Η ΑΕΚ του σαμουράι Αλμέιδα, μόνο το «χαρακίρι» έχει να φοβάται

Δεν είναι παράξενο που η ΑΕΚ έχασε μετά από 17 ντέρμπι, κάποτε θα γινόταν, αλλά το «αγκάθι» είναι πως έχασε με συγκλονιστικά λάθη της, ένα κρίσιμο ματς που το είχε φέρει ακριβώς εκεί που ήθελε - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Για να χάσει η ΑΕΚ ένα ματς στην φετινή σεζόν, έπρεπε να φτάσουμε στις αρχές του Απρίλη. Για να χάσει σε ντέρμπι, έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος και συνολικά 17 τέτοια ματς. Φυσικά και κάποτε θα γινόταν. Για αυτούς που είναι προληπτικοί, δεν κάνει εντύπωση πως η πρώτη ήττα ήρθε στο 13ο παιχνίδι συνεχόμενο σε Play Offs, από πέρυσι μέχρι φέτος, που η ΑΕΚ ήθελε να κρατήσει το αήττητο.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει προσεκτικά το ματς της Λεωφόρου και ξέρουν πως ο Αλμέιδα έχει ως πρότυπο τους σαμουράι, σίγουρα το μυαλό πήγε αμέσως στο «χαρακίρι». Διότι η πραγματικότητα είναι πως ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές έκανε στην Λεωφόρο. Όχι βέβαια επειδή έχασε το ματς. Αλίμονο να συζητάμε πως η ΑΕΚ δεν γίνεται να χάσει από τον Παναθηναϊκό μέσα στην έδρα του. Ούτε πως αν χάσει, θα συμβεί μόνο επειδή η ίδια το χάρισε. Φυσικά και δεν είναι έτσι.

Θα μπορούσε να έμπαινε στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός σ’ αυτό το παιχνίδι, να στρίμωχνε την ΑΕΚ στην περιοχή της, να εκμεταλλευόταν και το γεγονός πως ο Ιωαννίδης έκανε τα πάντα και τα έκανε εξαιρετικά και να τελείωνε η σεμνή τελετή. Δεν θα ήταν παράξενο ποδοσφαιρικά. Μόνο που δεν έγινε έτσι. Αυτό που έγινε ήταν πως η ΑΕΚ έφερε το ματς ακριβώς εκεί που ήθελε, προκειμένου να φύγει από την Λεωφόρο μ’ αυτό που θέλει.

Σ’ ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος παίζει ουσιαστικά την ύπαρξη του και η πίεση του τρέχει από τα μπατζάκια, η ΑΕΚ του έβαλε και ένα γκολ στην πλάτη πριν ακόμα καταλάβουν οι παίκτες σε ποιες θέσεις παίζουν στο γήπεδο. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά στο καπάκι του έκανε ακόμα δυο φάσεις, που ήταν μήνυμα να μην πολύξεμυτήσει για να ψάξει την ισοφάριση, διότι θα του έρθει και δεύτερο στην πλάτη. Εξάλλου τα κενά που άφησε ο Παναθηναϊκός μετά το γκολ που δέχθηκε, ήταν μεγέθους αεροδιαδρόμου.

Δεν φαντάζομαι πως υπήρχε έστω και ένας απ’ όσους βρισκόντουσαν μέσα στο γήπεδο ή έβλεπαν το ματς από την τηλεόραση, που να μην θεωρούσαν με βάση την εικόνα που έβλεπαν, πως όλα πάνε όπως τα θέλει η ΑΕΚ. Με προβάδισμα στο σκορ, με έξτρα πολλά κιλά στο ήδη μεγάλο βάρος στα πόδια του αντιπάλου, με δυο αμυντικά χαφ τον Γιόνσον και τον Σιμάνσκι για σφιχτό κέντρο, με την σφαίρα που λέγεται Γκαρσία στην επίθεση για να εκμεταλλευτεί τους τεράστιους κενούς χώρους. Συνθήκη σαν παραγγελιά.

Αυτό που έκτισε, το γκρέμισε μόνη της

Κι όμως αυτή την συνθήκη, η ΑΕΚ την αλλάζει. Μόνη της. Πρώτον διότι όσες φορές φεύγει στο ξέφωτο με σχεδόν ιδανικές προϋποθέσεις για να σκοράρει το δεύτερο γκολ, παίρνει κακές αποφάσεις. Είτε στην τελική πάσα, είτε στην τελική εκτέλεση. Ξοδεύει εύκολα τις στιγμές της, να πάει το σκορ στο 0-2. Και δεύτερον, δίνει στο… πιάτο μέσα σε δυο λεπτά, την ανατροπή του σκορ. Κάνει δυο γκολ, δώρο.

Δεν θα «κρεμάσω» τον Μουκουντί στα μανταλάκια. Άλλωστε για να έρθει το γκολ της ισοφάρισης έπρεπε να του κάνει την ζωή δύσκολη ο Βίντα με την πάσα στο κλέψιμο του Ιωαννίδη, αλλά και να μείνει ολομόναχος ο Μπακασέτας έξω από την περιοχή για να σουτάρει. Όμως αυτό που κάνει στο δεύτερο γκολ ο Καμερουνέζος, ειδικά όταν έχει προηγηθεί πριν από μόλις δυο λεπτά το πρώτο κλέψιμο από τον Ιωαννίδη, είναι σίγουρο πως θα το βλέπει πολλές φορές εφιάλτη στον ύπνο του και θα πετάγεται.

Παρεμπιπτόντως ανοίγω μια παρένθεση. Στα κομμάτια του παιχνιδιού που ήταν καθοριστικά, θαρρούσες πως η ΑΕΚ έπαιζε με αντίπαλο όχι τον Παναθηναϊκό, αλλά τον Ιωαννίδη. Δεν είχε τρόπους να τον σταματήσει πριν από τα δυο γκολ, σ’ αυτόν πιστώνονται ουσιαστικά και τα δυο γκολ, ενώ και η δουλειά που έκανε σ’ όλο το δεύτερο ημίχρονο, ήταν καθοριστική. Αλλά όταν παίζεις απέναντι σε μόνον έναν παίκτη και χάνεις, επίσης συνιστά «χαρακίρι». Όμως κυρίως συνιστά «χαρακίρι», όταν φέρνεις ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι στα δικά σου μέτρα, στην συνθήκη που θέλεις και τελικά το χάνεις. Με τον τρόπο που το έχασες.

Το έχει ξανακάνει και ξαναπάθει...

Δεν είναι η πρώτη φορά φέτος που η ΑΕΚ φέρνει ένα παιχνίδι εκεί που το θέλει και τελικά κάνει όλα τα λάθη που απαιτούνται για να μην το κερδίσει. Το έκανε στην Κηφισιά, το έκανε στο Αγρίνιο, το έκανε στις Σέρρες. Τώρα το έκανε πρώτη φορά και σε ντέρμπι και φυσικά το πλήρωσε πολύ ακριβά. Και απ’ αυτό ξεκινά το μάθημα που πρέπει να πάρει η ΑΕΚ απ’ αυτό που έγινε στην Λεωφόρο. Πως αυτό που πρέπει να φοβάται και να τρέμει, είναι τον κακό της εαυτό και το «χαρακίρι». Αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη απειλή της.

Από εκεί και πέρα η ΑΕΚ πρέπει να ξαναβρεί και τον λειτουργικό αγωνιστικό της εαυτό. Δεν τον είχε ούτε με τον Ολυμπιακό που νίκησε, ούτε με τον Παναθηναϊκό που έχασε. Τουλάχιστον όχι στην ολότητα του. Ίσως είναι θέμα ρυθμού, ίσως είναι ζήτημα σχήματος. Ίσως και τα δυο μαζί. Πάντως για να είμαστε ξεκάθαροι, το να μην ξεκινήσει κυρίως ο Πινέδα αλλά και ο Γκατσίνοβιτς, σ’ ένα οποιοδήποτε παιχνίδι αλλά πολύ περισσότερο σ’ ένα τόσο κρίσιμο ντέρμπι, σημαίνει πως δεν ήταν στο 100%. Δεν ήταν δηλαδή θέμα επιλογής ή τακτικής.

Ακόμα όμως και χωρίς τους δυο αυτούς στο βασικό σχήμα, η ΑΕΚ το ματς το πήγε ακριβώς εκεί που ήθελε. Και μετά το πέταξε στα σκουπίδια μέσα σ’ ένα δίλεπτο. Κάποιος φυσικά μπορεί να πει πως από το 2-1 και μετά, είχε μπροστά της σχεδόν 70 για να αντιδράσει. Και τον Σεπτέμβρη, τη νίκη στην Λεωφόρο, με ανατροπή την πήρε. Έτσι όπως έπαιξε όμως ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο, η ΑΕΚ δύσκολα θα έβρισκε τις στιγμές της για γκολ στο σετ παιχνίδι. Και ας πήρε ο Αλμέιδα ότι πιο ακραίο ρίσκο μπορούσε για να πάρει επιθετική δημιουργία. Τις στατικές έπρεπε να εκμεταλλευτεί και τα 11 κόρνερ, αλλά δεν το έκανε.

Φυσικά και η ΑΕΚ δεν χάθηκε μ’ αυτή την ήττα. Πάλι την κατάσταση, στα χέρια της την κρατάει. Ενώ παραμένει η ομάδα με τις περισσότερες και πιο ποιοτικές λύσεις. Φάνηκε και στην Λεωφόρο. Όμως πρέπει σίγουρα να καταλάβει πόσο κακό μπορεί να κάνει στον ίδιο της τον εαυτό. Σίγουρα πρέπει να ξαναβρεί τον τρόπο να λειτουργήσει το αγωνιστικό μοντέλο που την καθιστά καλύτερη ομάδα απ’ όλες. Και σίγουρα πρέπει να το κάνει όχι κάποια στιγμή, αλλά (από) την Κυριακή.