Η ΑΕΚ παραδίνεται στην αυτοκαταστροφή της και υποθηκεύει την επόμενη σεζόν

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την ανεξέλεγκτη και χωρίς φρένο πλέον αυτοκαταστροφικότητα της ΑΕΚ, που την έφερε σε δεύτερο συνεχόμενο ακραία τσάμπα χαμένο παιχνίδι στα playoffs αλλά και με την πλάτη στον τοίχο

Η ΑΕΚ μπήκε σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα των playoffs προφανώς όχι για να κυνηγήσει το πρωτάθλημα, καθώς το τρένο αυτό είχε χαθεί και βαθμολογικά και αγωνιστικά. Είχε ως βασικό στόχο να μπορέσει να κερδίσει ένα καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο, ώστε να κυνηγήσει με μεγαλύτερη ασφάλεια την ζωτικής σημασίας πρόκριση σε ευρωπαϊκούς ομίλους.

Μπήκε ως φαβορί για την δεύτερη θέση, λόγω των τριών βαθμών διαφοράς από τον Παναθηναϊκό. Και είχε σχεδόν καπαρωμένη την τρίτη θέση, λόγω των επτά της απόστασης από τον ΠΑΟΚ. Κατάφερε μόλις στις δυο πρώτες αγωνιστικές, να τα φέρει όλα ανάποδα και να βλέπει ολοταχώς την τέταρτη θέση να έρχεται. Κάτι που θα την υποχρεώσει να παίξει τρεις «τελικούς» από τέλη Ιούλη μέχρι και τέλη Αυγούστου, για να μπει σε ευρωπαϊκούς ομίλους.

Το κατάφερε αυτό, διότι στα δυο πρώτα ματς, έφαγε συνολικά έξι γκολ. Τρία από τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και τρία από τον Παναθηναϊκό στο Στάδιο. Απ’ αυτά τα έξι γκολ, τα τρία τα έφαγε σ’ ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος της μέχρι και το 60’ δεν είχε κάνει ούτε μισή φάση και που είχε προβάδισμα με 2-0. Και τα άλλα τρία σ’ ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος της είχε κάνει δυο τελικές όλες κι όλες και που έδειχνε αδυναμία ακόμα και να περάσει την σέντρα.

Η ΑΕΚ κατάφερε την προηγούμενη εβδομάδα να χάσει ενώ ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0. Τώρα κατάφερε να χάσει ενώ ισοφάρισε το ματς και ενώ είχε βάλει τον Παναθηναϊκό μέσα στα καρέ του και φαινόταν απλώς θέμα χρόνου να πετύχει το 2-1 και να γυρίσει ανάποδα το ματς. Τώρα κατάφερε να χάσει με 3-1, ένα παιχνίδι στο οποίο έκανε 21 τελικές προσπάθειες, κέρδισε 14 κόρνερ. Κατάφερε να χάσει ένα ματς, που ο σέντερ φορ της, έχασε με το ματς στο 1-1, δυο ευκαιρίες απ’ αυτές που απαγορεύεται να χάσει ένας σέντερ φορ. Και μάλιστα δυο φορές.

Η ΑΕΚ σ’ αυτά τα δυο ματς, με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό όχι απλώς δεν κέρδισε, αλλά έχασε επειδή δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα, για να βάλει φρένο στην αυτοκαταστροφή της. Παραδόθηκε σ’ αυτήν. Με τον ΠΑΟΚ κέρδιζε με 2-0 και ανέβασε την άμυνα της στην σέντρα, με αποτέλεσμα να δεχθεί δυο γκολ στην πλάτη της, με μπαλιές από τον τερματοφύλακα. Με τον Παναθηναϊκό ήταν το ματς στο 1-1 και ο Αλμέιδα αποφάσισε να λειτουργήσει σαν να απέμεναν πέντε λεπτά και να έχανε με 2-1. Έβγαλε τον Γιόνσον και έπαιξε χωρίς κόφτη, έβγαλε όλη την ομάδα μπροστά, την στιγμή που ο Παναθηναϊκός έβαζε ξεκούραστους μπας και κτυπήσει στον χώρο.

Η ΑΕΚ για δεύτερο συνεχόμενο ματς, ήταν ο ορισμός της αυτοκαταστροφικότητας. Δεν γίνεται να χάνει αυτά που έχασε ο Πιερό. Μια φορά, ναι. Δυο και σε απόσταση λίγων λεπτών, είναι ακραίο. Δεν γίνεται επίσης να ελέγχεις το ματς, να το έχεις φέρει ακριβώς εκεί που θέλεις και ξαφνικά να το κάνεις από μόνο σου ροντέο. Ειδικά από την στιγμή, που όσες φορές φέτος έχει γίνει παιχνίδι ροντέο, η ΑΕΚ όχι μόνο δεν είχε ευνοηθεί, αλλά το πλήρωσε ακριβά. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που όλοι στην ΑΕΚ, με πρώτον τον προπονητή και μετά τους παίκτες, θα έπρεπε να την είχαν στο μυαλό τους.

Θα μπορούσε η ΑΕΚ να το είχε κερδίσει το ματς με τον Παναθηναϊκό; Εννοείται θα μπορούσε διότι ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν απείρως καλύτερη. Όπως θα μπορούσε να είχε κερδίσει και τον ΠΑΟΚ, με τον οποίο μάλιστα προηγήθηκε και 2-0. Αλλά τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση, όταν πλέον τα έχει χάσει και τα δυο, μαζί με το βαθμολογικό της πλεονέκτημα, μαζί με την πνευματικά και ψυχολογική της ισορροπία. Η ΑΕΚ δείχνει παραδομένη στην αυτοκαταστροφικότητά της. Δεν μπορεί να της βάλει χαλινάρι, να την φρενάρει. Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι πως μ’ όλο αυτό, υποθηκεύει και την επόμενη σεζόν. Για την ΑΕΚ θα είναι καταστροφή να μην παίξει σε ομίλους ευρωπαϊκούς ούτε την προσεχή χρονιά. Και η ΑΕΚ κάνει τα πάντα, προκειμένου να φέρει ήδη από τώρα, από το ευρωπαϊκό εισιτήριο που θα πάρει, ακόμα πιο κοντά αυτή την καταστροφή.

Η ΑΕΚ πάει τώρα να παίξει δυο παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Στα μάτια τα δικά μου δεν έχει πλέον σημασία ο αντίπαλος. Όσο η ΑΕΚ αυτοκαταστρέφεται με τέτοια ευκολία, πετάει δικά της ματς, πετάει εύκολες ευκαιρίες, κάνει δώρα στον αντίπαλο, δεν έχει ελπίδα με κανέναν αντίπαλο. Καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν μπορεί να ποντάρει σε κάτι. Δεν ξέρω πως και αν μπαίνει φρένο σ’ όλο αυτό. Επείγει να μπει, αυτή είναι η πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορεί πλέον να διακινδυνέψει την πρόβλεψη πως είναι εφικτό. Ίσως το ακριβώς αντίθετο.

Προφανώς ο πρώτος που έχει την ευθύνη να βρει τον τρόπο να βρει αυτό το φρένο, είναι ο Αλμέιδα. Αφενός διότι είναι πολλές από τις δικές του αποφάσεις και με τον ΠΑΟΚ, αλλά και με τον Παναθηναϊκό, που τροφοδότησαν αυτή την καταστροφικότητα. Αφετέρου διότι αυτός είναι ο προπονητής και πρώτος θα πρέπει να φρικάρει που βλέπει την ΑΕΚ να βάζει ματς στο χέρι της και μετά να τα πετάει στα σκουπίδια με κάθε πιθανό και απίθανό τρόπο. Βεβαίως δεν ξέρω αν εδώ που έχουμε φτάσει, είναι πλέον εφικτό. Για πολλούς λόγους. Ειδικά από την στιγμή που κομβικοί παίκτες όπως ο Πινέδα, όπως ο Ελίασον ή ακόμα και ο Λαμέλα, είναι τόσο ντεφορμέ και ο μοναδικός σέντερ φορ, δεν βάζει με τίποτα την μπάλα στο πλεκτό.