Η ΑΕΚ μπαίνει στα 100 της, στην καλύτερη φάση της ιστορίας της

Με το δικό της καινούργιο γήπεδο, με το δικό της σύγχρονο προπονητικό κέντρο, με προπονητή σημείο αναφοράς, η ΑΕΚ μπαίνει στην χρονιά που θα κλείσει τα 100 χρόνια από την ίδρυση της από την καλύτερη θέση στην ιστορία της - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Αν αφήσουμε έξω το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, το 2023 είναι μια χρονιά για την ΑΕΚ που πρέπει να φύγει και να μην ξανάρθει. Από την μια ήταν το αίμα το Μιχάλη που «πότισε» για πάντα το πλακόστρωτο στην πλατεία του αετού και θα θυμίζει πάντα όλα όσα δεν είναι το ποδόσφαιρο. Και από την άλλη μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, η ΑΕΚ έχασε τον Μίμη της και τον Νέστορα της. Δυο από τους μεγαλύτερους μύθους της, που ευτυχώς θα μείνουν για πάντα πυλώνες του συλλόγου. Και κυριολεκτικά.

Αν σ’ αυτά τα δυο προσθέσεις και όλα τα υπόλοιπα που έγιναν μέσα στην χρονιά, από την μαζική δολοφονία στα Τέμπη, μέχρι τον πόλεμο – γενοκτονία στην Γάζα, τότε το 2023 ως χρονιά είναι πραγματικά για… ξόρκι. Αλλά εκεί θα πρέπει να φύγει η συζήτηση από τα ξόρκια και τα μεταφυσικά και να γίνει του τι πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε και να γκρεμίσουμε για να κτίσουμε από την αρχή. Όμως αποκλειστικά και μόνο ποδοσφαιρικά, για την ΑΕΚ είναι η χρονιά που κάθε οπαδός της θα επέλεγε, αν είχε αυτή την δυνατότητα, να την παγώσει. Και να την ζει ξανά και ξανά, σαν αντί για μέρα, μια χρονιά της Μαρμότας.

Νταμπλ μετά από σχεδόν μισό αιώνα, ξανά μέσα στο σπίτι της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια και μια ομάδα μέσα στο γήπεδο που δεν την χόρταινες και που μετρούσες τις ώρες για να την ξαναδείς. Ίσως μάλιστα αυτό το τελευταίο, να βαραίνει στην συνείδηση και στην καρδιά του ΑΕΚτζή, περισσότερο ακόμα και από το νταμπλ. Διότι έτσι είναι η φτιαξιά του. Εξ ου και την απόλαυσε τόσο αυτή την χρονιά. Αλλά την παγώσεις δεν μπορείς. Έφυγε. Και μπαίνει τώρα η ΑΕΚ στο 2023.

Είναι μια χρονιά που η ΑΕΚ κλείνει τα 100 της χρόνια. Για την τόσο μεγάλη αυτή εικόνα λοιπόν, θαρρώ πως είναι πολύ μικρή η συζήτηση για το εάν θα μπορούσε να βρισκόταν πρώτη στην βαθμολογία, αντί για τρεις βαθμούς πίσω από την κορυφή. Ή για το ποιες και πόσες και πότε θα κάνει τις χειμερινές μεταγραφές της. Αυτό είναι ένα κομμάτι σημαντικό, αφορά το τι θα κάνει ή δεν κάνει αγωνιστική η ΑΕΚ μέχρι στην φετινή σεζόν, αλλά επιτρέψτε μου να σημειώσω πως δεν είναι η μεγάλη εικόνα, όταν συζητάμε για τα 100 γενέθλια του συλλόγου.

Η βάση της, τα κάστρα της...

Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία, είναι το πως μπαίνει η ΑΕΚ σ’ αυτά την χρονιά των πιο σημαδιακών γενεθλίων της. Διότι ξέρετε κάτι, δεν είναι ένα απλός σύλλογος η ΑΕΚ. Φτιάχτηκε από πρόσφυγες αλλά έχει ζήσει στο πετσί της και στην πορεία αυτών των 100 χρόνων και την ποδοσφαιρική της προσφυγιά. Έχει περάσει ένδοξες στιγμές, έχει περάσει και τραγικές. Έχει σκαρφαλώσει και στο Ζενίθ αλλά έχει κατρακυλήσει και στο Ναδίρ. Και δεν αναφέρομαι καν (μόνο) αγωνιστικά.

Η ΑΕΚ μπαίνει στην χρονιά των 100 ετών της, έχοντας ξανά το δικό της σπίτι. Το δικό της σημείο αναφοράς. Δεν θα αναλύσω καν τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει αγωνιστικά αυτό για την ομάδα. Είναι και προφανές και αυτονόητο. Αλλά δεν είναι καν αυτό το μείζον, καθώς ήττες ήρθαν και θα ξανάρθουν ακόμα και στο κάστρο της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το πιο σημαντικό και το πιο πολύτιμό απ’ όλα, είναι πως η ΑΕΚ βρήκε ξανά τις σταθερές της.

Εκεί που ανταμώνουν οι τρέχουσες γενιές ΑΕΚτζήδων και που φτιάχνονται οι επόμενες. Που μπορεί να κτυπά η καρδιά του συλλόγου, ακόμα και σε μέρες που δεν υπάρχει καν ματς. Πριν μια εβδομάδα, την παραμονή των Χριστουγέννων και τώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η πλατεία του αετού ήταν γεμάτη από κόσμο. Κάθε ηλικίας. Να απολαμβάνουν την βόλτα τους, σ’ ένα πλαίσιο διασκέδασης ΑΕΚτζήδικο, που τους παρέχει το γήπεδο. Τεράστια υπόθεση αυτό. Ειδικά για έναν σύλλογο όπως η ΑΕΚ, που το στερήθηκε για σχεδόν 20 χρόνια.

Επίσης η ΑΕΚ μπαίνει σ’ αυτή την χρονιά των 100 ετών της, έχοντας πλέον ένα δικό της, υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο.  Που με την ολοκλήρωση και του έργου του ξενοδοχείου, θα είναι υπερπλήρες. Ίσως αν το συζητήσεις με οπαδούς μιας ομάδας από την Αγγλία ή την Ιταλία, θα τους φανεί αυτονόητο. Στην ΑΕΚ φυσικά και δεν είναι. Πέρασε πολλά ακόμα και πρόσφατα χρόνια, που όταν όλα τα κλαμπ δούλευαν και εξελισσόντουσαν μέσα από τις παροχές των προπονητικών τους κέντρο, η ΑΕΚ έκανε προπονήσεις στα κατσάβραχα των Θρακομακεδόνων.

Έψαχνε να βρει τρόπους να μην στάζει όταν βρέχει και να μην την πάρει και την σηκώσει όταν είχε πολύ αέρα, η στέγη από τα ελενίτ. Είχε κηπουρό τον Γιώργο τον Ρουμπή που φορούσε χειμώνα – καλοκαίρι γαλόντζες και το σορτσάκι του Δέλλα και το μεσημέρι έψηνε ψάρια σε ψησταριά στο κόρνερ. Έκανε προπόνηση υπό το βλέμμα της κυρά Θοδώρας που φώναζε τους μισούς παίκτες μελανούρια. Από το τωρινό ρόστερ κανένας παίκτης της ΑΕΚ δεν τα πρόλαβε αυτά. Αλλά ο αθλητικός διευθυντής Άλβες και ο τεχνικός διευθυντής Κονέ, τα θυμούνται πολύ καλά. Και τώρα βλέπουν τον σύλλογο να έχει σύγχρονο προπονητικό κέντρο, ακόμα και με δεύτερο κανονικό γήπεδο που μπορεί να χρησιμοποιήσει, αν χρειαστεί και ως έδρα η πρώτη ομάδα.

Ο προπονητής, σημείο αναφοράς

Τέλος, η ΑΕΚ μπαίνει σ’ αυτή την χρονιά των 100 ετών της, έχοντας ακόμα και τον προπονητή που είναι σημείο αναφοράς. Δεν θα βάλω στο τραπέζι πως ο Αλμέιδα έφερε το νταμπλ μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Το ξαναγράφω, για την μεγάλη εικόνα ενός εορτασμού 100 χρόνων πορείας μέσα στο ποδόσφαιρο, ακόμα και αυτό είναι (σχετικά) μικρό. Το μεγάλο είναι αυτό που δίνει, που εμπνέει ο Αλμέιδα. Κάθε ομάδα το έχει ανάγκη, να είναι σημείο αναφοράς ο προπονητής της. Η ΑΕΚ το έχει ανάγκη. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο να το βρει.

Πέρασε πολλά και από πολλούς, για να φτάσει επιτέλους στον Αλμέιδα. Έκανε μια σειρά από λάθος επιλογές που τις πλήρωσε όλες πανάκριβα. Ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπώρησε. Απογοητεύτηκε και απογοήτευσε. Δεν έχει υπογράψει ο Ματίας κανένα συμβόλαιο ούτε με τις νίκες, ούτε με τους τίτλους. Δεν υπάρχει τέτοιος προπονητής έτσι κι αλλιώς. Αλλά και η ΑΕΚ δεν θα έψαχνε για έναν τέτοιο. Είπαμε, η φτιαξιά της. Η ΑΕΚ χρειαζόταν έναν αφεντικό στο ποδοσφαιρικό τμήμα, που ολόκληρος ο οργανισμός του συλλόγου, θα έπαιρνε χαμόγελο από το χαμόγελο του και αυτοπεποίθηση από την γροθιά του. Το βρήκε.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπαίνει η ΑΕΚ στα γενέθλια των 100 χρόνων της. Και αν κάποιος μπει στο κόπο να κάνει ένα γρήγορο πέρασμα πίσω στα χρόνια, θα διαπιστώσει πως όλα αυτά μαζί, δηλαδή δικό της γήπεδο, δικό της σύγχρονο προπονητικό κέντρο και έναν προπονητή σημείο αναφοράς, δεν τα είχε συνδυάσει ποτέ. Ως εκ τούτου είναι πολύ προφανές το συμπέρασμα, πως η ΑΕΚ μπαίνει στην χρονιά των 100ων γενεθλίων της, στην καλύτερη της φάση. Αυτό φυσικά και δεν εγγυάται πως θα ξαναπάρει φέτος το νταμπλ. Θαρρώ όμως, πως είναι εγγύηση συνολικά για το μέλλον του συλλόγου. Καλή χρονιά ολούθε.