Η ΑΕΚ θα πρέπει, εκτός των άλλων, να κρατήσει και το μυαλό της στην θέση του

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την ανάγκη που έχει προκύψει στην ΑΕΚ, εκτός από λύσεις στα αγωνιστικά ζητήματα, να κρατήσει και καθαρό μυαλό της μέσα σ' ένα περιβάλλον με παράλογα και κωμικά σφυρίγματα και ακόμα πιο παράλογες και κωμικές ερμηνείες

Μετά το τέλος της περυσινής σεζόν, η ΑΕΚ πέρασε ένα μεγάλο διάστημα αυτομαστιγώματος, για τον τρόπο που έχασε αγωνιστικά, ένα πρωτάθλημα που το είχε φέρει στα χέρια της. Για τον τρόπο που διαχειρίστηκε, αγωνιστικά, κυρίως εκείνο το ματς στην Τούμπα, ίσως και αυτό με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ΑΕΚ επικεντρώθηκε πολύ και ορθώς, σ’ όσα έκανε ή δεν έκανε ποδοσφαιρικά μέσα στα παιχνίδια και στο τέλος έχασε ένα πρωτάθλημα, που σχεδόν το είχε πάρει αγκαλιά. Έτσι πρέπει, γιατί πρώτα είναι αυτοκριτική.

Όμως επειδή η μνήμη ποτέ δεν είναι επιλεκτική και τα γεγονότα μονοδιάστατα, αυτοί οι δυο βαθμοί που χώρισαν στο τέλος την ΑΕΚ από τον τίτλο, μπορεί και να χάθηκαν στο πέναλτι μαρς που δεν δόθηκε στην Κηφισιά στο 90’ και έμεινε η ισοπαλία. Ή στο εντελώς κόντρα στους κανονισμούς σφύριγμα πέναλτι στον Βίντα στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων στο Χαριλάου.

Συμπτωματικά, σ’ αυτό το τελευταίο διαιτητής ήταν ο Σιδηρόπουλος. Και αν η ΑΕΚ ψάξει για τα δυο ή τρία κομβικά σφυρίγματα που πέρυσι της έκοψαν πολύτιμους βαθμούς, το ένα σίγουρα θα το βρει στον συγκεκριμένο διαιτητή. Αυτόν για τον οποίο τώρα υπάρχει σε εξέλιξη μια τεράστια επικοινωνιακή επιχείρηση, να παρουσιαστεί σχεδόν ως δωδέκατος παίκτης της ΑΕΚ. Με αφορμή την διαχείριση που έκανε στο ματς κυπέλλου, υπογραμμίζω τον θεσμό και θα το εξηγήσω, με τον Άρη και την φάση με τον Μπρινιόλι. Καθ' όλο βολικό ματς της ΑΕΚ για να μπει επικοινωνιακή στρακαστρούκα.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, γιατί στο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί καλό είναι να προσπαθούμε να κρατάμε την επαφή με την λογική, η πραγματικότητα είναι πως αν στην θέση του Μπρινιόλι ήταν ο Κουέστα και σ’ αυτή του Σουλεϊμάνοφ ο Ελίασον, θα γκρίνιαζα μέχρι και τα Χριστούγεννα για κόκκινη. Προφανώς υπάρχουν φάσεις καρμπόν, με θύμα συμπωματικά δυο φορές τον Γκαρσία, που έχει δοθεί κίτρινη και όχι κόκκινη. Υπάρχει και εκείνη η φάση του Φαν Βέερτ στο Καραϊσκάκη με την κλωτσιά του Εμβιλά. Αλλά εκεί, θυμάμαι, φώναζα για κόκκινη.

Το βολικό κύπελλο και σκληρό πρωτάθλημα...

Η ουσία όμως της υπόθεσης, είναι πως αυτή η φάση του Μπρινιόλι, που αμέσως έγινε λάβαρο επικοινωνιακού χάους και παραλογισμού, προέκυψε σ’ ένα ματς κυπέλλου. Που έτσι κι αλλιώς δεν θα δημιουργούσε «ενοχλητικά» δεδομένα. Σχεδόν μηδέν οξέα, για τους... απέναντι. Η ΑΕΚ έχει να παίξει και ρεβάνς με τον Άρη, έχει μετά, αν προκριθεί, να παίξει με τον ΠΑΟΚ, κατόπιν αν τα καταφέρει θα βρει έναν εκ τον Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Πολύς δρόμος και πολλά να γίνουν. Και είναι κύπελλο όχι πρωτάθλημα. Διότι στο πρωτάθλημα, μέχρι να φτάσουμε στην φάση του Μπρινιόλι, έχουν προηγηθεί τουλάχιστον τέσσερις σε τρία ματς της ΑΕΚ, που ήδη διαμόρφωσαν δεδομένα. Και που αν είχε ξεφύγει βαθμολογικά, τώρα η κουβέντα θα ήταν διαφορετική και πιο... σκληρή.

Σ’ αντίθεση μ’ ότι έχει συμβεί στις βαθμολογικές απώλειες του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ που είχαν μόνο αγωνιστικά αίτια, (αφήνω εκτός τον Παναθηναϊκό διότι υπάρχει το λάθος με τον Αστέρα Τρίπολης), η ΑΕΚ πλήρωσε και σερί καθοριστικών σφυριγμάτων. Στο Αγρίνιο μπορεί ο Λανουά να πάσχισε να πείσει πως ορθώς δεν δόθηκε πένάλτι στον Περέιρα, αλλά μια αγωνιστική μετά σε φάση καρμπόν με Ντόι και Ζίνι, το πέναλτι δόθηκε κανονικά. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ, δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι, που να έχει γίνει ανάλογη φάση μ’ αυτή του Γκαρσία και να μην έχει δοθεί πέναλτι. Δείτε απλώς το χθεσινοβραδινό Λάτσιο – Κάλιαρι.

Όσο για το παιχνίδι στις Σέρρες, στην φάση του Πινέδα ακόμα και ο Λανουά υποχρεώθηκε να παραδεχθεί στην ανάλυσή του πως ήταν πέναλτι και αναγκάστηκε να φάει στο… μοντάζ αυτή του Οντουμπάτζο για να μην μιλήσει και για δεύτερο πέναλτι που δεν δόθηκε. Σ’ αυτά τα τρία ματς, μ’ αυτά τα σφυρίγματα, η ΑΕΚ πήρε συνολικά έναν βαθμό. Δεν ξέρω αν είχαν δοθεί τα πέναλτι που έπρεπε βάσει κανονισμών να δοθούν, αν θα είχε κάνει το απόλυτη στην συγκομιδή, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ πιο πάνω σε σχέση μ’ ότι είναι τώρα. Και θα είχε τους υπόλοιπους σε μια απόσταση, που δεν την είχε τώρα. Κρατήστε το και αυτό.

Η πραγματική συζήτηση λοιπόν περί διαιτησίας, αυτή είναι. Ή τουλάχιστον αυτή θα έπρεπε να είναι. Αντ’ αυτού η ΑΕΚ ακούει τον Λανουά να προσπαθεί να την πείσει πως δεν ήταν πέναλτι του Γκαρσία με τον ΠΑΟΚ, με επιχειρήματα που αν ισχύσουν δεν ξαναδοθεί πέναλτι ποτέ σε μαρκάρισμα αμυντικού. Ακούει τον Λανουά να ανακαλύπτει δεύτερη κίτρινη κάρτα του Οντουμπάτζο στο Περιστέρι σε φάση που έχει σταματήσει με οφσαιντ, χωρίς ούτε ένας ακόμα και απ’ αυτούς που έκαναν σημαία τον Σιδηρόπουλο να το έχει αναφέρει, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει σε κανέναν ποδοσφαιρικό κανονισμό. Και ακόμα και όταν ακούει τον Λανουά να παραδέχεται πως υπήρχε λάθος σφύριγμα εις βάρος της ΑΕΚ, βλέπει τους ίδιους διαιτητές να ξαναμπαίνουν σε ορισμούς σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Προφανώς για τιμωρία τους τσίμπησαν το μάγουλο και τους είπαν «να, μικρέ κατεργαράκο».

Το περιβάλλον που εχει δημιουργηθεί...

Αυτό είναι το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι διαιτητές την ΑΕΚ, μαζί με 32 κίτρινες σε δέκα αγωνιστικές. Αυτός είναι και ο τρόπος που γίνεται η επικοινωνιακή διαχείριση αυτής της μεταχείρισης. Μέσα σ’ όλο αυτό, η ΑΕΚ καλείται να λειτουργήσει αποκλειστικά και μόνο ποδοσφαιρικά. Να βρει ο Αλμέιδα τις σταθερές και τις ισορροπίες στο αγωνιστικό μοντέλο και το ρόστερ, να γίνει πιο αποτελεσματική ομάδα. Ναι, θα πρέπει να γίνουν όλα αυτά. Παράλληλα όμως, θα πρέπει να βρεθεί στην ΑΕΚ ο τρόπος να μείνει το μυαλό μέσα στο κεφάλι, μ’ όσα οι διαιτητές σφυρίζουν και πολύ περισσότερο μ’ όσα ο Λανουά εξηγεί και αναλύει.

Στο Αγρίνιο ο Περέιρα που έχει παίξει σε Καμπιονάτο και Πρέμιερ Λιγκ, δεν μπορούσε να πιστέψει πως δεν δόθηκε το πέναλτι. Το ίδιο και ο Γκαρσία με ΠΑΟΚ. Στις Σέρρες ο Αλμέιδα αφού πρώτα είχε δει να «πνίγονται» δυο πέναλτι, ήταν κοντά να πιστέψει πως τελείωσε παίκτης του Πανσερραϊκού κανονικά το ματς, με δυο κίτρινες κάρτες. Και μέσα σ' όλα, ακούν από εδώ και από εκεί, πως έπρεπε να αποβληθεί και παίκτης στο Περιστερί, σε ματς που δεν έχει φωνάξει κανείς για τίποτα. Σου φεύγει το κεφάλι μ’ όλα αυτά που γίνονται και πλέον ένας από τους κομβικούς στόχους που πρέπει να βάλει η ΑΕΚ, είναι να μην χάσει το καθαρό μυαλό της. Αν νομίζετε πως είναι εύκολο, κάνετε λάθος.

Το «φτιάξτε ομάδα, να κερδίζετε και τους διαιτητές», είναι επικίνδυνα αντιποδοσφαιρικό και απαγορεύεται να (ξανα)μπει στην ζωή μας. Ούτε τα περιθώρια να γίνουν πολλά πράγματα, υπάρχουν, πέρα απ’ αυτό που κάνει ήδη ο Μάριος Ηλιόπουλος, που δεν αφήνει τίποτα να περάσει σαν να ήταν απλώς ένα Σάββατο ή μια Κυριακή. Αυτό που σίγουρα μπορεί να γίνει και είναι αποκλειστικά στο χέρι του συλλόγου, είναι η συσπείρωση. Όσο μεγαλύτερη η συσπείρωση, ειδικά με τέτοιο προπονητή και τέτοια ποιότητα ρόστερ, τόσο ισχυρότερο το αντίδοτο σε τέτοιο ποδοσφαιρικό περιβάλλον.