Η ΑΕΚ που είδε μπροστά της τι σημαίνει να μετράς λάθος το σύγχρονο ποδόσφαιρο και το άδικο με Μάνταλο

Ο Κώστας Τσίλης με αφορμή τον μέσο όρο ηλικίας της ενδεκάδας της εθνικής στην Σκωτία, γράφει την αντανάκλαση πάνω στην ΑΕΚ και την λανθασμένη στρατηγική της και βάζει και μια κουβέντα για τον Μάνταλο

Επειδή από το βράδυ της Κυριακής ακούω και διαβάζω ένα σωρό μπούρδες για τον Μάνταλο, θα ξεκινήσω μ’ αυτό. Είναι στα όρια του γελοίου να κατηγορείς κάποιον για την ηλικία του. Ναι, τον Αύγουστο ο Πέτρος θα γίνει 34 και αν τον ρωτήσεις προφανώς και θα προτιμούσε να γινόταν 24. Αλλά δεν γίνεται. Το γεγονός πως στα 34 πλέον είναι αδύνατον να παίξει με τις εντάσεις και με τα τρεξίματα που έχουν οι 22άρηδες, ούτε είναι παράλογο, ούτε είναι κάτι που μπορεί να το αλλάξει. Στην εθνική τον επέλεξαν, δεν άνοιξε την πόρτα και μπήκε, ούτε ζήτησε και τίποτα. Αντιθέτως είναι εκεί για να κάνει ό,τι του ζητηθεί.

Επίσης ο Μάνταλος ήρθε στην ΑΕΚ στα 23 του. Επέλεξε την ΑΕΚ όταν θα μπορούσε να είχε πάει στον Ολυμπιακό με περισσότερα χρήματα και να μην περάσει καν την διαδικασία της Β’ εθνικής. Μπορεί πάντα να ήταν και να παραμένει το αντικείμενο της κουβέντας, της γκρίνιας και του τσακωμού στην ΑΕΚ. Κάποιες φορές όχι άδικα. Μπορεί ακόμα και πλέον να οδεύει ο κύκλος του προς το κλείσιμο. Αλλά στην ΑΕΚ προσέφερε πολλά. Το ίδιο και στην εθνική. Αυτή είναι η πραγματικότητα και στα μάτια τα δικά μου, είναι και άδικο και ντροπή να τρώει καραμούζα, ειδικά επειδή απλώς έφτασε στα 34 του. Πάμε παρακάτω.

Δεν έχει νόημα να επαναλάβω αυτά που έχουν γράψει από την Κυριακή το βράδυ πολλοί και πολύ ειδικότεροι εμού περί εθνικής ομάδας. Με τα περισσότερα άλλωστε συμφωνώ και επαυξάνω. Η ενδεκάδα της εθνικής στην Γλασκόβη, είχε μέσο όρο ηλικίας κοντά στα 23. Σ’ αυτή την ενδεκάδα είχε παίκτες ο Ολυμπιακός, είχε ο ΠΑΟΚ, είχε και ο Παναθηναϊκός. Δεν είχε η ΑΕΚ. Αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστια πρόβλημα που δεν μπορεί ο σύλλογος να το αγνοήσει. Και δεν μπορεί να το αγνοήσει, διότι καθρεφτίζεται πάνω στην καθημερινότητα, στην πορεία του και κυρίως στην πρόοδο του.

Η ΑΕΚ τα τελευταία δέκα χρόνια έφτιαξε το δικό της γήπεδο, που είναι ένα ιστορικό και ζωτικό επίτευγμα. Έφτιαξε το δικό της σύγχρονο προπονητικό κέντρο, που επίσης συνιστά ζωτικής σημασίας έργο. Όμως παράλληλα στο ίδιο διάστημα, έκλεινε σταθερά και με πείσμα τα μάτια της, σ’ αυτό που γινόταν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ένα ποδόσφαιρο που ακριβώς επειδή πλέον έγινε απολύτως εμπορευματοποιήμενο, επιβάλλει και παραγωγή προϊόντος, το οποίο ενδεχομένως να γίνει και… εμπόρευμα. Μπορεί να μην αρέσουν οι λέξεις, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οι ομάδες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όχι απλώς επιβάλλεται να έχουν καλά οργανωμένες και δυνατές Ακαδημίες, αλλά είναι ζωτικής σημασίας να «παράγουν» και παίκτες για την πρώτη ομάδα. Ακόμα και ο τρόπος που έχει βάλει τους κανόνες η ΟΥΕΦΑ με τις ευρωπαϊκές λίστες, προς αυτή την κατεύθυνση οδηγεί και μάλιστα με μονόδρομο. Πολύ περισσότερο όμως, είναι τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Οι ομάδες πρέπει να έχουν νεαρούς ετοιμοπόλεμους παίκτες στην πρώτη τους γραμμή, πρώτον διότι το ποδόσφαιρο βασίζεται πλέον πολύ στα χαρακτηριστικά που μπορεί να βγάλει η νιότη μέσα στο γήπεδο. Και δεύτερον για λόγους οικονομικούς. Εννοώ τις πωλήσεις.

Η ΑΕΚ εδώ και δέκα χρόνια, όχι απλώς δεν δούλεψε σωστά στις Ακαδημίες της. Σχεδόν δεν δούλεψε καθόλου. Δεν πίστευε πως αυτό το κομμάτι είναι ζωτικό για τον σύλλογο και έτσι λειτούργησε. Το αποτέλεσμα είναι πως τώρα η ΑΕΚ όχι μόνο δεν είχε παίκτη στην ενδεκάδα της εθνικής με τον μέσο όρο στα 23, αλλά δεν έχει καν παίκτη γηγενή για να δηλώσει στην λίστα της ΟΥΕΦΑ, αν χρειαζόταν να το κάνει αύριο. Δεν είναι απλώς πρόβλημα αυτό. Είναι τρομακτικό. Και υπάρχει ίσως και ένα ακόμα χειρότερο απ’ αυτό.

Η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε κάποιους από τους παίκτες που ήταν σ’ αυτή την περιβόητη ενδεκάδα της εθνικής. Τον Κουλιεράκη τον είχαν εντοπίσει πρώτα άνθρωποι της Ένωσης. Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ενημέρωσε για την περίπτωση του. Οι διαδικασίες κινήθηκαν από αργά εως καθόλου, ο ΠΑΟΚ λειτούργησε αστραπιαία και ο παίκτης χάθηκε. Ο Μουζακίτης πήγε πρώτα στις Ακαδημίες της ΑΕΚ και χάθηκε σχεδόν για μια τσάντα με ρούχα. Σχεδόν το ίδιο έγινε και με τον Κωστούλα, που αν δεν ήταν τραυματίας μπορεί επίσης να ήταν στην ενδεκάδα αυτή. Ακόμα και τον Βαγιαννίδη, η ΑΕΚ κινήθηκε για να τον πάρει πριν επιστρέψει στον Παναθηναϊκο, αλλά τελικά έκανε πίσω.

Αφήνω την εθνική. Η ΑΕΚ έβγαλε τον Μάριο Μιτάι. Τον πούλησε τρία εκατομμύρια ευρώ, πριν καν μπει να παίξει στην πρώτη ομάδα. Μπορείτε μήπως να φανταστείτε πόσο θα κόστιζε αν καθιερωνόταν ως βασικός και μάλιστα στην θέση του αριστερού μπακ που η ΑΕΚ ψάχνει λύση από την εποχή του Κασάπη; Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να φανταστείτε, δείτε τι μεταγραφές θα κάνει ο Μιτάι και ποιες ομάδες τον θέλουν. Και προσοχή, για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Προπονητές από τις Ακαδημίες της ΑΕΚ όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν εξαιρετικοί. Και με πολύ καλή δουλειά, σε παιδιά όπως ο Μιτάι. Το πλάνο που δεν υπάρχει, ήταν το ζήτημα.

Γενικώς η ΑΕΚ στην Γλασκόβη είδε μπροστά στα μάτια της, τι σημαίνει να μετράς λάθος το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πολύ λάθος. Προφανώς και πλέον όλοι μέσα στην ΑΕΚ έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν μπορούν να το συνεχίσουν και πρέπει να το αλλάξουν. Δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Θα πάρει χρόνο, θα πρέπει να υπάρχει σχέδιο, θα χρειαστεί να πέσουν και αρκετά χρήματα. Νομίζω διάθεση προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να υπάρχει. Αλλά είναι μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία. Ζόρικος δρόμος, που όμως, για να ξέρουμε και τι λέμε, είναι πλεόν μονόδρομος για την ΑΕΚ.

Όχι φυσικά για να φτάσει να παίζει η ΑΕΚ με ενδεκάδα με μέσο όρο τα 23. Αυτό σε σύλλογο δεν μπορεί να γίνει για περισσότερους από έναν λόγους. Αυτό όμως που πρέπει, που επιβάλλεται να γίνει, είναι να μπορεί η ΑΕΚ δουλεύει με σταθερότητα και με συνέπεια, ένα πλάνο παραγωγής νεαρών και αξιοποιήσιμων ποδοσφαιριστών. Ενός ή δυο σε κάθε φουρνιά. Ρεαλιστικά δεν γίνεται να είναι παραπάνω. Αλλά επιβάλλεται να υπάρξουν και να έχουν βασικό ρόλο μέσα στην ομάδα. Δεν γίνεται διαφορετικά.