Η ΑΕΚ ψάχνει την ισορροπία της, σ' ένα ποδοσφαιρικά ανισόρροπο περιβάλλον

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την έτσι κι αλλιώς δύσκολη προσπάθεια του Αλμέιδα να βρει τον πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό σχηματισμό, μέσα σε περιβάλλον περίεργων σφυριγμάτων από τους διαιτητές και ακόμα πιο περίεργων ερμηνειών από τον αρχιδιαιτητή

Είναι μεγάλος πειρασμός να ασχοληθείς και μ’ όσα κάνει ο Λουτσέσκου αλλά και μ' όσα λέει ο ίδιος και ακούγονται και από τον οργανισμό του ΠΑΟΚ κατόπιν για να τα δικαιολογήσουν. Για παράδειγμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να αποδίδει ο ίδιος ο Λουτσέσκου τις χειρονομίες που έκανε προς την κερκίδα (και αφού τις παράδέχθηκε είναι κωμικό να διαρρέεται κατόπιν ότι προκλήθηκε), στην αδυναμία του να ξεχάσει το «κλεμμένο» πρωτάθλημα του 2018 (που προφανώς έχει γίνει το πιο σύντομο ποδοσφαιρικό ανέκδοτο). Και έχει ενδιαφέρον κυρίως διότι ο ίδιος μάλλον πέρασε ένα σεβαστό χρονικό διάστημα προ τριετίας, που δεδομένα το είχε ξεχάσει.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως όταν συζητούσε με τον Μελισσανίδη για το ενδεχόμενο να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ, ανέλυε την… «κλεψιά» του 2018. Μάλλον άλλα θέματα συζητιόντουσαν. Από οικονομικά, μέχρι και αγωνιστικά, όπως για παράδειγμα περί του Ολιβέιρα που έπρεπε να ανανεώσει το συμβόλαιο ή του στόπερ που ήταν προτεραιότητα να αποκτηθεί. Επομένως ωραία τα θεάματα και οι ιστορίες περί υπεράσπισης της τιμής του κλαμπ, αλλά οι επαγγελματίες του ποδοσφαίρου πρέπει πάντα να έχουν στο μυαλό τους, την ιδιότητα τους. Δηλαδή αυτή του επαγγελματία, που μπορεί να τους βγάλει ανά πάσα στιγμή σε διαφορετικό μετερίζι. Αντίθετα με τους οπαδούς (κάθε ομάδας), που πάντα (θα) είναι στην θέση τους, ότι και να γίνει και έχουν την καψούρα τους που κανείς δεν πρέπει να παίζει μ' αυτήν.

Απλώς υπάρχει κάτι που πρέπει να είναι απολύτως καθαρό. Από την εποχή που οι άνθρωποι άφησαν τις σπηλιές, σταμάτησαν οι άντρες να σέρνουν από τα μαλλιά τις γυναίκες μ’ ένα ρόπαλο στο χέρι και έφτιαξαν συντεταγμένες κοινωνίες, έχει καταργηθεί η πρακτική του «έτσι είμαι και έτσι λειτουργώ, πάρτε το απόφαση και μην ενοχλήστε». Είναι μη αποδεκτή. Η γιαγιά μου βεβαίως μπορεί να το έθετε λίγο διαφορετικά, με το «θέε μου κάνε με τρελό, να με φοβούνται όλοι». Όμως ούτε και αυτό μπορεί να είναι αποδεκτό. Κάπως όλο αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές. Πάμε παρακάτω.

Περί επιλογών στην ενδεκάδα...

Στο ματς της Κυριακής έγραψα και επιμένω πως η ΑΕΚ ήταν ανώτερη. Και ήταν ανώτερη διότι μ’ εξαίρεση την θάλασσα που ήπιε από το γκολ του Μπάμπα, μέχρι να έρθει η ισοφάριση του Πιερό, σ’ όλο το υπόλοιπο διάστημα το ματς το είχε φέρει εκεί που το ήθελε. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν καλή η ΑΕΚ. Διότι δεν ήταν. Ούτε ποδοσφαιρικά λειτουργικό ήταν το σχήμα της, ούτε αποτελεσματική ήταν. Αν ήταν θα το είχε κερδίσει το ματς και τώρα θα ήταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και όχι δυο βαθμούς πίσω.

Άκουσα πολλούς να έχουν τεράστιες ενστάσεις για την επιλογή της ενδεκάδας από τον Αλμέιδα. Δεν βλέπω από που προκύπτουν. Στα χαφ έπαιξε ο Σιμάνσκι, που είναι πάντα η πρώτη επιλογή του Αλμέιδα για την θέση, με τον Περέιρα σε ρόλο οχταριού. Όπως έπαιξε και στα τρία προηγούμενα ματς, συμπεριλαμβανομένου και του νικητήριου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Από εκεί και πέρα, επέλεξε τον Κοϊτα ως συνήθως για το αριστερό άκρο της επίθεσης. Και αποφάσισε πως ο καταλληλότερος αντικαταστάτης του Ελίασον που έμεινε έξω την τελευταία στιγμή λόγω αδιαθεσίας, ήταν ο Λαμέλα. Σε μια θέση που ο Αργεντινός έχει παίξει τα περισσότερα ματς στην καριέρα του.

Επομένως πρακτικά η μοναδική συζήτηση που μπορεί να γίνει, είναι ως προς την επιλογή του Αλμέιδα να πάει στο σχήμα με τον Πιερό και τον Γκαρσία μαζί στην ενδεκάδα. Καταρχάς θα συμφωνήσουμε πως στην κατάσταση που βρίσκεται ο Πιερό, θα ήταν ποδοσφαιρικά και άδικο και παράλογο να μείνει εκτός βασικού σχήματος. Κατά δεύτερον θα πρέπει να βγει από την κουβέντα το ενδεχόμενο να ξεκινούσε ο Πινέδα πίσω από τον φορ, όπως είχε γίνει στα τρια προηγούμενα ματς, καθότι είχε προλάβει να κάνει μόλις μια προπόνηση πριν το ματς με τον ΠΑΟΚ.

Με δεδομένο λοιπόν πως ο Μεξικανός δεν θα ήταν έτοιμος, ενώ την ίδια στιγμή ο Γκαρσία ήταν απολύτως έτοιμος, ο Αλμέιδα αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι, που το είχε πολύ καιρό στο μυαλό του για να το κάνει. Και που κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί ακόμα και να το μονιμοποιήσει, όταν ο Μαρσιάλ θα έχει φτάσει στο 100% της ετοιμότητας του. Εκ του αποτελέσματος, η συζήτηση είναι πως αυτό το σχήμα, στο ματς με τον ΠΑΟΚ, δεν λειτούργησε καλά. Είναι όμως λάθος να κριθεί, από την πρώτη φορά που εφαρμόστηκε και χωρίς ακόμα να είναι πολυδουλεμένο στις προπονήσεις.

Ίσως ακόμα και τα πρόσωπα έχουν την σημασία τους, για το πως θα λειτουργήσει αυτός ο σχηματισμός. Όταν δηλαδή ο Πινέδα είναι ο δεύτερος χαφ ή ακόμα και ο Λιούμπιτσιτς. Ή όταν βρίσκεται ο Ελίασον και όχι ο Λαμέλα στο δεξί άκρο της επίθεσης. Ή ακόμα και όταν ο Γκαρσία θα μάθει λίγο καλύτερα αυτόν τον ρόλο, που πλέον δεν είναι στην κορυφή της επίθεσης και ο παίκτης που έχει δίπλα του είναι καθαρόαιμος σέντερ φορ και όχι ένας δημιουργικός παίκτης.

Δεν νομίζω πως ο Αλμέιδα έχει αποφασίσει πως η ΑΕΚ τούδε και στο εξής αλλάζει σχηματισμό και θα παίζει μόνιμα με δυο φορ. Είναι κάτι ωστόσο που το δουλεύει στο μυαλό του και σχεδόν οφείλει να το κάνει, όταν έχει στα χέρια του τρεις τόσο ποιοτικούς επιθετικούς. Με τους δυο να είναι ήδη πανέτοιμοι. Και είναι και απολύτως λογικό, να ψάχνει ο Αλμέιδα τις ισορροπίες και της διαχείρισης και τις αγωνιστικές. Θυμίζω πως υπάρχουν παιχνίδια στην φετινή σεζόν, που ο σχηματισμός μ’ έναν φορ, δεν λειτούργησε καλά. Δεν βλέπω λοιπόν παράλογο να το ψάχνει το πράγμα ο Αλμέιδα, ειδικά με το υλικό που έχει στα χέρια του, προκειμένου να βρει τους σχηματισμούς που θα αποδίδουν καλύτερα σε κάθε παιχνίδι. Κάτι που δεδομένα δεν είναι απλό και εύκολο σε χρόνο μη καλοκαιρινής προετοιμασίας.

Ανησυχητικό και επικίνδυνο...

Βεβαίως υπάρχει και η παράμετρος, πως η ΑΕΚ ψάχνει αυτή την ισορροπία, σ’ ένα ποδοσφαιρικά ανισόρροπο περιβάλλον. Σ’ ένα περιβάλλον που η πεντακάθαρη ανατροπή με χέρια και πόδια του Περέιρα μέσα στην περιοχή στο ματς με τον Παναιτωλικό, ερμηνεύεται ως πρόθεση του Αργεντινού να πέσει και ως πιθανή κίτρινη. Και που η επίσης καθαρή ανατροπή του Γκαρσία στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρουσιάζεται εως και επιθετικό φάουλ. Όλα αυτά την στιγμή που αν για την φάση του Περέιρα υπήρχε διχογνωμία στην ποδοσφαιρική κοινή γνώμη, γι αυτή του Γκαρσία, όλοι μιλούσαν για πέναλτι που δεν δόθηκε. Ακόμα και οι αντίπαλοι της ΑΕΚ.

Επειδή μάλιστα κάνουμε κουβέντα για την επιλογή του σχήματος με τους δυο επιθετικούς, αν όλα είχαν κυλήσει φυσιολογικά και με βάση τους κανονισμούς, ο Αλμέιδα την Κυριακή στο ματς με τον ΠΑΟΚ θα έπαιρνε από τους φορ του ένα γκολ και ένα κερδισμένο πέναλτι. Με την γλώσσα των αριθμών λοιπόν, δικαιωμένος θα ήταν για την επιλογή του. Ενώ φυσικά και η βαθμολογία θα ήταν διαφορετική. Ακόμα πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο από τα δυο πέναλτι που δεν δόθηκαν στην ΑΕΚ, είναι η ανάλυση των φάσεων από τον αρχιδιαιτητή. Ειδικά στην περίπτωση της φάσης του Γκαρσία, που ο αθεόφοβος σκαρφίστηκε να πει, ότι δεν είναι πέναλτι διότι αφού πρώτα έπαιξε την μπάλα, μετά έπεσε πάνω στο απλωμένο πόδι του Μπάμπα. Ας έλεγε καλύτερα, δεν θα ξαναδώσουμε πέναλτι στην ΑΕΚ, να καθάριζε.