Η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός αλλάζει προπονητή στα κουτουρού

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τον τέταρτο προπονητή στη μετα – Γιοβάνοβιτς εποχή, Ρουί Βιτόρια, και το κριτήριο που επιλέγονται οι διάδοχοι του Σέρβου εκλέκτορα της Εθνικής ομάδας.

Πέρασαν δέκα μήνες από το διαζύγιο με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και ο Παναθηναϊκός, μετά τους Φατίχ Τερίμ, Χρήστο Κόντη και Ντιέγκο Αλόνσο, είναι έτοιμος να μπει στην εποχή του Ρουί Βιτόρια. Στην παραπάνω πρόταση γίνεται αντιληπτό το πρόβλημα που υπάρχει, πλέον, στο Τριφύλλι. Το σημείωμα θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Αφού μέσα σε λίγες γραμμές εντοπίζεται η παθογένεια στη λήψη και την αλληλουχία αποφάσεων.

Ο νυν τεχνικός της Εθνικής ομάδας, με την προσωπικότητα πρωτίστως και στη συνέχεια με τα αποτελέσματα και την πρόοδο των Πράσινων, κατάφερε να κερδίσει όσους, πραγματικά, αγαπούν τον Παναθηναϊκό. Προερχόμενους είτε από τη φίλαθλη βάση του συλλόγου, είτε από τον Τύπο. Μετά από δυόμιση χρόνια, ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε ότι πρέπει να αντικατασταθεί. Δέκα μήνες μετά, ο Σέρβος έχει βρει την όαση της Εθνικής. Ο Παναθηναϊκός, στον αντίποδα, αλλάζει όχι απλά τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, μα δείχνει να το κάνει τυχαία και δίχως κανένα πλάνο.

Ενδεχομένως, να υπάρχει μία δικαιολογία για την απόφαση της 26ης Δεκεμβρίου 2023. Ο Παναθηναϊκός ήθελε το Πρωτάθλημα. Η διοίκηση θεώρησε ότι με διαχειρίσεις υλικού τύπου Μπρινιόλι, με αποκλεισμούς όπως από τη Μακάμπι Χάιφα, πρόοδος δεν υφίσταται. Ψήγματα ποδοσφαιρικής λογικής υπήρχαν, όμως, εκ των υστέρων, αυτό που μπορεί να καταγραφεί με βεβαιότητα είναι ότι πρόκειται για μία αποτυχημένη απόφαση.

Μετά από σταθερότητα δυόμιση ετών, έστω και αν η σχέση των δύο πλευρών πιθανώς να είχε τελματώσει, ο Παναθηναϊκός προσλαμβάνει τον τρίτο, διαφορετικό, μόνιμο προπονητή, ενώ έχει χρησιμοποιήσει και έναν υπηρεσιακό. Και δεν είναι μόνο το προφανές αποτέλεσμα, το οποίο αποτυπώνει την αποτυχία. Είναι και η διαφορά προσωπικοτήτων που ακολούθησαν, σε ποδοσφαιρικό και μη επίπεδο.

Πήγε να κάνει το μεγάλο κόλπο με τον Τερίμ

Από των, χαμηλών τόνων, Γιοβάνοβιτς, το Τριφύλλι πήγε στον πληθωρικό Φατίχ Τερίμ. Αφού δεν είχε προχωρήσει, στο μεσοδιάστημα, η συζήτηση με τον Πάουλο Σόουζα (λόγω Αράο). Ως σκέψη, δεν ήταν εντελώς παράλογη. Ο Τούρκος, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, έχει κερδίσει τα διπλά τρόπαια από τον Παναθηναϊκό. Αν κάποιος είχε το know how, να φτάσει στο Πρωτάθλημα, θα μπορούσε να είναι αυτός.

Έγιναν μεγάλες νίκες και προκρίσεις στο Κύπελλο με τον Τερίμ, όμως όταν οριστικοποιήθηκε η απώλεια του τίτλου, η διοίκηση δεν υπερασπίστηκε την απόφασή της. Ενέδωσε στις πιέσεις του Παναθηναϊκού περιβάλλοντος, κόσμου και Τύπου, και έφερε τον βοηθό του Γιοβάνοβιτς για να έρθει το Κύπελλο και η ευρωπαϊκή συμμετοχή. Προφανώς, για να το κάνει αυτό φοβόταν ότι στο ματς της Λεωφόρου με τον Ολυμπιακό θα μπορούσε να γίνει... Κούγκι από τις αντιδράσεις στο πρόσωπο του Τερίμ. Φοβόταν ότι το σύνολο, οι ποδοσφαιριστές, οι πολλοί δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να παίξουν για τον Τούρκο.

Έτσι προκειμένου να χάσει το Κύπελλο και την Ευρώπη, έφερε τον Χρήστο Κόντη. Βοηθό του Γιοβάνοβιτς, ώστε να υπάρχει κάτι από το προηγούμενο καθεστώς και να επέλθει η ηρεμία. Εδώ, πράγματι, είναι μία απόφαση που, πάλι, δεν μπορείς να τη θεωρήσεις παράλογη. Στην ουσία, όμως, ο Παναθηναϊκός, από το υπέρ του 2-0, έμεινε στο 2-2 με τον Ολυμπιακό. Του αφαίρεσε οποιοδήποτε άγχος για την ευρωπαϊκή συμμετοχή της νέας σεζόν, αφού τερμάτισε τρίτος. Στη συνέχεια οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν όχι για δύο στόχους στον τελικό του Conference League, ο ένας εκ των οποίων ήταν η ευρωπαϊκή τους βιωσιμότητα. Αλλά μόνο για το τρόπαιο. Και το πήραν...

Από τον Σάρι στον Αλόνσο

Εδώ που δεν μπορεί να πει κανείς κουβέντα είναι η τιτάνια προσπάθεια, που έκανε η διοίκηση του Τριφυλλιού, το καλοκαίρι για να φέρει τον Μαουρίτσιο Σάρι. Αν τον έπειθε, πέραν του ότι τώρα θα συζητήσουμε για άλλα πράγματα, θα εμφανιζόταν ακόλουθη της απόφασης απομάκρυνσης του Γιοβάνοβιτς. «Τον άλλαξα για να φέρω έναν καλύτερο και πιο μπαρουτοκαπνισμένο σε τίτλους. Και όταν έδιωξα αυτόν, έφερα έναν κορυφαίο».

Αντιληπτό ότι εναλλακτική τύπου Σάρι δεν γινόταν να υπάρχει. Αντί ο Παναθηναϊκός να κινηθεί σε κάτι πιο συμβατό με την ελληνική πραγματικότητα, πήγε στον Ντιέγκο Αλόνσο που δεν είχε νίκη Πρωταθλήματος στην προηγούμενη ομάδα του, τη Σεβίλλη. Δίνοντας την εντύπωση ότι «Πρέπει να φέρω έναν προπονητή, να αρχίσω προετοιμασία, να φτιάξω δυνατό ρόστερ, να διεκδικήσω στόχους και αν μου βγει, βγήκε. Αν δεν βγει, θα πάω σε επόμενο χρόνο στον Σάρι ή σε κάποιον σαν τον Σάρι».

Από τον Αλόνσο σε έναν πιθανό... Αλόνσο

Η λύτρωση του Ντιέγκο Αλόνσο ήρθε, σχετικά, σύντομα, με τον Ουρουγουανό να μην είναι αποδεκτός από κανέναν. Ή, τέλος πάντων, από ελάχιστους υπομονετικούς. Η «ανθρωποφαγία» απογειώθηκε στην περίπτωσή του και, πραγματικά, εδώ κολλάει το «ταβάνιασε». Είναι σίγουρο, τώρα, πως και ο ίδιος θα ηρεμήσει και, για ένα διάστημα, ο Παναθηναϊκός θα αποσυμπιεστεί από το ό,τι συνέβαινε.

Κανένας οργανισμός δεν μπορεί να προοδεύσει κάτω από τέτοιες συνθήκες αφόρητης πίεσης. Δεν γίνεται ένας προπονητής να παίζει το... κεφάλι του σε κάθε παιχνίδι. Nα ξέρει ότι αυτό που δουλεύει όλη την εβδομάδα κρίνεται σε 90 λεπτά. Ναι, είναι κομμάτι του επαγγέλματος των προπονητών όλο αυτό, αλλά στην περίπτωση του Αλόνσο συνέβαινε από την πρώτη ημέρα.

Προφανώς και να για να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, είναι προφανές ότι ο ίδιος υπήρξε ελλειμματικός στη διαχείριση και δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε. Επόμενη πίστα, ο Ρουί Βιτόρια. Που πριν λίγα χρόνια έκανε σπουδαία πράγματα στην, πάντα, απαιτητική Μπενφίκα. Σε ένα μεγάλο κλαμπ, με το οποίο πήρε Πρωταθλήματα και έκανε ευρωπαϊκή πορεία, παράγοντας έργο.

Αν αυτό μπορεί να του εξασφαλίσει την επιτυχία στον Παναθηναϊκό; Όχι. Καλείται και αυτός να αναλάβει ομάδα άλλου, όπως ο Τερίμ του Γιοβάνοβιτς. Πρωτίστως να διαχειριστεί την κατάσταση, να ηρεμήσει τα πράγματα μέσα σε αγωνιστικές υποχρεώσεις που πρέπει να είναι νικηφόρες και στη συνέχεια να αρχίζει να βάζει τη δική του πινελιά.

Υπό τον κίνδυνο, πάντα, στα πρώτα στραβά αποτελέσματα ή σε ένα σερί κακών εμφανίσεων, να αρχίσει να περνάει σε Τerim/Alonso mode σε επίπεδο κριτικής. Η είδηση επικείμενης πρόσληψής του μοίρασε απλόχερα όλη τη γνώση και τη λατρεία του Παναθηναϊκού περιβάλλοντος για την πορτογαλική προπονητική σχολή. Ο Ρουί Βιτόρια είχε, προφανώς, πάντα θαυμαστές στην Ελλάδα, έτοιμους να τον αποθεώσουν...

Η ανακούφιση από την απομάκρυνση του Αλόνσο έκδηλη, μια και ευθυγραμμίστηκε, ως απόφαση, με το κοινό αίσθημα. Αν η τακτική του Βιτόρια στηρίζεται στα επιθετικά αριστερά μπακ, αν αρέσκονται οι dominant ομάδες του σε κατοχή μπάλας ή αν παίζει καλά την τριάδα στην άμυνα, ειλικρινά, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα στον σύλλογο. Πρόκειται για μία ακόμα επιλογή χωρίς χρόνο να παρουσιάσει έργο και μάλιστα ετερόκλητη, σε σχέση με τις προηγούμενες στην ίδια θέση. Καλή του τύχη. Θα τη χρειαστεί...