολυμπιακό, που θυμίζει πολύ την κατάσταση που ήταν η ΑΕΚ μετά το ματς με τον ίδιο αντίπαλο τον Μάη του 2022, αλλά βάζει στο τραπέζι μια σημαντική παράμετρο

Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ, η ΑΕΚ κοιτούσε στο καθρέφτη και αυτό που έβλεπε ήταν τον εαυτό της για τρίτη συνεχόμενη σεζόν, φουλ ανταγωνιστικό για το πρωτάθλημα και για το κύπελλο. Τώρα στον ίδιο καθρέφτη, αυτό που βλέπει είναι επιστροφή περίπου στο σημείο που βρισκόταν ακριβώς πριν από τρία χρόνια παρά κάτι μήνες. Μια ομάδα που είχε φτάσει στο μηδέν και πρέπει να κτιστεί ξανά από την αρχή.

Πως συνέβη αυτό μέσα σε μόλις λίγες μέρες, έχει την σημασία του. Μια πρώτη απλή ανάγνωση, είναι πως ο καθρέφτης της προηγούμενης εβδομάδας, ήταν ίσως για όλους μέσα στον οργανισμό της ΑΕΚ (ου μη της αφεντιάς μου εξαιρουμένης φυσικά), αρκούντως παραμορφωτικός. Και σε δεύτερη ανάγνωση, αρκούσαν δυο παιχνίδια απέναντι σε μια ομάδα που είναι σχεδόν καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση με την ΑΕΚ που πήρε το νταμπλ, για να της πετάξει μέσα στα μούτρα πως πλέον αυτή έχει τελειώσει. Ανήκει στο παρελθόν. Χρειάζεται κάτι από την αρχή για να ξαναγίνει αυτή που ήταν όταν έπαιρνε το νταμπλ. Δεν ξέρω αν θα είναι καινούργιο, ξέρω πως πρέπει να είναι από την αρχή.

Η ΑΕΚ έφαγε την περασμένη Τετάρτη μια εξάρα και έμεινε εκτός κυπέλλου. Και τώρα έχασε ένα ματς μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, χωρίς να φτάσει ούτε κοντά στο να το πάρει και με μοναδική ανησυχία σ’ όλο το ματς, μήπως το χάσει. Μαζί φυσικά έχασε και το πρωτάθλημα. Καθένα από μόνο του, έχει την βαρύτητα του και την σοβαρότητα του. Όλα αυτά μαζί, μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων ημερών, είναι ένα βάρος που πλακώνει τα πάντα και στην πράξη, τα ισοπεδώνει. Επομένως δεδομένα πρέπει να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή, από το μηδέν. Είτε είσαι ο Αλμέιδα που θα το κάνει, είτε δεν είσαι.

Καθαρά αγωνιστικά μαγκιά και γενναίο που ο Αλμέιδα τόλμησε να τα αλλάξει όλα μπας και το γυρίσει. Όμως η αλήθεια είναι πως άργησε κατά τέσσερις μέρες να τα αλλάξει όλα για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό σε χαμηλά μέτρα, με μηδέν ρίσκο και με πολύ τακτική στην ανασταλτική λειτουργία. Αλλά και λάθος παιχνίδι. Διότι αν αυτό το πλάνο που σχεδίασε και εκτέλεσε στο ματς της Νέας Φιλαδέλφειας, το εφάρμοζε στο Φάληρο την Κυριακή, ακόμα και αν έχανε με 1-0 στο 90’, θα τα είχε αφήσει όλα ορθάνοιχτα για ρεβάνς. Και κυρίως δεν θα φορτωνόταν στην πλάτη ένα σκορ που ήταν και θα παραμείνει για πολύ καιρό ασήκωτο.

Πιθανότατα ακόμα και αυτό να γινόταν, πρακτικά δεν θα άλλαζε τίποτα. Αφενός αυτή την στιγμή ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερος από την ΑΕΚ και είτε πας για να τον κοντράρεις στα ίσια με το παιχνίδι σου, είτε πας για να μην χάσεις, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Αφετέρου όταν ψάχνεις ξαφνικά να γίνεις κάτι που δεν είσαι γιατί έχεις επιλέξει να μην είσαι, δεν γίνεται να πάς μακριά. Ίσως όμως η διαχείριση να μπορούσε να είναι διαφορετική, για να τελειώσει η σεζόν και μετά με ηρεμία και με ομαλότητα, να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις και με ποιους, προκειμένου το πράγμα να το ξανακτίσεις από την αρχή. Τώρα όμως η ΑΕΚ δυστυχώς δεν είναι εκεί.

Τώρα μετά από τρία χρόνια παρά τρεις μήνες, ο κόσμος είναι δικαιολογημένα στα κάγκελα, ο προπονητής κατά πρώτο λόγο και οι παίκτες είναι σε αμφισβήτηση, το ίδιο και η διαχείριση από την πλευρά της διοίκησης. Οι εικόνες στην λήξη και μετά την λήξη του παιχνιδιού στη Νέα Φιλαδέλφεια, θύμιζαν αρκετά το ματς της τελευταίας αγωνιστικής του 2022, πάλι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Μόνο που τότε ήταν το τέλος της σεζόν. Τώρα η ΑΕΚ έχει μπροστά της ακόμα επτά ματς και ρεαλιστικά ένα καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο να διαφυλάξει. Και ειλικρινά δεν ξέρω πως και μέσα από ποιες αποφάσεις διαχείρισης, μπορεί να το κάνει. Αλλά είναι το μίνιμουμ μεν, που όμως το χρειάζεται πολύ για την Ευρώπη την έχει ανάγκη.

Καθαρά αγωνιστικά για το ματς με τον Ολυμπιακό, αυτό το σχήμα που ο Αλμέιδα επέλεξε για πρώτη φορά μετά το ξεκίνημα της πρώτης του σεζόν στην ΑΕΚ, προσέφερε μια σειρά από ανασταλτικές λύσεις και ισορροπίες, αλλά δεν μπορούσε πολύ προφανώς να προσφέρει τίποτε περισσότερο. Άλλωστε η ΑΕΚ σ’ ολόκληρο το ματς έχει κάνει μια φάση με απευθείας εκτέλεση φάουλ του Λαμέλα και άλλη μία με ανάποδο ψαλίδι του Μουκουντί. Ίσως με τον Πινέδα ή και τον Ελίασον βασικούς, να ήταν λίγο πιο λειτουργικό και κυρίως πιο δημιουργικό. Αυτό όμως που καταλαβαίνω είναι, πως μετά τα ματς της περασμένης Κυριακής και της περασμένης Τετάρτης, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος είχαν τις δυνάμεις για να ξεκινήσουν βασικοί.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι για ποιο λόγο μπήκαν αμφότεροι τόσο αργά στο γήπεδο. Όπως και δεν καταλαβαίνω γιατί η αλλαγή τους δεν έγινε μαζί, στην ίδια διακοπή και όχι με απόσταση πέντε λεπτών. Διότι μ’ αυτόν τον τρόπο χάθηκε η δυνατότητα να γίνουν και οι άλλες δυο κινήσεις που είχε διαθέσιμες ο Αλμέιδα. Και ήταν απαραίτητες διότι εκτός των άλλων, ο Γκατσίνοβιτς που έκανε παλικαρίσιο και συνεπές τακτικά παιχνίδι, κάποια στιγμή μετά το 80’ έσκασε και έκανε νεύμα προς τον πάγκο για αλλαγή. Τέτοια όμως δεν υπήρχε.

Αυτές είναι ίσως οι λεπτομέρειες στις οποίες αναφερόταν ο Αλμέιδα, που έκριναν τον νικητή. Βεβαίως η αλήθεια είναι πως αυτό που έκρινε τον νικητή μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, από την οποία δεν είχε περάσει για δυο χρόνια καμία ελληνική ομάδα, ήταν το γεγονός πως η μεγάλη εικόνα του ματς έδειξε πως ο Ολυμπιακός ήταν πάλι καλύτερος. Και αυτό ήταν που πείραξε και ενόχλησε περισσότερο από κάθε τι άλλο τον κόσμο. Ειδικά τρείς μέρες μετά την εξάρα που έσκασε στο Φάληρο.

Αν τώρα, στον επίλογο του κειμένου, περιμένετε να γράψω τι πρόκειται να γίνει τούδε και στο εξής, θα στεναχωρήσει και θα απογοητεύσω. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει μια διοίκηση που ανέλαβε μόλις το περασμένο καλοκαίρι και Μάρτη μήνα άκουσε αποδοκιμασίες. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει ο Αλμέιδα, που η ατάκα «αισθάνομαι σκ..τα», περισσότερο αυτοκριτική μου έκανε για όσα συνέβησαν στα τελευταία δυο ματς. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν οι παίκτες, που άκουσαν και γιούχα και ύβρεις.

Το μόνο σίγουρο, είναι πως η ΑΕΚ μετά από μια σεζόν με νταμπλ και μια σεζόν που έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική, έχει φτάσει στην σεζόν που επτά αγώνες πριν ολοκληρωθεί, κατέληξε στο σημείο μηδέν. Εκεί που ήταν πριν από περίπου τρία χρόνια. Εκεί που έπρεπε να τα κτίσει όλα από την αρχή. Και τότε που θυμάμαι πως έγραφα, πως η τελευταία ελπίδα της ΑΕΚ για να αλλάξει την μοίρα της, ήταν ο Αλμέιδα που είχε μόλις προσληφθεί και το γήπεδο της. Ευτυχώς το γήπεδο υπάρχει σίγουρα και τώρα. Για όλα τα υπόλοιπα, οψόμεθα.

Και κάτι τελευταίο γιατί θα ήταν άδικο να μην το γράψω. Ο Μπρινιόλι είναι ο τερματοφύλακας που πρέπει να έχει η ΑΕΚ κάτω από τα δοκάρια της. Ένας ποιοτικός και σύγχρονος τερματοφύλακας, με νοοτροπία νικητή και 100 κιλά... καρύδια. Αμέσως μετά τον ίδιο τον σύλλογο και τον κόσμο, αυτή η ήττα ήταν κρίμα για τον Ιταλό.